0
Şimdi,çok eskiye gidebilmek vardı. Ta ötelere; el değmemiş saflığa bulanmak ve içimdeki doğruları kusup,yeniden doğmak. Zifiri karanlıkta izini bulmak isteyenlere koridor olmak ve bahşedilen kadar ışık olmak adına gidebilmek. Geride boynu bükük,göz yaşına alışık olan bir vatan bırakmadan gidebilmek. Sahte yaşamı farkeden günlük anılara delil bırakmadan gidebilmek. Belki de en son yapabileceğin el frenidir gidebilmek. Son nefesinde,nefes verirken bir başkasına,o an içinde geriye gidebilmek kadar değil gidebilmek. Sadece iş telaşıyla gidebilmek adına terkedilmek. Terkedildikçe gidip kendine kızar gibi gidebilmek. Kafanı kanatırcasına duvara vurduktan sonra,hastane koridorlarında kafana dikiş atılması için,acı sonrası taksiye atlayıp gidelibilmek gibi değil gidebilmek. Ortasında ki pişmanlığı kaç kere yaşadığını düşündüğünde,en büyük pişmanlığıdır oysa her pişmanlığı. İşte bu yüzden gidebilmek adına yapılan herşey gelmektir.
Yaşayanların en acılı günü belkide gelemeyenlere aittir. Gün batımında çıkılan yola girdiklerinde,kendilerine bahsedilen yerin,o yer olmadığını gördüklerinde;yaşamın koca bir yalandan ibaret olduğunu bilmeleri bile acının da sonu vardırın tipik örneğidir belkide. Ancak hislerim böyle bir acıya sanki önceden alışık gibi gelenler gibi gidenleri saydım hayatım boyunca. Yüzyıla yakın olmasada yaşım zamanı an içinde yaşadıkça gidebilmeyi öğrendim. Gidebildikçe yollar ayrışıyor ve ayrıldığım kente benziyordu. Bencilliği burada öğrendim. Ne kadar göz yaşı saydım,bencillikte katılaşmak için bilemezsin. Çünkü tüm bu gidip-gelme telaşı hepsi senin için sevgili. İşte bu yüzden gidebilmek adına yapılan her şey sevgiliye geri döndüğünü bilmemektir.
Telaş edilecek kadar vaktimiz kaldı. Oysa benim telaşım an'dan daha kısa, belkide şu an düşünen ben değilim. Tüm zamanı durdurmak istercesine gittiğimi hatırlıyorum da,ben gitmek istemiyorum galiba. İşte gitmek istediğimiz blöf'den ibarettir aslında.
