Bazı şeyleri görmezden gelerek yutmaya çalışıp,yutkunamadınız çok olmuştur
Birşeyler engel olmasaydı eğer yutabilirdinizde.İnanın bazen tepkisiz kalmak gerekiyor hayata.Küçük bir balkon camından bir tabloya bakar gibi sadece durup bakmak ve düşünmek..
Kim olduğumuz,nasıl biri olduğunmuzdan ziyade çevremizdeki insanların bizi ne derece etkilediğini,yaşamımızda ne kadar yer kapladıklarını
veya yer kaplayan bölümün hangi kısmında olduğunu bilmek adına
Ben ve ruhum bunu biraz fazla yaptık sanırım.
Çok ta değil.23 sene kadar..
Öyle ki hep önümüze bakmaktan,düşünmekten-sadece düşünmekten- göz kapaklarımızın üstünde de bir dünya olduğunu çoktan unutmuşuş.
Bazen O haber vermeden,ben farketmeden çekip gidiyor,beni yalnız bırakıyor,kayboluyorum.
Dün hayatımda ilk defa O'nu görebilmek adına aynaya bakarak bir kaç saniyeliğine -gerçek-beni izledim.Gözlerimin içine baktım.En içine..
Yine yoktu.Boştum.Yine öylece uzaktan izlemeyi tercih etti.
Hayır bu kadar basit değil.Onda da tanıdık birşeyler olmalı gördüğü manzaraya ait.
Keşke eski günlerde ki gibi olsa.O bana karışsa ben onu kavrasam
Biliyor.artık taşınmıyor,çok ağır
O İçimdeyken kendime baktığımda öyle şekilsiz,öyle alakasız duruyoruz ki
Sanki kalıbı ben değilim sanki başka birine emanetmiş gibi
Taşıyor,yırtıyor..saramıyorum
Biraz daha sabretmeli.Şimdilik bitiş çizgisine kadar birlikte yürümeye devam ediyoruz o yine ensemde ben 21 gram eksik..