Bu konuya yanıt verilmedi

[anka567]

Mutluluk hazal için adeta bir oyun gibiydi sonu olmayan bir oyun...mutlu degildi ama mutlu görünüyordu cevresine güçlü görünüyordu kimsenın onu bitkin bıkmıs ve mutsuz görmesini istemıyordu ama pes etmıstı cabuk bıkmıstı bu oyundan ilk baslarda iyiydi mutluluk oyunu ama sonradan asıl duygularını ifade edememenin ezikligini tasıyordu...en cokta güçlü görünmekten bıkmıstı...hayatını bir oyuna cevırmıstı...paylasmak istiyordu duygularını söylemek istiyordu ama yapamıyordu..bu oyuna devam etmeliyim diye düşündü ama nereye kadar devam edebilirdi ki....peki onu bu denli mutsuz üzgün yapan hayattan bıkmasını saglayan sey neydi neden böyle olmustu?hayattaki insanlardan bıkmıstı hepsi yapmacık davranıyordu gercekten samımı kimse yoktu herkes kendi çıkarlarını düşünüyordu onla ilgilenen gercekten yürekten seven kimse yoktu..herkes kendi dünyasında kaybolmus kendi benliginde yok olmus kendi kimliklerini tanıyamaz hale gelmişlerdi...aslında tek o degil herkes mutluluk oyunu oynuyordu...acaba gercekte mutluluk diye bir kavram var mıydı?gercekten mutlu olabilen en azından bunu basarabilen insan var mıydı?mutlu olmak bu kadar zor muydu?bu sorular kafasını karıstırıyordu.bu soruların cevabını arıyordu...kendisi mutlu olmak için ne caba göstermişti ki? bir an düşündü sadece iki secenegi vardı bu hiçligin içinde kendiside kaybolacaktı ya da hayatına bir yön verecek mutluluk oyununu bir kenara bırakacak gercekten mutlu olmaya calısacaktı....ya pes edecekti ya da mücadele edecekti....pes etmeyi düşünmek bile istemıyordu çünkü pes etmeyi düşünürse bastan kaybetmiş olacaktı..mücadele etmeyi denemeliydi...belkide o galip gelecekti...denemeden bilemezdi ki...evet kararını vermişti mücadele edecekti pes etmek yoktu...önce hayatındaki tüm olumsuzlukları ve mutluluk oyununu bir kenara attı...kendi içindeki asıl duygularını ifade ediyordu...onun için ilk gercek mutluluk bu olmustu...duygularını düşüncelerini özgürce ifade edebilmesi en büyük mutluluktu............