Gönderim zamanı 03.04.2009 - 10:29
Yavuz ÇETİN,in dilinden.
"Gül Yorgun" bir şair Özkan Yalçın - Yavuz Çetin
"GÜL YORGUNU" BİR ŞAİR: ÖZKAN YALÇIN
O ŞİMDİ: ACILARIN DİNDİÐİ SUSKUN SELVİLİKLERDE
Onun önce adını duydum. Milli Eğitim Bakanlığınca Yunus Emre Sevgi Yılı dolayısıyla açılan şiir yarışmasında "Yunus Çağrısı" isimli şiiri ile birincilik ödülü almıştı.
O zamanlar Konya`da öğretmendim. Memleketim Amasya`ya tatil münasebetiyle gelmiştim. Evde, kendisi de edebiyata yakın ilgi duyan kardeşimle sohbet ederken, söz dönüp dolaşıp Yunus Emre Şiir Yarışması’na geldi. Kardeşim, "Ağabey" dedi. "O yarışmanın birincisi Amasya`da, Özkan Yalçın adında bir edebiyat öğretmeni. Ama bu gerçekten çok iyi!"
İlgimi çekti, "Tanışsak da, konuşsak" dedim. "Konuşacağını hiç sanmam, biraz değişik adam!..." dedi.
Sonra ben de ata toprağı Amasya`ya tayin oldum.
Daha sonraysa ismen tanıdığım "bu değişik adamı" cismen de görmek nasip oldu. Türkiye Gazetesi Bölge Temsilciliğinde, temsilci ağabeyin odasında otururken bir adam geldi: İpince, uzun bir adam... Elinde bir sigara.. Sert bir yüz, çatık kaşlar... Dalgın, düşünceli bir çift göz… Odada bir iki volta attı. Sigarasından derin nefesler çekti. Temsilci ağabeyin "Hocam buyur otur" teklifine "Sen şerbet vermeye devam et, ben sonra gelirim." diyerek, geldiği gibi; uzun bacaklarına tezat teşkil eden kısacık adımlarla odadan çıkıp gitti.
"Kim bu?" diye sordum bölge temsilcisi Mehmet Akıllıoğlu ağabeye. Her zamanki gibi tatlı bir tebessümle cevap verdi. "Özkan Abi, edebiyat öğretmeni."
İki yıl sonra Atatürk Lisesine geçici görevle gittiğimde, baktım, öğretmenler odasında oturuyor. Yanında da, öğrencilik yıllarında bir süre aynı evi paylaştığımız bir arkadaş. Hoş geldin faslından sonra Türkçe öğretmeni olan arkadaş Özkan Ağabeyle tanıştırdı beni. Şiir, tiyatro gibi çalışmalarımın olduğundan bahsetti.
O günlerde, mide rahatsızlığım sebebiyle çayı az ve açık içiyor, daha doğrusu az içmeye çaba sarf ediyorum. Meğer karşımdaki bu ince uzun boylu, kır saçlı adam da benim gibi iflah olmaz bir "çaykeş”miş. Bu"çaykeş"in vasıtasıyla o gün perhizimi bozdum. Ve o gün orada, dört yıl kadar sürecek olan çaylı, sigaralı “suskun” sohbetlerimiz başladı.
Şiirlerimi birilerine göstermekten hoşlanmayan ben, nihayet bulabildiğim bu şiirden anlayan, şair edebiyat öğretmenine şiirlerimi gösterdim. Belki onlarca şiir heveslisinin, henüz şiir olma seviyesine söylemekten artık yorulmuş bu adam, alaycı bir yüzle elimden kağıtları aldı. Gözleri mısralarda gezinirken yüzü değişti, o alaycı ifade gitti, ciddileşti. "Güzel!" dedi."Çok güzel..."
"Vitrinde sergilenir tartıda artık aşklar
Mecnun Leyle`yı görse yüz dönüp yandan geçer"
beytini o kadar beğendi ki, döndü, tekrar tekrar okudu. Bana gösterdiği bu yakın ilgi bir çok kişiyi şaşırttı. Bana, "Özkan Hoca öyle herkesle konuşmaz, her şiiri beğenmez, seninle iyi ki konuşuyor" diyen çok insan oldu. Doğrudur. Eğer onu yakından tanımıyorsanız, tanımaya çalışmamışsanız; bu ciddi yüzlü, az konuşan adamı, kibirli, burnu Kaf dağında biri zannedebilirsiniz. Oysa o, gönlünü açtığına daha doğrusu `açmaya değer` gördüğüne karşı tevazu sahibiydi. Dost canlısıydı. Kendisi yazarken ve konuşurken nasıl azamî dikkat gösteriyorsa, seçici davranıyorsa, karşılaştığı kişi ve ürünlerde de aynı özelliği arıyordu. Bulamadığında hemen çelik zırhına veya sırça köşküne çekiliyordu. Bulduğu zamansa takdir edecek kadar olgun, vefalı ve kadir kıymet biliciydi.
Kendisince sırça köşk olan, dışarıdansa çelik bir zırh olarak algılanan bir kabuğu vardı. O, bu aşılmaz, açılmaz gibi görünen kabuğun altında; "Gül Yorgunu", yalnız ve yaralı bir yürek taşıyordu. Nedense şairleri zaman zaman tedavisiz bir illet gibi saran bu yalnızlık duygusu onu bazen çepeçevre kuşatıyordu. Görüyordum. Bütün acılarını ıstıraplarını içine atıyordu. Dertlerini paylaşmaya yanaşmıyordu. Suskunluğu nesir ve şiir üreterek bozuyordu ancak. O yazarak paylaşıyordu.
Arkadaşlarının büyük çoğunluğunun bürokratik çark içinde eriyip gittiğini, küçük makamlar uğruna tükendiklerini görüyor, buna öfkelenip üzülüyordu. Zaman zaman onlara bu duygularını yansıtmaktan da kaçınmıyordu. Hatta bazen o titiz üslubu ile mahalli Objektif gazetesinde çok hoş yazılar kaleme alıyor; Amasya, Amasya`nın kültür ve tabiat zenginlikleri, yöneticilerde gördüğü eksikler konusunda "Pervaneye perva ne?" mısrasındaki gibi pervasız ama seviyeli eleştiriler yöneltiyordu.
Öğretmen evinin müdavimiydi. Bir otomobili vardı ki daha sonra satmak zorunda kalmıştı. Okul bitince arabaya atlar, eve giderdik. Arabayı evin önüne park edip doğru öğretmen evine... Çay eşliğinde suskun sohbetler…
"Gönülden” Amasyalı`ydı. "Ve Amasya o şehirdir ki orda doğmak kadar ölmek de saadettir" diye başlamıştı "Yedinci Şehir" kitabına.
Ömrü hep taşrada geçmişti. Taşradaki sınırlı imkânlarla bir şeyler yapmaya çalışmıştı. Küskündü, kırgındı. İstanbul`a ulaşamamaktan, oradaki eski dostlarınsa kendisine ulaşmamasından şikayetçiydi. "Çok Çiçekli Senfoni"si Kültür Bakanlığınca açılan roman yarışmasında sadece derece almış ve basılmıştı. "Yağmur Kuşları" ve "Gül Yorgunu" adlı şiir kitaplarını, Âşık Veysel hakkındaki çalışması "Aşık Veysel, Dramı/Sanatı/Deyişleri"ni ve "Yedinci Şehir"i kendi imkânlarıyla taşrada bastırmıştı.
Kader bir gün karşımıza değerli yazar, kültür adamı Mustafa Miyasoğlu Bey’i çıkardı. Miyasoğlu ağabeyin olağanüstü teşvik ve alâkası onu motive etti. Sayın Miyasoğlu vasıtasıyla çok itibar ettiği Ötüken Yayınevi’ne ulaştırdı eserlerini. Ötüken Yayınevi "Çok Çiçekli Sefoni"yi yayımladı. Çok mutluydu. "Çok Çiçekli Sefoni" onun bir türlü unutamadığı beyninden ve gönlünden söküp atamadığı, giderek tutkuya dönüşen "Göçmen Gözlü" aşkının, sevdasının romanıydı. Ki, şiirlerini anlamak, onlardan tat almak için bu romanı okumak gerekiyordu.
O günlerde milli eğitim camiasında yaşanan olumsuzluklar ve çektiği sıkıntılar canına tak etmiş, çok sevmesine rağmen öğretmenlikten emekliliğini talep etmiş, emekli olmuştu.
Yine Mustafa Miyasoğlu ağabeyin ısrarlı teşviki ile dergilere yeniden çalışma göndermeye ikna olmuştu. İkinci şiir kitabına adını veren ve bence ömrünün bir özeti olan, son şiiri "Gül Yorgunu"nu yazdı. Uzun zaman şiirlerini "demlemeye" alan Özkan ağabey, sanki kaçınılmaz sonun yaklaştığını hissetmiş gibi bu bu şiirde yıllardır abonesi olduğu ve onun ifadesiyle "aboneliğinin ölene kadar süreceği", Türk Edebiyatı dergisine gönderdi. Şiir, derginin 1997 Haziran sayısında yayımlandı. Yine çok mutluydu.
Bir süre sonraysa; hemşehrisi ve Bursa`dan okul arkadaşı olan uzun zaman görüşmedikleri Beşir Ayvazoğlu Bey Zaman gazetesinde yayımlanan yazılarının birinde, ondan ve yeni çıkan kitabından dostlukla bahsetmişti. Bu onu çok, ama çok mutlu etti.
Bir ay geçmişti ki, boynunda ceviz büyüklüğünde bir şişkinlik oluştu. Muayene için Ankara’ya gitti. Sonuç, akciğer kanseriydi. Bir ay Ankara`da tedavi gördü. Ama nafile... Hastalık tüm vücuda yayılmıştı. Acı sonu direkt söylemese de doktorlar, yapılacak bir şey kalmadığı için "üç ayda bir kontrole geleceksiniz" diyerek tedaviyi kesmiş, kendisini Amasya`ya göndermişti. Ümitle çabaladı, direndi. Eşi ve çocukları için “perde” demeden önce final sahnesini uzatmaya uğraştı. Dr. Adnan Gülsoy`a bir gün "Doktor!" demişti "Dünya gözüyle küçük oğlanın dişlerini yaptırdım. Birde kız üniversite imtihanına girse… " Kızının üniversite imtihanına moralle girmesi için, imtihana kadar dayanmak istiyordu.
O günler “Gamaşuk” çay bahçesinde otururduk, o ve arkadaşlarla birlikte.. Ne kadar dirense de hastalık süratli ilerliyor, vücudun direnci kırılıyordu. Artık “Gamaşuk”a gelişleri azalır olmuştu. Yürümekte zorlanıyor, ayağı ağrıyordu. O günlerde İhlas Vakfı ve İhlas Holding Amasya Temsilciliği büyük bir kadirşinaslık gösterdi. İhlas Vakfı adına Muhterem Dr. Enver Ören Bey`in imzası ile; Amasya kültürüne hizmet ve katkılarından dolayı bir "onur belgesi” verildi. Tören yerine zorlukla gitmiş, sahneye zorlukla çıkmıştı. Bu belgeyi, daha doğrusu takdirnameyi o Amasya`dan, Amasya`nın “etkili ve yetkili”lerinden beklemiş ama görememişti.
O kadar sevinmişti ki, hasta yatağının hemen yanındaki masanın üzerindeki vazoya, tam karşısına gelecek şekilde, özenle yaslamıştı belgeyi.
Son iki aydır evden çıkamaz olmuştu. Sıkılıyor, bunalıyordu. Bir ara sanki havalar düzelir gibi oldu. Sanki bahar gülümsedi. Kış boyu kapanan “Gamaşuk”, baktım, açılmış. Devasa semaver kurulmuş. Biraz açılır düşüncesiyle telefon açtım: "Abi havalar düzeldi. Gamaşuk açılmış, gidip biraz oturalım diye düşünmüştüm" dedim. Zayıf, hırıltılı bir sesle “Ne Gamuşuk`u evladım tuvalete bile gidemiyorum, tuvalete…" dedi.
Artık gerileme sürecinin sonuna yaklaşmıştı. Uyuyamıyordu. Ağrıları vardı. Fakat o vakur tavrını terk etmedi. Sızlanmadı, dertlenmedi. Ancak bir akşam çok bunalmıştı demek ki, "Dayanamıyorum artık, dayanamıyorum. Yavuz bana bir şeyler oku, bildiğin bir şeyler oku" dedi. Okudum. Hatta okuduğuma inansın, rahatlasın diye ömrünün belki de ilk bilinçli riyakarlığını yaptım Dudaklarımı onun görebileceği şekilde kıpırdattım okurken.
Boynundaki ur iyice büyümüştü. İri bir gül büyüklüğüne erişmiş, kıvrım kıvrım olmuştu.
"Bir sevda yitiği balkır geceme
Yeşil mi gözleri ela mı bilmem
Renk vermediler ki dünyama bir an
Niçün dokunduğu yerde en soylu çıban
Salkım saçak olur gönlüme patlar"
mısralarıyla anlattığı şey sanki ciğerlerinde filizlenip boynunda patlamış, bir gül olmuştu.
Sayılı günlerin sonu gelmişti. 16 Mart sabahı iyice ağırlamış, eşi ve kayınbiraderi tarafından acele Ankara`ya götürülmüştü. 17 Mart günü Ankara`da hastahanede ruhunu teslim etti. Haber ulaştığında meslektaşları, arkadaşları, öğrencileri koşuştu. Herkes ona karşı son görevini yapma hazırlığındaydı.
O Amasya`da defnedilmek istiyordu. Zaman zaman ziyaret ettiği selvilerle dolu Tekirdede Mezarlığında yerini bile belirlemiş, hatta mezar yerinin baş kısmına bir de küçük fidan dikmişti. Herkes, babası, çocukları, kız kardeşi de dahil Amasya`da cenazeyi beklerken, ne oldu, nasıl oldu, bir haber; cenaze Gürün`e götürülüyordu. Babası, çocukları, bacısı, arkadaşları kar, buz yollara düştüler çaresiz, Gürün`e doğru... Belki doğduğu topraklar çekti. Kendi eliyle hazırladığı mezar yeri boş kaldı. Gürün’de karlı buzlu bir mart günü toprağa verildi.
Bence o asıl şair ve yazarlığa henüz başlayacaktı. Elli yaşındaydı. Olgunluk dönemine gelmişti. Kafasında yazmayı planladığı kitaplar vardı. Bir de bilgisayar almıştı.
Şairler erken mi ölür? Belki... Takdir Mevlâ`nındır.
“Gözlerin benimle büyür
Dört dost omza yükler taşır giderim
Acıların dindiği suskun selviliklere"
diyordu bir şirinde. Dörtten çok çok fazla dost omuz koştu onu "suskun selviliklere" götürmek için.
Erken öldü ama yine de arkasında altı kitap bıraktı.
O şimdi "suskun selviliklerde"...
Bir türlü sükûn bulmayan ruhunun acıları, inşallah "suskun selviliklerde" dinmiştir. Allah rahmet eylesin.
Amasya, 25 Mart 1998
EÐER ÇEKMEZSEN GÜLÜN NAZINI NE DİKENE DOKUN NE GÜLÜ İNCİT
0
