bu konuya 24 yanıt verildi

[kılıç]

Aşk a ait umutlar bitti gibi görünsede, hiç tükenmezler...

[tusiana]

şimdi içimdeki tek acı bu sonsuz görünen bekleyiş ama az kaldı biliyorum...
ve artık eminim geleceğine...

[tusiana]

sokakları güneş aydınlatıyordu.. bense loş ışıklı odamdaki göz gözü görmeyen o tipide kendimi yatağın baş ucuna sıkıştırmış dışarıdaki günün aydınlığının bnm odamda yarttığı fırtınaya hayretlerle bakıyordum.. okadar çok korkuyordumki o pencereyi açmayı bir kenara bırak yanına gidip dışarı bile bakamıyordum...
neşeli insan sesleri bnm odamdaki rüzgarın, soğuğun çıkğlıkalrına karışıyor ve adeta beynimde ikinci bir fırtına yaratıyordu.. derken odamın kapısına takıldı gözüm. bir an için korkmaktan vazgeçtim ve kapının altından yavaşça içeri doğru süzeülen başka bir ışıkla göz göze geldim.. okadar sıcaktı ki; bu kutup ayazında o incecik bir mum alevi misalide olsa başarmıştı dikkatimi çekip içimi ısıtmayı... sonra düşündüm gidip bakmalıyım ona dedim ama aramızda uçurumlar var gibiydi.. kapıyla yatak arasında öle bir mesafe vardi ki on saniye önce olsaydı eğer kapının sindiğim yerden görünebileceğine bile inanmazdım... ama ordaydı işte okadar açılası duruyordki ona ulşma isteğimi dizginleyemiyordum.. fırtınanın içine dalmak yıpransam, o soğuk beni dondursa dahi o ışığın biraz olsun yakınan gidebilmek için can atıyordum.. ne pahasına olursa olsun dedim orda beni bekleyen biri var... yerimden kalktım usulca üzerimdekilere sarındım.. ve kapıya doğru bir adım attım! sanki binlerce iğne batıyor gibiydi her yerime ama durmadım yürdüm.. yapacağım şeyin vereceği pişmanlık acaba yapsam ne olcaktı sorusunun hayatımın tam ortasına yerleşmesinden daha büyük ve daha kötü olamazdı.. bir adım daha attım kafamın içinde milyonlarca ses bana gitme diyordu ve ihtimalleri sıralıyorlardı bir bir.. eğer o kapıyı açarsan kelimeleriyle başlayan cümleler ayakta durmama engel oluyordu.. ve sonunda kapıya vardım o ışık hüzmesi içinde küçük bir anahtarın bana göz kırptığını gördüğümde dünyada benden daha mutlusu yok gibiydi.. kurtuluyorum işte diye düşündüğüm anda yerden aldığım anahtarı tam kilede sokacakken bileğimi bir el kavradı...


bu hikaynin bir devamı bir sonu olmalı öle değilmi.. ama henüz yok benim hikayemde şuan geldiğim nokta bu.. o kapıyı açmama engel olan bir el beni durdurdu ve bana yol mu vericek yoksa senin hayatın bundan ibaret mi dicek bilmiyorum.. ama çok yakında öğrenicem...

[ghostgirl]

hani insan bayramlarda daha bi hassas olur işte bugün bayram ve seni hatırladıkça canım daha çok yanıyor nolur gel artık seni ölmeden son birkez görebilsem....

[tusiana]

okadar uzaksın ki şuan uzansam dokunurum belki yüreğine... ama uzaksın işte... bir an için çıkabilsem gelebilsem yanına dediğimde yoksun ... ne zaman korkmadan bekleyeceğim telefonun ucunda ne zman acabasız ulaşacağım sana ... ne zaman günaydın diyebileceğim gönül rahatlığıyla... öyle bir acı varki içimde sevgim bile yanıyor içimdeki acıyla...

tusianaa...

13.10.2007 00.05