0
Efsaneye göre Zeus'un oğlu Işık Tanrısı Apollon,ırmak kenarında genç ve güzel bir kız görür.Bu eşsiz güzelin adı Defne'dir.Apollon'un içinde arzular uyandırır.Onunla konuşmak ister.Fakat Defne,Işık Tanrısının içinden geçenleri anlar.Kaçmaya başlamıştır.O kaçar Apollon kovalar.Işık tanrısı "seni seviyorum kaçma"diye bağırır.Defne ise Tanrılarla sevişenlerin başına gelenleri bildiği için korkuya kapılır ve kaçmaya devam eder.Apollon'a gelince bu güzel peri kızını mutlaka yakalamalıydı.Aralarındaki mesafe giderek azaldı.Ve bir an Defne Apollon'un sıcak nefesini saçalrında hissetti.Artık kurtuluşu olmayan Defne toprağı ayağı ile kazıyarak şöyle bağırır:
-Ey toprak ana,beni ört,beni sakla,beni koru...
Bu içten yakarış üzerine Defne organlarının ağırlaştığını,olgunlaştığını hisseder.Olgun göğsünü gri bir kabuk kaplar.Kolları dallara,ayakları köke dönüşür güzel kokulu saçları ise yaprak olur.Ayakları kök olup toprağın derinliklerine dalarak bir Defne ağacı oluverir.
Bu manzara karşısında şaşıran Apollon,Defnenin ağaç oluşunu hayret ve üzüntü içinde seyreder.Sonrada sarılır ve çarpan kalbini hisseder,ve şöyle seslenir.
-"Defne,bundan sonra sen,Apollon'un kutsal ağacı olacaksın.O solmayan,dökülmeyen,parlak yaprakların,başımın çelengi olacak.Değerli kahramanlar,şiir ve silah zaferlerini kazananlar hep senin yapraklarını alınlarında taşıyacaklar.Şarkılarda,şiirlerde adımız hep yanyana gelecek.
Bu tatlı sözler karşısında Defne,dallarını eğerek Apollon'u saygı ile selamlar.
Bu öykünün geçtiği yer bugünkü Harbiye'dir.Apollon teessür ve heyecan içinde ağacı amblem olarak aldı ve parlak yapraklarından başına bir taç yaptı.İşte o zamanlardan beri şiir ve silah zaferlerinde,Defne dalı ile ödüllendirilir..
