bu konuya 15 yanıt verildi

[GÜL_ZAR]

yaşamımızı anlatabileceğimiz bir sayfa olsun istedimmm

[GÜL_ZAR]

ya benim yaşamım genelde monoton sıkıcı oldu sıradanlığın en üst seviyelerine bayrak diken hayatım elinden geldiğince beni boğuyor bunun ailemle veya yaşadığım çevreyle bir alakası olduğunu düşünmüyorum ama uzun zamandır da cevabını bulamıyorum sağolsun burası bu yalnızlığımı unutturmayı başardı bir çok arkadaşım oldu hepside çok iyi ve kişilikli insanlar bu siteyi kuran bütün kuruculara ççok teşekkür ediyorum.Yöneticiler ve tabiki üyeler iyiki varsınız burda ki herkes iyi ki varsınızzz...

[Emily]

"Benim dünyam" diye bir konu vardı yaşamlarımızı anlattığımız ama..?

[Serra]

yavan ekmek gibi..
hep bişiler eksik kalmıştır mutlaka benim hayatımda. çoğu zaman tek kişilik olmuştur mesela. en fazla iki kişiyi almıştır içine ama sonradan patlak vermeye başlamıştır kenarlarından.. alışkın değil benim yaşantımın bünyesi kalabalıklıklara.
mutlaka bi yarımlığım vardır benim yaşamımda. ekmeğim varsa çorbam olmaz; sigaram varsa çakmağım olmaz. mutlaka çoraplarımın teki kayıptır.
benim yaşantımda bi tek benim sözüm geçti şimdiye kadar. bi bendim benle mücadele etmesi gereken. işte sırf bu yüzden hayatımın eksiklikleri konusunda suçlayamadım başkalarını. kendi düşen ağlamazya hani..
benim yaşantımda gidişler oldu hep. gidişlerin gelişleri hep unutuldu. ya da geç kalındı benim yaşamımda.
hastalıklar oldu, parasızlıklar oldu, gözyaşı oldu, yanılgılar oldu, pişmanlıklar oldu benim yaşamımda.
ama;
"ben bir yaşam sanatçısıyım ve benim eserim yaşamımdır..."

[kara]

çok geç kalmadım yaşamaya... inişli çıkışlarla bi yirmi küsür sene işte...
çocukluğumda yaşayabildiğim bir çok macera geçti başımdan... kendimi en yalnız hissettiğimde bana arkadaş olan küçük kedişim... en sıkıntılı anlarımda onunla oynardım... hani anne ve babaya bişi belli etmices ya... ben yalnızlığı 8 yaşımda öğrendim... sakladım hep kendimi bişilerden... içene kapanık, sessiz, soluk bi yüz, hiç gülmeyen, her an ağlamaya hazır gözler...

hani büyüyorsun... bunlar daha kolay gelecek diyorsun zamanla... yada artık alışıosun kendini sakladığın karanlığa... ışığa çıktığında yada biraz birazcık gülümsediğinde ışık gözlerini kamaştırıyor ve deve kuşunun başını kuma gömmesi gibi sende kaçıyorsun o kendini güvende hissettiğini sandığın karanlığa... çok kaldım o saklandığım yerde... dış dünya umurumda değildi... ben vardım sadece... bencildim belkide... hayallerimle boğuşuyordum çoğu zaman... bana uzanan belli belirsiz kollar ışığa çekmeye çalıştıkça beni, ben kendimi daha çok çekiyordum karanlığa... günlüklerim karıştırıldı mı hiç bilmiyorum...

tam kendimi bulmaya başladığım zamanlarda, en büyük eksikliği yaşadım hayatımda... gözümün içine baka baka gitti o adam... ona en ihtiyacım olduğu zamandı... bir babanın güvenine onun sıcaklığına en ihtiyacım olduğu zamanda gitti... ben yine başım yerde döndüm karanlığa... sonra aşık oldum, ilk aşk acısının ne lanet bişi olduğunu öğrendim... hayatımın en rezil günleriydi geride kalanlar... bu sefer daha da çok... daha da çok karanlığa ihtiyacım oldu...

ışığa çekmek isteyen kollar vazgeçtiler ve kendi halime bıraktılar çoktan beni... ben istediğimde su yüzüne çıkabiliyordum kimsenin yardımı olmadan...
biliyordum bir gün bu karanlığı kendim bitirecektim...
bitirdim...
başardım...
her yer güzel şimdi...
şimdi O yüzümdeki en güzel gülümsemem benim...

[ecehan]

konsepti bozuyorum farkındayım ama söyleme ihtiyacı duydum. çok etkileyici yazmışsın kara. yüzündeki gülümsemenden ayrı düşmemeni dilerim

[kara]

canımsın... teşekkür ederim ii dileklerin için...

konsepti bozduk pardon...

[Chocolate]

doğmuşum büyümüşüm yaşamaya çalışıyorm ve sonunda ölücem bu kadr


nasılım

yok yok bi ara yazarım işin espiriisiii

[GÜL_ZAR]

ya konsep tamam kabulll gerçekten çok özür dilerim emily o zaman çok yeniydim pek bilmiyordum siteyi söz böyle birşey yapmıcamm


hayatım işte herzzaman bir aksaklık bir hata olacak işte böylee kafayı yiycem yanii

[inan]

Hayat ,sadakatsiz yalvarışların arasında kalmış kısa bir cümlelede kendini ifade edememenin hastalıksız tarafıdır.

[Pıchx]

Hayatım...

Acımasız deyildi sanki hayat bana ne dersem oldu ne istersem gercekleşti bazı soru işaretleri illaki var halende var ama sonuç itibari ile guzeldi. yaş ilerledikce insan daha kaliteli düsündukce ufaktan ufaktan sorunlar geliyor. Bu aralar aslında kendi kendime sorular sormaya başladım cevaplarını bulamadıgım sorular. Ne yapacam? Nasıl olacak? Evlenebilecek miyim? Ne bileyim aslında kendim ettim kendim buldum. Ailem ne yaptılarsa okumadım okumak istemedim. Arkadaş bitirdi beni acıkcası arkadaslarım kotu deyil yanliş anlamayın oda istemsiz bana kotu seyler ogretıyor bende bi özenti ile... Okula gitmedim bi ara sonradan kafam dank ettim ama iş işten geçti daha lise diplomam bile yok askerligede az kaldı zaten 87 3 tertip gidiyorum ne yapacam ne edem onuda bilmiyorum. galiba flimin aksiyon iceren sahnelerı yeni başlamak üzere bakalım görecez..

Bu mesaj Pıchx tarafından düzenlendi. Düzenleme zamanı: 31.01.2007 - 22:15

[donis]

dün vardı bugunu yaşıyorum yarın ....

bu kadar diyebilecegim işte

[GÜL_ZAR]

yaşamım inşallah geleceğim le iyi olacak birde üni için istanbulu kazanırsam ohhhh

[Bitti Derken...]

şu iki sene bana özel bir yaşamım olmayacak.
ama daha öncesi emrah vb.Türk filmlerini aratmayacak
kadar dramatiktir.ama önemli olan bugün.mutluyum şükür bütün olumsuzluklara rağmen..
beni ayakta tutan şeyse POLLYANNA oyunu ona çok şey borçluyum gerçekten.

[duygusuz]

her gün 6'da kalkmaktan bıktımmm....

))-:

[kara]

Hayatım...

Odam dağınık bu aralar... Eşyalar her bir yere saçılmış durumda, aradan anılarım fırlıyor... Kah hatırlamak istediğim, gülümsediğim, kah nefretim, üzüntülerim... Nefretlerimi tam yerlerinden çıkıp kaçmak üzerlerken yakalıyor, bir poşete tıkıyor, hemen ağzını bantlıyorum ki bu geçen, gelecek olan mükemmelliği bozamasınlar... Gülümsediklerimi, kucağıma alıyor, seviyor, uzun uzun bakıyor o ana geri dönüyorum... Belkide aynı havada, aynı kokuda, aynı anımı yaşayamayacağımdan...
Her şey ama herşey teker teker çıkıyor ortaya... Ben azalıyorum odamda, eşyalarım artıyor... Sonra ben çoğalıyorum, eşyalarım azalıyor...
Bir zamanlar mum ışığında sigaralar içip şarkılar dinlediğim küçük sevimli hücremde debeleniyorum... Büyümeye debeleniyorum...