0
. . . Bir yol var yürüdüğüm, içimde okadar buyuk bir boşluk varki anlatamıyorum. Yağmur damlalarının tenime deyişiyle temizledim üstüme bulaşmış nekadar kir varsa. Gün sayıyorum sonum ve başlangıcıma. Açıklayamadığım sırlar var yargılanmaktan korktuğum için belkide. Yalnızlığa okadar alışmışımki kabullenemiyorum merak edilmeyi, hatırlanmayı, özlenip, sahiplenilmeyi. Görmemişim hep vermeye alışık yüreğim. Verilenleri şimdi iyi anlıyorum yaptıklarım için üzgünüm. Ama kaldıramadı bu yara bere içindeki yürek. Korkkular nedir bilmedi hayatı boyunca. Karanlıkta yürümek tutkuydu, yağmurda iliklerine kadar ıslanıp dans etmek bir alışkanlık, özgürlüktü boş sokaklarda neye koştuğumu bilmeden isyanlarımı kusarak ağlamak. Acıydı belkide en yakınımdaki, hep kaçışlarımdı korunmak için olan.
Hayatımda var olan gitmekiçin gelen herkez için sölüyorum. Sadce siz kaybettiğinizi sandınıZ ama hep benden de aldınız. Gercekten istemediniz kaldıramadınız.
İnadım vardır asla öldüremediğim bir gurur ama asiliğim deliliklerim hepsini hak eden alıcak biliyorum. Sonuma gun sayıyorum Başlangıcımda yeni bir sayfa acıyorum. Yeniden başlıyorum belki herşeyi silerek belki de herşeyi sevmeyi bile yeniden severek.
. . .Aşk ve gurur diyorum ve bu yolda elvet benide benim sevdiğim gibi seven olucak biliyorum, görüyorum, hissediyorum. Tanımıyorum belki belki farketmedim belkide cok yakınımda.
. . .Umudum var asla kaybetmiyeceğim birde hayalim var ve içimdeki derin bir silik boşluk var...
