0
Kapattığında gözlerini karanlığa,bir kez olsun aldığı nefesi görmek umuduyla,kendini paralayan bir dünyalının acısına düşer insan.
İnsan,tarifi imkansız bir lisan-a bağlanmış soğuk iklimlerin çalkantısı,beraberinde ki çelişkisiyle bir daha,böyle yanacak bir yer bulamayacak kadar da aptallığa bulaşmış uzuv kaybı.
Yanacaklarını bile,bile gittikleri yerden dönmenin hesabını yapacak kadar da dingil.
Oysa gereği yoktu ki,yalnız kalmak için yapılan onca mücadeleye. Sonucuyla birlikte birbirimizin kanını içtiğimizde tüketilen kendimiz,kaybeden dünya olur diye öğretmiştik kitaplarda. Hani kaybedecek bir şeyim yok derken,dünya'yı mı kastediyorsun bilinmez,ama ben senin gibi bakmıyorum hayata. Belki senin kaybedeceğin yok,belki korkmuyorsun haykıracak kadar, ancak benim kazanacak sevabım var. Çünkü ben dünyaya senin gözünle bakmıyorum.
Sen elinde keleş ile sağa-sola kendini aşılarken,ben karavana atışın ile delik açtığın duvara sıva örmek ile meşgulum. Çünkü benim gücüm ancak bu kadarına yetmekte. İsabet ettirdiğin mermiyi,kan revan içinde yerde yatan beden'den çıkartıp hayata kavuşturmak benim dışımda gelişmekte. Lokman'ı inkar edeyim ki,yanmıyorsam namludan çıkan kıvılcım kadar. Her şekilde yanıyorum,lokman oluyorum. Gücüm ancak karavana atışların duvara biriktirdiği kurşun deliklerini kapatmaya yetiyor.
Sonra merak ediyorum. Hangi ateşe inandığımız ve korktuğumuzu. Yüreğin mağrurluğu mu yoksa adı anılmayan bir gelecek mi? Rüyalarıma giren edebsizliğimiz ne zaman normale döner bilinmez ama benim lisan'ım ancak bu kadarına yetiyor. Çünkü ben insanım.
Çünkü ben insanım. Bir yaradanım var. Sevabım ve günahımla,paslı gözlerimizi ovaladığımda hangi odaya alınacağımı biliyorum. El değmemiş saflığa ancak buyruğu kendine göre yorumladığında değil,buyruğu harfiyen uyduğunda,ya da uymaya çalıştığında ulaşacağına inanıyorum. Tek bir gerçeğe inanıyor ve o uğurda yaşıyorum. Beklenilenden uzak,sabırla,sıranın bana geleceği günü bekliyorum. Çağırsam gelemezsin biliyorum. Çünkü sende en az benim kadar insansın. Gözlerimi kapadım ve giriş cümleme geri dönüp,senin acını paylaşıyorum gözlerim kapalı.
Görmek için bir kez olsun,gözlerinizi kapatmanız yeterli olacaktır.
Nerde olduğunu bilmemek kısa günün karıdır. Bir kez olsun nerede olduğumu bilmemenin özgürlüğünü yaşamak için kendimi paralıyorum,kahretsin ki bu rezilliği görecek gözüm var. Buna da şükür. Lakin kör olmak isterdim,sadece hissetmek için.
