0
Her geçen gün daha fazla şiddete yöneliyoruz..Önceleri sadece evimizi korumaktı belki amaç. Sonra devir kötü, kendimizi de koruyalım dedik. Daha sonra neler olduğunu takip etmekte bile zorlandık.Şimdi neredeyse her hanede silah var.
Çocuklarımıza silah kullanmayı öğretiyoruz daha erkek olsunlar diye hem de. Düğünlerimizde, uğurlamalarımızda, maç bitimlerinde sevincimizi göstermek için havaya ateş ediyoruz..
Bizler kendimizi korumaktan çok ötelerde, artık silahların gölgesinde yaşıyoruz….
Evimizde olası bir kötü durum için barındırdığımız silah, gün gelip bir çocuğun kardeşini vurmasına neden olurken, bir maç bitiminde keyfimizden havaya sıktığımız bir kurşun, balkonda ya da bahçesinde oturan adını bile bilmediğimiz, tanımadığımız birini sevdiklerinden ayırıyor...
Sürekli yanımızda taşıdığımız silaha güvendiğimiz de oluyor zaman zaman.Trafikte bizi sollayana sinirlenip çıkarıyoruz bazen, bazen de içki masasında şakasını kaldıramadığımız on yıllık bir dostumuzun beynini doğrultuyoruz hiç düşünmeden….
İşte veriler:
Dünya’da bulunan 640 millyon silah stokunun %60’ı sivillerin (çiftçiler, sportif amaçlı atıcılar, silahlı çeteler, silahlı asiler, özel güvenlik korumaları ve her yaştaki sivil vatandaşlar) mülkiyetinde olduğu tahmin ediliyor.
Silahlı şiddetin kurbanları sivillerdir ve her yıl barış ortamında yaklaşık 300.000 kişi adam öldürme ve intihar olaylarında hayatını kaybediyor. Bu rakam savaş ortamındaki insan hayatı kayıplarının ortalama iki katı...
Dünya çapında her intihar olayına karşı 4 adet adam öldürme olayı var. Kuzey Amerika ve Avrupa’da ise silahlı intihar sayıları ateşli silahla adam öldürme sayılarından daha fazla.
Bireysel silah kullanıcılarının çoğu erkeklerdir, fakat bireysel silahlı şiddetin başlıca kurbanları da yine -ve özellikle- 14 ile 44 yaş arasındaki erkeklerdir.
Kaynak: www.umut.org.tr
Biz; napıyoruz..??
Savaşlara karşıydık değil mi..! O zaman daha sessiz daha derinden ama daha çok insan hayatına mal olan bireysel silahlanma için neden sesimizi çıkarmıyoruz.. ..
Belimizde silah taşırken, oğullarımıza oyuncak olarak silah hediye ederken, askere gönderirken silahların cazibesinden dem vurup her nevi eğlencemizi mermiler altında yaşarken, savaşa karşı olma hakkını nereden buluyoruz kendimizde..!
Şiddetle yetiştirdiğimiz, şiddetin gücü doğurduğunu öğrettiğimiz küçüklerin büyüdüklerinde daha büyük oyuncaklar isteyeceklerini, daha büyük silahlarla daha fazla güç isteyeceklerini akıl etmek bu kadar mı zor..?
