0
Küçükken 2 katlı müstakbel bir evimiz vardı.Üst katta amcamlar , alt katta da biz otururduk.O zamanlar her evin bir çöp varili vardı.Yaş itibariyle küçük olmamızdan çocukluk aklı işte şiddetli rüzgar estiği zaman bu çöp varillerinin devrilmesinden korkar bunlara sımsıkı sarılırdım.Adeta 404 le yapışmış gibi rüzgar dinene kadar bırakmazdım.Evdende annem , abim ,ablam bana bakar ellerinde bide çay güler dururlardı.Hatta yoldan geçenler bile napıyo bu çocuk derlerdi.Bazen biri çıkar manyakmısın olum git evine delimisin çöp varilini tutuyon derdi.Ama ben bırakırmıyım varili hiç.Rüzgar hafifleyene kadar yada biri elimden tutup götürene kadar tutardım.ŞİMDİ İSE ÇEVRE MÜHENDİSLİÐİNİ OKUYORUM : AL İŞTE OLACAÐI BUYDU
Bu mesaj safari06 tarafından düzenlendi. Düzenleme zamanı: 10.08.2006 - 23:00
asaletini sevdiğim
