Gönderim zamanı 31.05.2006 - 00:42
Sevmeyi öğrenmek çok zor bunu kaldırmak yada yaşamak belkide geçmişi sırtımıza alıp bir adım daha atmak daha bir ağır geliyor insana sanırdım. Ama birde yaşamadığınız ve hissetmediğiniz Sevgiyi yaşatılması var iste bu sanırım insanı kendin cıkarıp ordan oraya sürükleme nedeni. Alışılmayan bir döngü belkide. Saçmalamalar yersiz durumlar vs. Yaşanılmayan yaşatılan birşey düşler yada dileklerde yer alırken kendi içinizde bulunduğunuz durum oluyor ve insan ister istemez nefesini yaşamını son noktası ve ilk başlangıcında buluyor kendini.
Ama şu sıralar hep konuştuğum ki en cok bu konuda gene elmanın desteği oldu kendisine minnettarım ve Kutlu bana deneme şansı verdittirdiğiniz için ve iyiki bu konuda ileri sürüklediniz. Beni bana verdiniz....
Şimdilerde umutsuzluğumu dile getirdiğim gunlere guluyorum, umudumu buldum geleceğimi buldum, o hep isyan ettiğim içten gülümsemelerimi buldum kendimde, bir insanın gözünün içine bakıp kendini görmek ve bir insanı içinde taşımak bukadar güzel ve bukadar harika olabiliceğini düşünmemiştim. Hayallerimin sonduğu zamanlardayım cunku bu gunleri hayal bile edemezdim. O aradığım beni buldum o içimdeki boşluğu doldurdum açılmış yaralarımı kapadım şimdi geceme karanlığıma beni ben yapan kişiye sahibim. Bir kızım vardı birde şimdi hayatım herşeyim olan birşeye sahibim.
Bu belki onun dediği gibi anlatılmıyor yaşanıyor kelimelerde sonunu sunuyor....Ben Seni Sevmiyorum cunku bir sevgiden otesi birşey taşıyorum ole Seni Seviyorum diyip geçicek bişey değil yada sözle kalıcak iki kelime kadar kısıtlı değil. Ben seni herşeyim yaptım en başta GELECEÐİM...
Bu mesaj USK tarafından düzenlendi. Düzenleme zamanı: 31.05.2006 - 10:12
Okyanusların uçsuz bucaksız erilşilmezliğini mavi sanırdım. O erişilmez derinlikler Yeşilmiş! tıpkı gözlerim gibi...
O diplerde saklıymış duygular, o sonsuzlukta saklıymış umutlar, sonlarda saklı kalmış varoluşlar...
0
