bu konuya 397 yanıt verildi

[Emily]

Tek tek hissediyorum beynimdeki her bir hücreyi son 48 saattir.Sadece boş duvarlara bakıp birazcık da olsa uyuyabilmeyi dileyerek dönüp durdum yatakta..
Ben yastıktan yastık benden nefret etmiş olmalı..
Ne ışığa bakabilirim ne televizyona ne de bilgisayara..Sadece boşluğa ,karanlığa bakmama izin veren önüne geçilmez bir ağrı..Saatlerce, hiç durmadan.. Azalmadan.. İlaçların fayda etmediği ruh tüketici bir ağrı..
Bir süre sonra evde dolanırken bulurum kendimi ağlayarak, geçicek geçicek diye kendime telkinlerde bulunurken..Ama geçmez..Bir cellat gibi tepemde dikilir ve nefes aldırmaz..Duvarlar vardır tek dost o anda..hatta öyle güzel davet ederler ki kafamı tarif etmem mümkün olmaz bildiğim kelimelerle..Geçireceğini bilsem duvara vurmakta bi saniye tereddüt etmezdim ya başımı, bilirim etkisi olmayacak daha önceleri denemişliğimden...Uzak dururum duvarlardan..Öyle bir an gelir ki,daha fazlasını hissedemeyeceğimi düşündüğüm, o anda bir silah olsa ,hiç düşünmeden havaya uçurabilirim beynimi..Yeter ki geçsin yeter ki birazcık bir saatcik uyuyabileyim...Acıktım da ama olsun yeter ki beynim bana açtığı savaşta ateşkes ilan etsin...Yeter ki...
O anda anlarım ki alabildiğine koyu bir yalnızlıktır içinde olduğum..Çektiğim acıyı anlayabilecek kimse yok..Zehir gibi yalnızlık sinmiş duvarlarımın beni çağırması bundan sebep..Karanlığın daveti bile bundan..Acı tek kişiliktir, hayat devam ederken diğerleri için,sen beynini nasıl dağıtabileceğinin planlarını yaparsın saatlerce, günlerce..Yok öyle Nietchze'nin dediği gibi "beynin doğum sancıları" filan da değildir hissettiklerin..Tarifini aramak faydasızdır,sen tekil bir süreçtesindir ve hayatın ta kendisidir yalnızlık..Her gün yaptığın onca iş,buluştuğun arkadaşların konuştuğun kişiler sadece bir ufak perde aralamaktır yalnızlıkla arana..Eve döndüğünde ya da başını yastığa koyduğunda kaçamayacağını anladığın dipsiz bir kavramdır yalnızlık..Sadece senin olan tek şeydir hayatta da anlaman zaman alır..
Bir baş ağrısı bu kadar derinleştirir bazen..Bir baş ağrısı değildir belki de "beynin doğum sancıları"...Kimbilir...

[dementieva]

ne de olsa kirli bir gönle sahip yalnızlığımın son demindeyim..

kimim yok..
kimsem de..

[dementieva]

tanrım biri şu kadını alsın başımdan

[Emily]

Herşey yalansa hiç bir şey doğruluğunda...
Evet paylaşamam artık paylaşılası bile olsa...
Sessizlik herşeyi mavileştirir bazen simsiyahken gün ortası bile..
Çünkü herşey "incelikler yüzünden"...

[Emily]

Yine her zamanki gibi oldu girişim eve,sadece bu sefer biraz aceleciydim. Soğuk rüzgardan kaçınmaya çalışmaktan olsa gerek.Sabah bir beş dakikalığına girip çantamı bırakıp çıktığım evime günler sonra ilk girişim sayılırdı bu akşamki.
Nereye gidersem gideyim özlediğim evim, benim odam nasıl da yabancılaşmış meğer kısa sürede...
Pek özlemediğimin farkına varmak mı soğukluğun keskinliği miydi bu sefer canımı yakan bilemedim..O zehir gibi yalnızlık daha da işlemişti duvarlara bensiz de kalınca sanki..Bu akşamki an,bu evden de bu şehirden de nefret ettiğim an oldu ilk defa..
Herşeyden nefret edebilmek mümkün müdür diye düşündüm bir an ,en çok da kendimden hani..Akabinde bir saniyede yok olasım geldi yeryüzünden..Olamadım..
Gidemeyen bir kalandım ben, anladım..

Herşey soğuk ama sebep kış değil, herşey ürkütücü ama sebep karanlık değil...
Bunca sabretmek insana ait değil...

Yalnızlık hiç kimsede bu denli koyu,bu kadar korkutucu değil...

[Emily]

"Çağıran bir şeyler var hep beni uzak şehirlerde
Bana ait bir şeyler var o sert gülüşlerde..."

Gidemiyorsam, kapanırım...

[Emily]

Git-me..

Sen gittiğinde,

...sonbahar tüm hüznü ile çöker omuzlarımın üstüne. Yapraklar sararır birdenbire, dökülür hüzünlü omuzlarımdan kırık kalbimin derinliklerine. Yabancı dilde söylenen bir tangonun anlaşılır hisleri ele geçirir ruhumu, sessizce... Omuzlarıma doğru, uçurumlara kendimi feda ederim. Gözyaşlarımın umutsuz direnişinde, seninle birlikte sensiz, sonsuzluğa düşerim. Pencereler kapatır göz kapaklarımın önünü. Gözlerim duymaz olur. Sesin zaten görülmez... Oysa sen yankılanırsın uzaklardan kopup gelen yüzünün izinde.. Beni bana taşıyan bin bir türlü aşk tarifinde...

Bir koku hediye kalır sen gittiğinde...

Sensizlik kokusu kaplar evleri, sokakları, bu yalnız, bu terkedilmiş, bu ürkek şehrin şu yalnızlık havasını. Yanımdan geçen her kadının kokusu sensizliği taşır bana. Sensizlik ağırdır, sensizlik uzundur,sensizlik zordur. Sokaklar boş, sözler boş, şehir boş, her şey boşalır... Bir sessizlik çöker artık ihtiyar adımlarıma. Gençlik ağır gelir sensizlik sınırlarında. Gemiler vardır sana doğru gelen, trenler, uçaklar, arabalar... Bir de "ah bir çalsa.." dediğim telefonlar. Sesinin o sarı hasreti. Uzaktan kopup gelmesini beklediğim o bir çift sözün hasreti. "Seni seviyorum" dediğin o sessizliklerin hasreti...

Ağzından çıkan her kelimenin pastel rengini özlerim, omuzlarının utangaç duruşunu, soğuk havalarda hoyratça ellerini tutuşumu.

...seni özlerim, sensiz sessizliğimde.

Sen gittiğinde, durur zaman.

Güneş, ay, bulutlar öylece durur. Dalgalar durur, rüzgârlar durur, insanlar durur. Ben durmam.

...ben seni özlemeye devam ederim. Durmadan, bıkmadan, usanmadan döneceğin günü beklerim. Bulutlara takılırım, güneşle şakalaşır, dolunayda gölgeni ararım. Dalgalar bir türlü yazıp sana atamadığım şişelerin hesabını sorar, rüzgârlar kolumdan tutup beni sana taşımaya kalkar, çok geçmeden insanlar ne olduğunu anlamaya başlar. Sen, acımasız zamanı da beraberinde götürürsün. Tüm saatler, dakikalar, saniyeler saygıyla geleceğin günü bekler.

Ben de beklerim.

...sensiz zamanı bensiz geçiririm.

Sen gittiğinde uçan bir halı ile düşlerine konuk olurum.

Kendi rüyalarımdan seninkilere bir masal prensi olarak patika bir yol bulurum. Uykularımda sana koştuğum için sensizken hep seninle uyurum. Gözkapaklarım sana açılan mağaranın iki serserisi, iki bekçisi, 40 Haramiler'in son ikisidir... Geceleri içine düştüğüm karanlıklar sana açılan aydınlıkların habercisidir. Sensiz, tarih yazılı masallardan ibarettir. Sensizliğin en büyük dostu, geceleri bir masal prensesini uçan bir halı prensine taşıyan saliselerdir.

Sen gittiğinde kırmızı bir mühür vurulur hayatı(mı)n üzerine.

Sen gelene kadar "tadilat nedeni ile kapalı(yız)dır" kalpler. Ruh dünyalarında yıllık sayımlar yapılır. Defterler açık verir ve tüm matematik işlemleri seni gösterir. Yediğim her şey seninle çarpılır, duyduğum her heyecan sana bölünür. Seni düşünmediğim her an benden çıkartılır, beni düşündüğüm her an seninle toplanır. Ve sonuç hep "sen" çıkar. Bir tek "sen"in sağlaması beni "ben" yapar.
Yolumu eşkiyalar keser sen gittiğinde.

Hayat daha zor geçer. Beyaz yalanlar, maskeli süvariler, boş bedenler sen gelene kadar kapımın dibinde nöbet bekler. İlişkiler ilişilmez olur. Dostluklar ağır bir yüktür. Sana anlatılacak anlamlı anlamsız çok şey vardır. Sözcüklerin içi çok daha çabuk boşalır. Ve kafama düşünülmemesi gereken, bir çöp torbası dolu fuzuli düşünce takılır. Suskunluklar daha bir anlam kazanır. Sen görmezsin, sen bilmezsin, eminim hissetmezsin...

Sensizken beni taşımak her zamankinden daha zorlaşır.

Sen gittiğinde,

Gündüzleri sokak lambaları sanki hiç sönmüyor ve geceler zifiri karanlıkta geçiyor. Nefes alınmıyor, yalnızca veriliyor. Arabalar duruyor, yollar hareket ediyor. Güneş dünyanın etrafında dönüyor, dünya ayın çekim alanına giriyor. Kumlar denizleri kaplıyor, yunuslar toplu intiharlarla kendilerini kumsallara vuruyor. Karada yenilen vurgunlara derin düşüncelerde sıhhat bulunuyor. Sonbaharı yaz takip ediyor, yaz sonrası ilkbahar geliyor. Her kar yağdığında güneş açıyor ve güneşli havalarda beni en çok sensizlik donduruyor.

Bir yara açılır içimde, senin her gidişinde.

Çaresiz bir hayat mahkumu...

Umutsuz bir yalan taciri belirir o derin yaranın içinde. Ruh avcısı olurum, beden simsarı...

Sensizlik alıp sensizlik satarım. Başkalarında hep beni ararım. Kaçayım derken yine sana yakalanırım. Kan kaybı değil, sensizlik çektiğim. En çaresiz anlarımda yani sen kaybından ruhumu teslim etmek üzereyken senden gelen bir kart beni yine bana, telefondaki sesin beni yine sana taşır. Bir hayal mahkumunu siyah beyaz flu bir fotoğraf karesi tekrar hayatla tanıştırır.

Sen gittiğinde, ben de giderim

Gittiğin uzaklıkların tam tersinde sana ulaşmaya çalışır, kendime yenilirim. Utanmak gelmez aklıma her gördüğüm cansız ruha seni sorarım. Tanımazlar seni. Oysa beni görenler senin de varlığını anlar. Kimlik kartı olarak seni taşırım. Umulmadık çevirmelerde kolluk kuvvetlerine seni takdim eder, iş başvurularında imzayı hep "sen" diye atarım. Doktorlar sıhhatimi öğrenmek için seni dinlerler. Senin adına öksürmemi, ağzımı açtırdıklarında derinliklerimde seni görmek isterler. Tüm tahlil sonuçları sen çıkar.

Danışmalara seni rehin bırakırım. Çıkışta seni ceketimin iç cebine koyarım. Kalbimin üzerinde sen durursun. Biliyor musun benim varlığımı bana, en iyi sen kanıtlıyorsun.

Sen gittiğinde, söz de bitiyor.

...ve sensizlik, senin kadar ağır geliyor.


Cüneyt Özdemir(Düş Sesi)

[GÜL_ZAR]

Sensizlik

NE KOTU BILIYOR MUSUN?
SENINLE KONUSAMAMAM,
ELLERINI TUTUP;
SU ICIMDE KOPAN FIRTINAYI ANLATAMAMAM
SEVDIGIMI;
HEM DE DELICE SEVDIGIMI SOYLEYEMEMEM
KENDIMI ANLATAMAMAM KOTU
YASADIGIM YOGUN DUYGULARI
SANA VEREMEMEM KOTU,
DUDAKLARINDA OLMAMAK KOTU,HEM DE COK
SACLARINI OKSAYAMAMAK,
BERABER SARKI SOYLEYEMEMEK,
SANA MUHTAC OLDUGUM BIR ANDA;
SARILIP AGLAYAMAMAM KOTU
ANLADIN YA;
SENSIZ HERSEY KOTU.
AMA UMUT VAR DEGIL MI?
GELECEGIN UMUDU VAR, SENI GORMENIN,
DOYASIYA OPMENIN,BERABER KAHKAHALARA BOGULMANIN

[GÜL_ZAR]

Sensizlik

Yine sensiz geçti bir günüm daha
Dün kapınızın önünden geçtim
Ilık bir bardak çay içmek için
Girdim içeri boşboştu evin
Herkes vardı ama sen yoktun
Sonra veda ettim kaçar gibi
Hızlı adımlarla yürüdüm sokakları
Kimsesiz gibi kaçar gibi ardıma bakmadan
Birini gördüm tanıdık, selam verdim
Ne konuştuğumuzu bile hatırlamadan
Öylesine...
Bir şarkı duydum kafelerden birinden
Içinde yine ayrılık vardı sensizlik olan
Içimden bir ahhh ettim
Göklerde sedası yankılanan
Buram buram kokuyorsun şehrimde
Bir ıhlamur yaprağını salmış sen koksun diye
Ve bir akasya ağacı...
Yerde duran kuşları seyrettim uzun uzun
Minik minik serçeleri
Onlar ne kadar da mutluydular
Birbirleriyle konuşup uzun uzun sohbet ederken
Hayatları ne güzeldi...
Yüzüme bir tebessüm kondurdum
Ahh dedim içimden ahh
keşke bende bir kuş olsaydım...
Sonra bir sigara yaktım hasretine selam söyleyen
Dumanı sen olan
Her yudumunda sensizliğini içtiğim
Ve taa kalbimin içini acıtan yaralayan...
Yine sensiz geçecektim bu sokaktan
Yarın ve sonraki gün...
Yine hasretini arkadaş edecektim yanıma
Yokluğunda hayalinle konuşup
Sitem edecektim uzun uzun...
Bakkal Hüseyini gördüm
"Yine dalgın dalgın yürüyorsun?" diye laf attı
Biliyordu her zamanki halimi
Sayende onun bile diline düştüm...
Sensiz kaldığımdan beri dalgınlığımda arttı
Artık herşeyi unutur oldum
Yani anlayacağın sen gittiğinden beri
Ben her şeye boşverdim...
Artık aynaya da bakmıyorum uzun uzun
Ne bulursam giyiyorum üstüme
Öylesine taranmış bir saç ve kıyafetle
Atıyorum kendimi yalnızlıklar sokağına...
Oysa seninle ne güzel hayallerim vardı
Adı seninle biten bir umut şiirim vardı
Yalnız sana ait olan
Ve yalnız sen diye biten tertemiz bir aşkım...
Hayatım boyunca söyleyeceğim
Kimsenin bitirmeye gücünün yetmeceği
Bir umut türküm vardı...
Hoyrat esen rüzgarlarda seni düşünerek
O gece gözlerini düşünerek
Karşı gelecektim en kuvvetli rüzgarlara...
Kimse yıkamayacaktı beni
Hiç kimse incitemeyecekti
Çünkü yanımda hep sen olacaktın...
Elele gezecektik seninle meydan okurken hayata
Beraber olacaktık setten duvarları geçerken...
Şimdi sokaklarda sensiz yürürken
Sadece yalnızlık var bu şehirde...
Hiç kimsenin incitmediği kadar
Hiç kimsenin kırmadığı kadar
Ve hiç kimsenin yaralayamacağı kadar
Yaraladın kalbimi...


Selma Kırbız

[GÜL_ZAR]

yanızlık paylaşılmaz çünü sen başından beri yalnızsındırrrr

[Serra]

yalnızlığıma ortak biri var artık. şimdi 2 kişyiz. birlikte yalnızız. acılarımız benzer birbirine.
birer kadeh kırmızı şarap eşliğinde ağlamak ne zevkliymiş meğer. mahcubiyetim gecenin son saatlerinde artarken; gözümden damlayan yaşın hesabını unutmak.
keşke bu evde bu odada bu saniyede olsan diye geçirmemeye çalışıyorum artık içimden. üzülüyorum biliyorsun.
şimdi bi başkasıyla paylaşıyorsun benim olan yalnızlığını.
üzüldüm mü? -çok.!
seni, senin yalnızlığını seviyorum hala..
kimbilir
belki şimdi gel yalnızlığım ol desen...
dedim ya
kim bilir.!

[Emily]

Bekliyorum..Her saniye daha da yalnızlaşarak..Her salise parçalara ayrılarak...
Zaman ;eli kırbaçlı bir cellat gibi sürekli tepemde..Akmıyor...Gitmiyor..Geçmiyor..
Ben hep bekliyorum..
Hep...

[Lavinia]

tavana diktiğim donuk gözlerle kıpırtısız şafağı bekliyorum. o sinir bozucu ses kulaklarımda ,tik tak tik tak,hadi uyuma kalk...
binbir türlü hayaller beynimden geçiyor,bedenimde her şey ölmüş bir o hayatta sanki...hissedebildiğim tek şey karanlık ve beni hiç bırakmayan lanet olası yalnızlık.kemiriyorlar ruhumu büyük bir iştahla.hani nerede doğrular? hani nerede umutlar?hani haklılıklar?hani en güçlü yanım?hani çözümler?hani huzurla dalınan uykular?hani hani hani...
nerdesiniz?ben uçuruma düşerken mi beni terkettiniz; yoksa beni siz mi ittiniz?
gidilecek en uygun zaman bu muydu?beni, benim içimde terkettiniz...
gözümden akmayan şey içime doluyor.ben küller ve topraklar istiyorum,gözyaşları beni boğuyor...bari ölümüm sonsuz bir sahrada olsaydı ya da yüksek bir dağ zirvesinde, rüzgar sarıp sarmalasaydı beni ay ışığı titreseydi üstüme; ama böyle gelmeseydi ölüm ,bari son nefesim özgür olsaydı...sıkışıp kalmasaydı bu daracık odaya...

Bu mesaj Lavinia tarafından düzenlendi. Düzenleme zamanı: 03.02.2007 - 19:45

[MegolamaniaC]

Artık tükendim kabul ediyorum.. başta öfkenin verdiği o deli güçle sımsıkı sarıldım hayatıma, sahip çıktım ,ben, beni bir başıma...
yalnızlığımın şiddeti ile savruldum yine. tir tir titriyor, nasıl acıyor içim.. yalnızım..ne bir dost var halimi soran , ne yüreğimi ısıtan bir yudum sevgi. buz gibiyim daha anlamadınız mı yoksa? gülüşlerim bile nefret dolu görmüyor musunuz? bir sevgiyle bitecek yalnızlık dopdolu olacak dünyam biliyorum. ama yapamam... küskünüm ben insanlara...artık aşk denen bu tatlı acıları da kaldıramam... yalnızlığa mahkum ettim kendimi, belki bir gün herşey değişir .... ama ben tekrar yıkılamam ...

Bu mesaj zuzu tarafından düzenlendi. Düzenleme zamanı: 03.02.2007 - 23:07

[Emily]

Yaşam boşluklarımı parçalama vaktidir şimdi... Depremlerden korumuşlukları hatırına mı korudum bunca zaman, bilmem..Önce yaratıyorsun sonra sana dönüyor okları.. Doğal flora bakterileri gibi yalnızlık dediğimiz şey.. Normal koşullarda, fayda sağlamak için bir zırh gibi içimizde.. Sonra gün geliyor, içten başlıyor saldırmaya...Can yakıyor..
Acıtıyor keskince...Paylaşmaya izin vermiyor..İstesen de..Dur desen de..

Kendi yarattığın bir şeyin tutsağı olmak, tam da insana özgü bir davranış biçimi..
Ben var ettimse, yok da edebilirim yalnız boşluklarımı yaşama dair..
Etmeyelim.. Edebilirim...

Yalnızlık paylaşılmaz... O halde yalnız olmak niye..?

[Emily]

Herşey düşten ibaret... Kocaman bir düş...

Herşey çekilir, herkes gider... Bu kural hiç değişmiyor.. Kurala öfke beslemenin anlamı yok, değişeceğine inanmak özüne ihanetken..

Herşey üst üste gelir..Bu da ikinci kural..Üst üste gelen şeyler iyi şeyler değildir alt başlığı kazılı kalsın gri hücrelerinde..Sakın atlama..

Sonra gecenin koyu bir körü olur, saat ilerler... Ne uyuyabilirsin göreceklerini bildiğinden hatta kötüsü bilemediğinden, ne açık tutabilirsin gözlerini ağırlaşan göz kapaklarından..

Saat ilerler, zaman geçer... Bir bakarsın hep yanında, bir o kalmış..
Yalnızlığım...Paylaşmaya çalıştığım... Hata ettiğim inadına..
Paylaşılmaz...

Bütün bunlar düş.... Ötesi yok...
Herşey kocaman bir düş...

[Emily]

Hani açık olmak hani dürüst olmak iyi bir şeydi? Hani hislerini, isteklerini olanca açıklığı ile anlatmak önemliydi? Çözerdi sorunları hani?
Ne kadar açıksan o kadar mı anlaşılmazsın?
Ne kadar düzgün anlatırsan o kadar mı yanlış gelir?
Nereye kadar kendini anlatmakta ısrarcı olabilirsin?
Neden anlamamaktaki bunca çaba?
Neden en yakınlarım en anlaşılmazlarım olmak zorunda?

Herşey bir kısır döngü gibi.. Belli dönem aralıkları ile hep aynı güne uyanıyorum sanki.. Herşey sil baştan yaşanmaya başlıyor birdenbire..Bitti derken tam da ..

Biri beni alıp bambaşka bir gezegene atıvermiş hissi var içimde..Dillerini bilmediğimden anlatamıyor olmanın mantıklılığından belki de..Aynı dili konuşup bunca ayrı düşmek nasıl mümkün olabilir? Bu nasıl yaman bir çelişkidir sürekli içine düştüğüm..?

Bu kadar ısrarla anlatıp bunca anlaşılmamak ağrıtıyor içimde bir yerleri..Artık anlatmasam..Sadece sussam..Suskunluğum yorgunluğumu aklar mı?
Anlaşılmamak ne yalnız bir durum..Ne çok yalnızım bazı bazı...

Artık anlatmasam...Sadece sussam...Vazgeçsem ne varsa...Bi tek sussam..
"Misali için canımı versem"....

[Serra]

Zaman serracım..Zaman gelicek Tanrı sana asıl yakışanı, ödülün olarak , hiç beklemediğin en umutsuz olduğun anda avuçlarına bırakıvericek..İnanmaktan vazgeçmek yok..!

biliyodun sen..
teşekkürler Tanrı'm

[Emily]

Biliyodum ben di mi...?
Bir şeyler bilmemin birilerine faydası dokunduğunu görmek güzel..

Çok mutlu olasın Syrany..
İnanmaktan vazgeçmek yok demişim ya, yalancı çıkmayayım..Vazgeçmek yok!!

[Rose&Rain]

Hiç bitmeyen gecenin en sökmez şafağında yalnız uyanmışken sabaha ya da zaten hiç uyumamışken, bir kez daha şükrettim o yüce kudrete. Yalnızlıklar içinde yalnız bırakmadığı için beni. Paylaşılamayan yalnızlığa inat…