0
" Düsünüyorum da sanirim en büyük korkumuz oldugumuz gibi görünmek.
Yumusacik kalbimizin fark edilmesi naif yönlerimizin kesfedilmesi
cesaretsizligimizin anlasilmasi korkularimizin paylasilmasi sanki zarar görecegimizin en büyük isareti.
Kabuklarimizin altinda kendimizi saklamakta ne kadar da ustayiz.
Ve ne kadar güçlü korunuyoruz kalkanlarimizin ardinda.
Hissedilmeden el degmeden sevgimizi göstermeden.
Istiridyeler deniz minareleri midyeler.
Kirpiler ve kaplumbagalar gibi.
Sahi koruyor mu bizi bu çatlamamis sert kabuk?
Kimse incitemiyor mu duygularimizi inançlarimizi benligimizi?
Yoksa zarar mi veriyor bu ürkeklik bu kabuk bize.?
Hissettiklerimizi gölgeliyor yansitmiyor mu gerçek kimligimizi?
Duygularimizi bastiriyor el ele tutusmamizi engelliyor mu?
Eger bir yildiz gibi isil isilsam ve bir yildiz kadar parlak.
Ne çikar atesböcegi sansalar beni.?
Belki en hoyrat yürek bile atesböceginin o uçucu masum sevimli çocuksuluguna el kaldirmaya kiyamaz?
Güçlü kapilarin arkasina kilitlemesem kendimi korkakligimi sevgi istegimi en insani yönlerimi kayitsizca sunabilsem bu sert kabugun agirligindan kurtulup bir kus gibi uçacagim özgürce.
Anlasilacagim ve bir ayna gibi yansiyacagim karsimdakine.
O da çözülecek belki.
Samimi ve güvenliksiz silahsiz biriyle göz göze gelince.
Oysa bir görebilsek bunu.
Kalmadi böyle insanlar demesek.
Güven duygusuna bu kadar muhtaç olmasak.
Kirilmaktan korkmasak.
Incinsek yaralansak.
Ne olur bir darbe daha alsak.
Yeniden açsak kendimizi
atabilsek o kabugu.
Denesek.
Risk alsak.
Yanilsak.
Fark etmez.
Tekrar tekrar bikmadan denesek.
Ve kucaklassak yeniden.
Tipki eskisi gibi.
Ne oldugunu anlayamadigimiz o onbes yildan öncesi gibi.
O zaman fark edecegiz.
Ne kadar özledigimizi birbirimizi.
Neler biriktirdigimizi
kaybolan degerlerimizi ne kadar özledigimizi.
Beraber geldik beraber gidiyoruz oysa.
Vakit az paylasmak sarilmak için.
Yasadigimiz cografya zor sartlari agir.
Yüregi daha fazla küstürmemek lazim.
Sirtimizda agir küfeler her gün katlanan.
Ve kosullar bir türlü düzelmeyen.
Sevgiye çok ihtiyacimiz var.
Ufukta kara bir kis görünüyor.
Ancak birbirimize sokulursak atlatiriz o günleri.
Kirin o sert o agir kabuklarinizi.
Kurtulun bu yükten.
Korumuyor o kabuklar aksine zarar veriyor bize.
Yalnizliga mahkum ediyor bizleri.
Hem hepimiz bir yildiziz.
Ne çikar atesböcegi sansalar bizi. "
