0
Bitiren değil , bitişe ses çıkarmayandır sevmeyen...
Aşka konu olan veda havasıydı bizimkiside . Hani olur ya sonbahar hava hafif bulutlu hüzün esiyor rüzgar yerine…
İçte bir burukluk gözler dolu dolu.. Sözler biter hoşçakaldan sonra…
Taraflar gider sanki hiç yaşanmamış gibi hiç sevmemiş gibi..
Acımasızca..
Ama hep biri daha acımasızdır hep bitiren sanılır ama dinleyen ve bitişi kabul edendir asıl acımasız olan..
Bitiren ağzından hoşça kal baklasını çıkaran ilan etmiştir dökmüştür içindekileri..
Kırgınlıktandır gitme isteği.. Bu cesareti sevdiğinin gözlerindeki aşkı göremediğindendir..
Sevmiyorsa yanımdada olmasındır düşüncesi..
Biz’dede sendin acımasız olan.. Giden ben ama aslında bitiren sen…
Bitirdiğini kendin bile bilmiyorsun aslında inkar bile edersin yüzüne çarpılsa…
Ama alışırsın ben alıştım kahrolmaya…
Kahroldum sevginin bittiğini gördüğümde..
İnanmak istemedim ama inandırdın beni bende gitmeyi istedim.. Hesap vermekten kaçınırcasına sanki biten sevgi benim sevgimmiş gibi gittim…
Ama hep sevdim..
Söylediğimde direnmemen pişman olmamamı sağladı gitmekten..
Benden bekliyormuş diye düşündüm ve olması gerekenin bu olduğu yalanına inandırdım kendimi..
Olması gereken bu değildi ! Olması gereken gelecektede beninle olmandı .
Ne olursa olsun ayrılmamamızdı.. Ve senin sözcüklerinin bitişi müjdelememesiydi…
Olmadı ! Olsun.. Hayat beni çok kez sorguladı !
Belkide bitirmemeliydin diye.. Giden sen olmamalıydın yinede..
Bittiyse onda şereflice gitmeliydi.. Sevdiği günlerin hatrına yaşadıklarına saygısına..
Bende hep aynı cevabı verdim kendimi avuturcasına ;
Sevdi (!)
-Hayır sevgi bu olanları hak etmezdi…
Edited by _Candy_, 17.05.2011 - 19:19.
