0
Hiç işlek bir caddenin köşesinde durup insanları izledin mi? Hepsi sanki bir yerlere yetişmek istiyorlar gibi... Hepsi hızlı adımlarla alelacele yürüyorlar. Kimisi sevdiğine yetişmek için kimisi evine sıcacık ortamına bir an önce varmak için. Kimi geç kaldığı toplantısına yetişmek için gidiyor. Ama dikkat et hepsinin başı yerde. Bir ben o köşede durmuş başım yukarda onları izliyorum.
Birden bir şimşek çakıyor aydınlık olan etraf daha da aydınlanıyor. Gökyüzüne bakıyorum. Bulutlar kapatmış bir anda gökyüzünü... Yağmur başlıyor. Önce yavaş yavaş yağıyor sonra hızlanıyor. Başımı insanlar çevirdiğimde hepsi daha da karmaşık bir halde koşuşturuyorlar. Sığınmak için bir yer arıyorlar ıslanmamak için. Bense nedendir bilmem hep yağmurun altına doğru ilerliyorum...
İşte aşk da öyle ne olduğunu anlayamadan gelir oturur içine taa derinlere. Önce yavaş yavaş gelir konar kalbinin ucuna, biraz sonra hızlanır içine oturur. Önceleri anlamazsın mutlusundur. O öyle bir illettir ki kendini mutlu olduğuna inandırırsın yanında olmasa da. Sonra anlarsın aslında acı çekiyorsun ve bunu mutluluk maskesiyle gizlemeye çalışıyorsundur. Önce yıldızlardan dilek tutarsın. Ona adarsın tüm dileklerini. Sonra güzelim güneşini ve yıldızlarını kapatır. Ama sen anlayamazsın ne zaman bulutlandı başın. Geceleri şimşekler gibi rüyalarını bölen onun rüyalarıyla uyanırsın. Karanlığın içine bakarsın pencerenden. Camının yağmurda ıslandığını sanırsın ama anlarsın ki ıslanan gözlerindir. Yanaklarından süzülür yaşlar kalbine. Kalbinde boğar seni hiç beklemediğin bir anda. Hep böyle yapar aşk tam bitti derken bahar yağmuru gibi gelir yine yeniden ıslatır seni. Her zerreni... İliklerine işler. Sen fark edene kadar her şey için çok geçtir artık. Sen aşk yağmurunda şemsiyesiz kalmışsındır. Aynada gözlerine bakarsın ışık belirir birde göz bebeklerinde onu düşünmeye başlarsın. Onun gözlerini... kendine geldiğinde aynadaki aksin ağlamaktadır. Biçare ne fayda yok ki çare. O gelse çare mi olacak sanırsın. Onu unutmaya çalışırsın kalbine oturan adamı... Unutmaya çalıştıkça daha da derine yerleşir. Sonra zamanla unuttuğunu sanırsın bir yerden karşına çıkar. Kül sandığın ateşin yeniden alevlenir. Elin ayağına dolaşır. Zaman geçer sen onu unutmamış ama onsuz yaşamaya alışmışsındır. Bir de dönüp bakarsan ki arkana zaten sen hep kendin yaşamışsındır bu aşkı...
Bu ilk değildir senin için hiçbir zamanda olamayacağı gibi sen alışmışsındır aşkını ve sevgini yalnız sokaklarla gecenin karanlığıyla birlikte yaşamayı...
ZAMAN ALIŞMAYI ÖÐRETİR UNUTMAYI ASLA.....
lavinia'dan...
