0
Zamanın bir yerinde hiç bitmemesi dileği ile başladı her şey. Her şeyin bittiği gibi aşkta bitiyordu günün bir vaktinde.
Avuçlarına Bırakırsam Kalbimi , Ruhun Yok Olur..
Bitmesin istedi gitmemesini diledi
Yollar ikiye ayrılmasın dedi
Bir gün
Düştü yağmur gökten yağmurun hasretiyle yanan toprağa. O karmakarışık gürültülü sesler bir anda sessizliğe teslim oldu. Sadece toprakla yağmurun sesi vardı. Buluşmalarının sessiz ahengi
Bir daha düştü yağmur. Sessizliğin sesi etrafta yankılandı. Sessizlik
Tek sesleri sessizlikti
Yarenine kavuşan toprak sevincinden şaha kalktı. Havalandı bekleyemedi yerde
Yükseldi yağmuru ile bütünlendi. Bütünleştikçe yağmuru ile özleminin sessizliği daha da büyüdü. Sessizlik. Usul usul akıyordu yağmur toprağına.
Ve geldiği gibi gitti. Gürültüler arasında bıraktı yağmur toprağını.
Bir varmış bir yokmuş masallar neden böyle sessiz yaşanır dedi gitti
Doyamadım dedi gitti
Herkes yanlış biliyor toprağı ile bütünleşen yağmurun kokusunu herkes toprağın kokusu sanıyor
Herkes yanlış biliyor tıpkı benim aşkı yanlış bildiğim masalları bilmediğim gibi
Sabahlar ayrılık için nöbette
Avuçlarına bırakırsam kalbimi ruhun yok olur
