0
Tertemiz bir dostluktan çaldık biz sevmeyi, nerden bilelim aşkın bize çarpacağını. Avuçlarımıza battı kırıkları akan kanlara öylece bakakaldık. Bilseydik aşkın üzerimizde kırılacağını açarmıydık semaya ellerimizi. Dua ederken başka başka sevdalara ansızın birbirimizde vurulup kaldık.
Günlerce, gecelerce gözyaşları biriktirdik satır aralarında. Yasak dediler köşemize çekilip ağlamayı seçtik, savaşmak yerine. Oysa bir yerde bir umut vardı bilemedik. Biz korkular biriktirdik dudaklarımızın buluştuğu noktada. Cesaret diye bir şey vardı ama biz kaçmayı seçtik direnmek yerine.
Gizli sevişmeler yapıştırdık gecenin anlına. Gölgemizi orda unuttuğumuzu bilemedik. Kimse görmeyecekti ya öpüştüğümüzü izimiz kalmış meğer herkes gördü biz göremedik.
Bir kıyamettir koptu aşkımızın adına. Biz ölmeyi seçtik inadına sevişmek yerine. Adı dilden dile dolaşırken sevdanın, damgasını çamurdan vurdular aşka. Biz yine susmayı denedik yersiz utançlarla...
Başımızı eğdikçe boynumuza vurdular azrailin keskin bıçağını. Aklımız ortalık yerde kalsın diye savaşıp durdular sevdayla. Onlar karıştırdıkça sevdayı biz sustuk. Yapacak şey kalmayınca binbir zehir katıp bize aş ettiler aşkın acısını. Biz yine itirazsız yuttuk.
Hep “bir gün” ler ekledik kavuşma hayallerimize. Öyle ya günlerin soyumu tükenir ki vuslat hayallere çiçek olsun. oysa takvimlerde tükenmezse günler ömürde tükenirmiş bilemedik.
Biz birbirimize "seviyorum" derken gözlerimiz sevişiyordu dur duraksız. Bana uçsuz bucaksız okyanus maviliği sana gecenin gizemli karanlığı düşüyordu yaşanacak. Birimizden biri yumsa ölüm kapıda diyordu sevda bize. Biz gecelerce uykusuz kalmayı seçtik, güneşi aramak yerine!
Güneş doğmadıkça günümüze, birbirimizi güneş ilan ettik kendi şehrimizde. Küçük oyunlar oynamayı seviyorduk biz sevda üzerine. Kumdan kaleler yaptık sevgimize, çelikten zırhlar yerine. Oysa dalgalar kumu çökertirdi biliyorduk. Varsın sonu ayrılık olsun deyip biz dağılana kadar beraberiz diye yemin verdik.
Bir gün kum tanecikleri gibi dağılacaktık biliyorduk ama biz uzun zamanlar hayal ettik. Rüzgarın çıkmasına dalgaların şahlanmasına çok var zannettik. Oysa onları bile göremedi küçük yüreklerimiz. Biz kendi kendimizi yok ettik. Korkularımız yendi bizim sevdamızı daha ufacık meltemde kendimizi salıverdik.
Biz ne zamana ne zulmete, nede zalime yenildik. Biz bir çocuk yüreğindeki saflığı sevdaya taşımayı bildiğimiz halde o cocuk kadar cesarete sahip olmayı bilemedik. Biz sevdamızı alıp omuzlarımıza yollara düşmeyi, sadece kendimiz olmayı bilemedik. Oysa biz başbaşa kaldığımız gecelerde hayallerle neleri bilmiştik. Biz bir "güçlü olmayı" bilemedik, birde "korkusuzca sevişmeyi" ...
Ben bunu birinin yazısından esinlenerek zırvalamıştım ama baya bir zaman olmuştur
(Alıntı )
Bu mesaj Complexivy tarafından düzenlendi. Düzenleme zamanı: 15.03.2006 - 18:44
