0
Yine yanıldım...
Hep yanıldığım gibi...
Emanet sahnelere layık gördün beni... Hayatına almadığın gibi emanet zamanlarda oyalıyorsun beni... Tıpkı kedinin fareyle oynadığı gibi...
Yeter artık !
Yoruldum...
Bu eziyetleri hak etmiyorum ben. Bu umursamazlığı, bu vurdumduymazlığı hak etmiyorum. Belki sen farkında değilsin ama beni git gide bir uçuruma yaklaştırıyorsun. Hatalar yapmama neden olacak her şeyi yapıyorsun. Kendimden nefret etmeme sebep oldun... Perişanım...
Oysa yokluğunda bile mutlu olmama yetecek şeyler buluyordum. Yokluğunda bile hayalinle avunup hayata bir köşeden tutunuyordum.
Konuşmaya bile mecalim kalmadı. İsyanlarım bile susmaya yüz tuttu. Sesim çıkmıyor. Sadece ağlıyorum. Ne çare gözyaşlarımı görmedin, gördüğünde silmedin...
Ben yine de ağlıyorum.
Gözyaşlarım günahlarımın bedeli sanki... Günahımsın...
Gözyaşlarım çaresizliğimin isyanı sanki... İsyanlarımsın...
Gözyaşlarım sensizliğin cezası sanki... En büyük cezamsın...
Senden nefret etmiyorum, edemiyorum. Kalbimin tüm gücüyle kendimden nefret ediyorum. Sana olan aşkım kadar büyük kendime nefretim...
Keşke bunu sana söyleyebilsem, keşke kendimden nefret etmeme sebepsin diyebilsem... Hoş ne değişir ? Bir iki söz edersin üzgün... Ben yine dayanamam üzülmene yine başlarım sahte tebessümlere... Sen yine aşkıma saygısızlık edercesine başlarsın hiçbir şey yokmuş ortada gibi sevimliliklere...
Sevdam göğsüme sığmıyor, özlemlerim de...
Şimdi birde orada nefretim var...
Kendime...
Nefretim sığmıyor içime...
Korkma, seni hala çok seviyorum...
Gör halimi de sevin, boş ver ve aldırma...
Ben böyle yaşamaya alıştım nasıl olsa...
