0
Amerikalı sert komedyen George Carlin geçtiğimiz pazar günü öldü. 71 yaşındaydı. Şayet "sert komedi" diye bir tür varsa, Carlin'in bu türün gelmiş geçmiş en büyük "soytarı krallarından" olduğunu rahatlıkla söyleyebiliriz. O seyircisini "Hoşgeldiniz... Beni siz yarattınız" gibi boş laflarla değil, "Fuck you" ile selamlıyordu. Gerekçesi, "kendinizi evinizde hissedin diye".
George Carlin hem baş ağrıtan "sözde karmaşık" politik meselelere, hem de "en olağan" saydığımız gündelik davranışlarımıza dair yaptığı her espride yüzümüze sürekli "sertçe" bir şeyler vuruyordu. Bu şeylerden belki de en temel olanı, insan denen varlığın saçmasapanlığıydı. İnsanı ciddiye almaması, onun dehasını körüklüyordu adeta.
Komik ve politik bir figürdü, ve bu iki sıfatın ne birinden ne de diğerinden ödün veriyordu. Hem komik hem politik olunabilirdi; dahası, en etkili politik mesajın komik olunarak verilebileceğini kavramıştı, öğretmişti. Bir lisan ustasıydı; kelimelerin sakladığı çarpıcı "nüansları" açığa çıkarıyordu.
11 Eylül'den ve karısının ölümünden sonra "Tarih içinde zamanımızın paradoksunu şöyle sıralayabiliriz." diye düşüncelerini dile getirmiştir:
Daha yüksek binalarımız, ama daha kısa sabrımız var;
daha geniş oto yollarımız, ama daha dar bakış açılarımız var.
Daha çok harcıyoruz, ama daha az şeye sahibiz;
daha fazla satın alıyoruz, ama daha az hoşnut kalıyoruz.
Daha büyük evlerimiz, ama daha küçük ailelerimiz;
daha çok ev gereçleri, ama daha az zamanımız var.
Daha çok eğitimimiz, ama daha az sağduyumuz;
daha fazla bilgimiz, ama daha az bilgeliğimiz var.
Daha çok uzmanımız, ama yine de daha çok sorunumuz;
daha çok ilacımız, ama daha az sağlığımız var.
Çok fazla alkol ve sigara tüketiyoruz, çok savurganca para harcıyoruz,
çok az gülüyoruz, çok hızlı araba kullanıyor, çok çabuk kızıyoruz,
çok geç saatlere kadar oturuyor, çok yorgun kalkıyoruz,
çok az okuyor çok fazla TV izliyoruz ve çok ender şükrediyoruz.
Mal varlıklarımızı çoğalttık, ama değerlerimizi azalttık.
Çok konuşuyoruz, çok az seviyoruz ve çok sık nefret ediyoruz.
Geçimimizi sağlamayı öğrendik, ama yaşam kurmayı öğrenemedik.
Yaşamımıza yıllar kattık, ama yıllara yaşam katamadık.
Aya gidip gelmeyi öğrendik, ama yeni komşumuzla karşılaşmak için caddenin karşısına geçmekte sorunumuz var.
Dış Uzayı fethettik, ama iç dünyamızı edemedik.
Daha büyük işler yaptık, ama daha iyi işler yapamadık.
Havayı temizledik, ama ruhumuzu kirlettik.
Atoma hükmettik, ama önyargılarımıza edemedik.
Daha çok yazıyoruz, ama daha az öğreniyoruz.
Daha çok plan yapıyoruz, daha az sonuca varıyoruz.
Koşuşmayı öğrendik, ama beklemeyi öğrenemedik.
Daha fazla bilgiyi depolamak, her zamankinden daha çok kopya çıkarmak için daha çok bilgisayarlar yapıyoruz, ama gitgide daha az iletişim kuruyoruz.
Zaman artık, hızlı hazırlanan ve yavaş sindirilen yiyeceklerin; büyük adamlar ve küçük karakterlerin; yüksek kârlar ve sığ ilişkilerin zamanıdır.
Günümüz artık, iki maaşın girdiği ama boşanmaların daha çok olduğu, daha süslü evler, ama dağılmış yuvaların olduğu günlerdir. Bu günler, hızlı seyahatler, kullanılıp atılan çocuk bezleri, yok edilen ahlakî değerler, bir gecelik ilişkiler, obez bedenler ve neşelendirmekten sakinleştirmeye hatta öldürmeye kadar her şeyi yapabilen hapların olduğu günlerdir.
Vitrinlerde her şeyin sergilendiği, ama depolarda hiçbir şeyin olmadığı bir zamandayız.
Öyle bir zaman ki teknoloji bu mektubu size getirebilir, siz bu içselliği ya paylaşmayı, ya da sil tuşuna basmayı seçebilirsiniz.
Yaşam, aldığımız nefes sayısıyla değil, nefesimizi kesen anların sayısıyla ölçülüyor.
Mehmet Ratip - Kıbrıs Gazetesi
