0
Bir Zamanlarda Uyumak
Tren,
bir eski zaman treni
soğuk bir kış gece yarısı
o kasvetli küçük kasabanın
ölgün ışıklı istasyonunda
bırakırdı seni.
Elinde bavulun,
bedenindeyse
yorgunluğu olurdu yolun.
Gömülüp paltonun içine,
taş döşeli daracık sokaklarda,
bir gölge gibi yine
ilerlerdin üşüyerek.
Kasaba uykuda çoktan,
senin evinin-bahçe içinde, kira-
ışıkları açık olurdu bir tek.
Çalardın, açılırdı kapı.
Soğuğu, yorgunluğu,
aşkı, ölümü, her şeyi yani,
hatta ihaneti unutturan
o sıcaklık karşılardı seni.
Sevinçle soluklanıp bir an,
girerdin içeri.
Sarılırdı sana karın
ve elbette çocukların
-artık olmayan-.
Mutluluktan
yemeği bile unutup
uyur kalırdın.
Yine uyusan bir zamanlarda,
hiç uyanmasan-değil mi? -
yarın.
Güven ANKARA
