0
Kendimizi nerde unuttuk..Hangi köşe başında hangi isli sokak lambasında hangi deniz kıyısında..Anne olduk eş olduk evlat olduk...Kendimizi nerde unuttuk..Hangi kuşun kanadında, hangi dağın karında, hangi çiçeğin narin dalında nerede unuttuk...Nerede kaybolduk?
Önce doğduk ağlayarak, farkında bile olmadan sevinç kaynağı olduk ailemize, dünyaya gelişimizle.. Sonra attığımız minik gülücüklerle, verdiğimiz bir buseyle, belki de çıkardığımız ilk dişle ya da attığımız ilk adımla, düşsek bile neşe verdik çevremizdekilere.. Kendimizi yoksa o düştüğümüz yerde mi unuttuk? Çocuk gülüşlerimizin tınısında mı kaybolduk, minik yumuk ellerin parmak uçları sıcaklığında mı?
Okula başladık, hem de kıpır kıpır, cıvıl cıvıl, kalplerimizdeki deprem şiddetindeki heyecanlarla.. Arkadaş olmayı, paylaşmayı, karşılıksız sevmeyi öğrendik. İlk küskünlüğümüzü yaşadık sudan bir sebeple, ilk kez utandık yanaklarımız kızardı battık yerin dibine, bazan küçük dağları yıktık öfkemizden. Hep yanımızda olan öğretmenlerimizin yürekleri sevgi doluydu. Kalplerinin sıcaklığı ısıttı üşüyen heycanlarımızı, şefkatleri kucakladı dinmeyen öfkelerimizi.Yoksa biz öğretmenlerimizin sevgiyle ışıldayan gözlerinde mi kaybolduk?.Kendimizi nerde unuttuk?
Büyüdük sonra, büyümeyi ne kadar isterken ama bir gün hiç beklemeden, büyümüştük artık... İlk aşklar için ağladık,harap ettik kendimizi, gözyaşı döktük günlerce...İlk acıları yaşadık hatta dünyanın yıkıldığını sandık. İlk dostlarımızı kaybettik nedensiz sebeplerden.. Gerçek dostlarla tanıştık sonra bir gün, tesadüfen. Kendimizi tanımaya yeni başlıyorduk oysa.. Her tecrübesizlik bir ders oluyordu bize ve adım adım öğreniyorduk hayatı..Bazan gözyaşı oldu hayal kırıklıklarımız aktı yanaklarımızdan usul usul, bazan hüzün oldu döktük satırlara gamlı gamlı, şiir oldu.. Bazan da beklenmedik sevinçler yaşadık, hayatı o beklenmedik süprizlerin gözünden pembeye boyadık ..Yoksa o pembeliklerde mi yitip gittik biz? Kendimizi nerde kaybettik?
Sonra eş olduk..Bir evi paylaştık sevdiğimizle.. Sorumluluklar aldık.. Hayatı iki kişi taşımaya çabaladık..Kimimiz başardı kimimiz yenildi. Bazan en büyük sevinç pırıltılarıyla mutlandık bazan bir şarkıyla hüzünlendik, bazan yok yere ağladık ama yaşadık.. Gün geldi anne olduk, baba olduk..En kutsal vazifeye seçilmenin heyecanıyla, isteklerimizi belki ideallerimizi erteledik. Kendimizden ödünler verdik bazen canımızı bile feda etmek istedik. Çünkü cocuğumuzdu önde gelen..Çünkü biz ebeveyndik artık..Doğal olarak düşlerimiz de artık onundu..Hayallerimizi öyle doldurdu ki tıka basa, biz o hayallerde mi kaybolduk yoksa?..
Kıvırcık saçlarından yaşadık baharı çocuğumuzun, yaz gülüşleriyle ısındık sonbaharda onun. Masallar anlattık en pembesinden, onu da hayat hakkında kandırdık, bilerek ve ya bilmeden.. Biz yoksa o masallarda mı kaybolduk..Kendimizi nerde unuttuk?
Kendimizi nerde unuttuk
Bir kül kedisi masalında mı
Bir ay çekirdeğinin sarısında mı
Bir bahar akşamı rüzgarında mı
Yoksa dalgaların usulca sokulduğu
Hüzünlü bir sahil kıyısında mı
Hangi bilinmeyen düşte yitip gittik biz
Hangi sahipsiz limanda demir attık
Hangi şarkının notasına mahkum kaldık
Hangi sancılı söze esir olduk
Kendimizi nerde unuttuk?
Hangi kutsal yüreğe tutulduk
Hangi sıcak gülüşe teslim olduk
Hangi dostun omzunda ağladık
Hangi öfke için dünyayı yıktık
Biz nerde kaybolduk
Kendimizi nerde unuttuk?
alıntı
