0
Hayata Ctrl+Z
"Geri”;Bu kelimeden ne anlıyorsunuz.Geriye almak isteyip de,alamadığımız ne olabilir hayatta! Hiç birimiz,geriye doğruyu sevmeyiz,istemeyiz geriye dönmeyi,gitmeyi,düşünmeyi.Daima ileri,hep ileri!! Ya geridekiler?! Onlar peşimizi bırakacaklar mı!?
Bir düğmeye basmakla,filmi,müziği,enstantaneyi çarçabuk geri alabiliyoruz.Ne kolay değil mi?.Beğenmediğimiz yerleri silip,izlemeden,dinlemeden geçebiliyoruz bir kalemde.O beğenmediğimiz bölümlerde,hayatımızda geride bıraktığımız,yüzleşmekten korktuğumuz anların,anıların izdüşümü mü var?! Taşıma araçlarını,onlarca dişliyi birbirine geçirerek geriye doğru hareket ettirebiliyoruz.Hem de süratle.Geriye doğru durmadan hızla hareket etmemizde,hayatımızın gerisinde,durmamız gereken duraklarda durmayışımızın pişmanlığı mı gizli!? Bu duraklarda bıraktıklarımızın,gönül gemimize almadığımız yolcuların bakışlarımı kaçtığımız?!
Kapatıldığı,tahtadan yapılmış sandıktan,üzerine sarılı beyaz kumaşı yırtarak çıkmaya çalıştığı çukurdan,kan ter içinde kalarak,ağzına yüzüne dolan toprakları temizleyerek,tükürerek,dışarıya,temiz havaya,zifiri karanlıktan aydınlığa ,güç bela kavuşabildi yaşlı adam.Doğruca huzur evinin yolunu tuttu.Orada günleri huzurlu geçmekle beraber,gözlerini patlatırcasına,göğsünü yırtarcasına,zangır zangır ses çıkartan öksürüğü de gün geçtikçe etkisini yitirmekteydi.Kendisini her geçen gün daha iyi hissetmekteydi.Geçen yıllar,saçlarındaki beyazların siyaha dönüşmesini,yüzündeki buruşuklukların düzleşmesini de beraberinde getiriyor,yaşlı adamın gönlündeki yaşama sevincini alabildiğince doruğa taşıyordu.Gelen gideni,hısım akrabası çoğaldıkça,huzur evindeki arkadaşlarının kıskanç bakışlarından kaçmak olanaksızlaşıyordu.Nihayetinde,kızı ve damadı onu evlerine götürmüşlerdi.Kızının ve damadının,ilk başlardaki sevgisizliği ve ilgisi günler geçtikçe çoğalıyordu.Torunları ateş parçasıydı.Üniversitede okuyorlardı.Seneler,torunlarının,lise,ortaokul,ilk okul yıllarını da gösterdi orta yaşlı adama.Derken,kızının hamile kaldığını öğrendi,hem de ikizlere.Kızıyla damadının düğününde,çektiği kasap halayında,ter su olup akmıştı yüzünden.Aynı terin kat kat fazlası,kızını istemeye geldiklerinde de akıyordu.Müstakbel eşinin tüm sakinleştirme çabaları sonuç vermemişti.Kolay mı,bebecikken büyüttüğü yavrusunu r0;eler1; vermek? Eşinin hamile olduğu haberi onu,tarifi imkansız sevinçlere boğmuştu.Nihayet evleniyordu artık.Düğün muhteşem geçmişti.Genç adam,sevdiği insanla,hayatını birleştirmiş,geleceğe güvenle bakacaktı artık.İki senedir flört ettiği kızı istemeye gittiklerinde,sıkıntıdan patlayacaktı adeta.Kız tarafından olur alınmış,anne ve babasıyla,mutlu olarak eve dönmüşlerdi.O kadar yıldır çabalamanın sonucu,üniversite bitmişti işte artık.Üniversite sınavını kazandığı gün,sevinçten ölecekti neredeyse.Onsekiz yaşını doldurmuş,ergenliğe adımını atmıştı.Kendisini daha bir başka,daha bir olgun hissediyormuydu ne.Mahalledeki her oyunda,mızıkan arkadaşlarını teselli etmek yine ona düşmüştü.Yapılan her maçta o kaleye geçiyordu.Terli terli eve döndüğünde,annesinin şaplağı,poposunda patlıyordu her seferinde.Yemekten kesilmiş,mamaya başlamıştı.Yürüyemiyor,elleri ve bacakları üzerinde emeklemek ona acı veriyordu.Çok zor bir şeydi bu.Annesinin memesinden emdiği sütte olmasa,hepten yığılıp kalacaktı.Artık yürüyemez,sadece yatar,ellerini,kollarını istem dışı sallar hale,r1;agur1; gibi anlamsız kelimeler mırıldanır duruma gelmişti.Kendisini,karanlık,içi sıvı dolu,göbeğinde,kalın elektrik kablosuna benzer bir şey bağlı halde buluvermişti.
Karanlıklarda son bulan hayat,yine karanlıklarda başlıyor.Son sürat ilerleyen hayat lokomotifine,dostlardan vagon,sevgiden kömür,birleşen,kenetlenen ellerden demir yolu,meydana getirip can vereceğiz.Kalplerimiz makinist olup,sevginin,dostluğun yolunda hızla götürecek bu treni.Yeter ki,duracağımız durakları iyi ve doğru seçelim.Gönül trenimizde yolcu olmak isteyenleri,bundan mahrum bırakmayalım. Ola ki,o duraklara bir daha dönüş olmayacağından..! Hayatta geri dönüş yok.
Metin ERBEK
