bu konuya 17 yanıt verildi

[YALINKILIÇ]

Tanrı bizi aldatıyormu -1-

Sığınıyorum allâh’a taşlanmış şeytandan

Adıyla allâh’ın, merhametiyle kuşatanın, gereğince merhamet edenin

İslâm târihinin nurlu dönemi salat ve selâm ona yüce allâh’ın elçisi muhammed ve arkadaşlarının yaşadığı dönemdi. Sonra başlayan dîni saltanata kul eden , yeni din olan mezhepler dönemidir. Ardından yeni dîne dâir açıklamalar yapmayı engelleyip , uydurulmuş dîni allâh ve peygamber hükmü gibi tartışılmaz değiştirilmesi dâhi düşünülemez hâle getirdiler. Bu işi dine dinde olmayan ictihâdı sokup , ictihâd ile yeni dîni kurmak ve ardından , kendi açtıkları dinde sahtekârlık kapısını , ictihad kapısını kapatarak yaptılar. Bu yeni câhiliyet dönemi bitti. Artık müslümanlar satanatın , egemen islam dışı yönetimlerin yönetimi dışında islâm hakkında araştırarak münâzara ediyorlar. Bu çabalar yeni nurlu dönemin müjdesi olmaya başladı. Ancak dinde ihtisas yapan , ihtisas yaptığı konuda münâzara yapanların , ihtisas konuları dışında fikir açıklamalarından ve hiç bir ihtisası olmadığı halde konuşanların olmasından oluşan pek çok yanlışlar dîne mal edilmektedir.
Bu çağın iletişim imkânlarını kullanan , fikirlerini tercüme ederek dünyâya yayan pek çok kişi bu yayınları ile yanlışlarını tüm dünyâya yayıyorlar. Bilgi kirliliği gerçeği örtmeden , duru bilgi kaynakları oluşturulmalı. O zamana kadar bilen bildiği kadar yanlışlarla mücâdele ederek doğruları açıklamak zorunda.
Dünyâya tercümeler yapılarak yayılan yanlışların kaynaklarından birisi de , kur’ân mûcizeleri konusunda yaptıkları yayınları bir kişiye mal ederek yayın yapan bilinen bir gurup. Bu sözde kişi ile temsil edilen gurubun yayınlarından alıntı yaparak , mantık üzerine kurdukları iddiâlarının yanlışlarını mantık ve kur’ân âyetleri ile açıklamaya çalışacağım. Bu kişinin adını anmıyacağım . Çünkü hak ettikleri vasıflarla kendilerini vasıflandıranları hakâret ettikleri gerekçesiyle , kur’ân’ın tâğût ve şeytanın dostları olarak vasıflandırdığı islam dışı hükümlerle hükmedenlerin , kâfirlerin mahkemelerine havâle ediyorlar.
Ayrıca bilinmelidir ki, burada , bu ve benzeri yazılarda gâyem yanlışın yanlışlığını açıklamak ve doğruyu ifâde etmektir. Yazılardaki , kâfir veyâ şeytân veyâ başka türlü vasıflandırmalarım kur’ân ve sünnete uygundur , en azından bu uygunluğa dikkat etmeye gayretim var. Düşmanlık olan bu tür vasıflandırmalarım, yanlışa ve aldanışa olan bir düşmanlıktır. Hakkında yazdığım kişiler hatâ yapıyor olabilir, bilmeden yaptıkları hatâlarla suçlanamazlar. Bu durumda olmalarını ve yanlışlarını anlayıp tevbe etmelerini umarım.
Bu kişiler hakkındaki sözlerim , islâm düşmanlığı anlamına gelen yanlışları bilerek ve islam düşmanlığını kasdederek savunuyor olmaları durumunda kendileri için geçerlidir.
Bu yanlışları bilmeden yapanlar , doğruyu yanlışı ayırmaya , anlamaya gayret edip doğru olduğunu zannettiği halde bu yanlışları savunanlar ise “allâh’dan başka tanrı yok , muhammed allâh’ın elçisidir” sözünü kabul ettikleri ve bu sözün gereği olan inanç ve söylem ve eylem içinde bulundukları müddetçe dinde kardeşimdir.

(kur’ân, sûre 20 tâhâ , âyet 47) “…ve sağolsun kim uydu (gerçeğe) iletene.”







Bu yazı bir tekzîb yazısıdır.

Alıntı :

Maddenin ardındaki sır
Çevresini akıl ve vicdan yoluyla izleyen kişi evrendeki canlı-cansız herşeyin yaratılmış olduğunu fark eder. Peki tüm bunlar kim tarafından yaratılmıştır?
Açıktır ki, evrenin her noktasında kendini belli eden "yaratılmışlık", evrenin kendisinin bir ürünü olamaz. Örneğin bir böcek kendi kendisini var etmemiştir. Güneş sistemi, bitkiler, insanlar, bakteriler, alyuvarlar, kelebekler kendi kendilerini yaratmamışlardır. Tüm bunların "tesadüfen" oluşmaları gibi bir ihtimal de, kitabın önceki sayfalarında incelediğimiz gibi, söz konusu değildir.

İşte allah'ın varlığını tanımayanların saptığı nokta da buradadır. Bu kişiler, allah'ı gözleriyle görmedikleri sürece, o'nun varlığına iman etmemeye şartlandırmışlardır kendilerini. Ancak bu durumda, evrenin her yerinde apaçık görünen "yaratılmışlık" gerçeğini gizlemek, evrenin ve canlıların yaratılmamış olduğunu iddia etmek zorunda kalırlar. Bunu yapmak için yalanlara başvururlar. Evrim teorisi ve materyalist felsefe bu konuda başvurulan yalanların ve sonuçsuz çırpınışların en belirgin iki örneğidir.

İnkar edenlerin temel yanılgısı, aslında allah'ın varlığını inkar etmeyen, ancak çarpık bir allah inancına sahip olan pek çok kişi tarafından da paylaşılır. Toplumun çoğunluğunu oluşturan bu kişiler, yaratılışı reddetmezler, ancak allah'ın "nerede" olduğuna dair ilginç batıl inançları vardır: çoğu, allah'ın "gökte" olduğunu sanır. Bilinçaltlarındaki düşünceye göre, allah çok uzaklardaki bir gezegenin arkasındadır ve çok nadiren "dünya işlerine" müdahale eder. Ya da hiç etmez; evreni yaratmış ve bırakmıştır, insanlar kendi kaderlerini çizerler...

Kimileri de kuran'ın allah'ın "her yerde" olduğuna dair haberini duymuşlardır, fakat bunun anlamını tam olarak çözemezler. Bilinçaltlarındaki batıl düşünce; allah'ın radyo dalgaları ya da görünmez, hissedilmez bir gaz gibi, maddeleri çevrelediği şeklindedir.

Oysa bu düşünce ve baştan beri saydığımız, allah'ın "nerede" olduğunu bir türlü çözemeyen (belki de bu yüzden o'nu inkar eden) düşünceler, ortak bir yanlışa dayanmaktadırlar: hiçbir temeli olmayan bir ön yargıyı benimsemekte, ondan sonra da allah ile ilgili olarak zanlara kapılmaktadırlar.
Nedir bu ön yargı?

Bu ön yargı maddenin varlığı ve niteliği ile ilgilidir. Maddenin var olduğu konusunda öyle şartlanmışızdır ki, acaba gerçekten var mıdır, yoksa sadece bir gölge varlık mıdır, hiç düşünmemişizdir. Oysa modern bilim, bu ön yargıyı da yıkarak, çok önemli ve etkileyici bir gerçeği ortaya koymaktadır. İlerleyen sayfalarda kuran'da da işaret edilen bu büyük gerçeği açıklamaya çalışacağız.

Karşılık :

Büyük yanlış bu mantıksız iddiâ , yazara göre gerçekte madde yoktur. Bu yazıda da bu mantık dışı , akıl ve bilim dışı ve din dışı sözü isbâta ve bu iddiâsının dine islâma âit bir gerçek , hikmet olduğunu isbâta çalışacak. Tüm gerçekleri inkâr ederken kendi seçme saçmalarının gerçek olduğuna okuyucuyu inandırmaya çalışacak.


Alıntı :
Elektrik sinyallerinden oluşan evren
Yaşadığımız dünya ile ilgili tüm bilgilerimiz bize beş duyumuz aracılığı ile gelir. Yani biz gözümüzün gördüğü, elimizin dokunduğu, burnumuzun kokladığı, dilimizin tattığı, kulağımızın duyduğu bir dünyayı tanırız. Doğumumuzdan itibaren bu duyulara bağlı olduğumuz için "dış dünya"nın, duyularımızın bize tanıttığından farklı olabileceğini hiç düşünmemişizdir.

Karşılık :
Algıladığımızdan farklı olabileceğini düşünmemiz akılsızlık olurdu , algıladığımız şekilde olduğuna tanık olan milyarlarca insan ve tirilyonlarca akıllı canlı varken , ve kur’ân bildirirken.

Alıntı :

Oysa, bugün birçok bilim dalında yapılan araştırmalar son derece farklı bir anlayışı beraberinde getirmiş, algılarımız ve algıladığımız dünya ile ilgili ciddi şüphelerin oluşmasına neden olmuştur.

Bu yeni anlayışın çıkış noktası ise şudur: bizim "dış dünya" olarak algıladıklarımız, yalnızca elektrik sinyallerinin beyinde yarattığı etkilerdir. Elmanın kırmızılığı, tahtanın sertliği, dahası anneniz, babanız, aileniz, sahibi olduğunuz bütün mallar, eviniz, işiniz ve bu kitabın satırları yalnızca ve yalnızca beyninizdeki elektrik sinyallerinden ibarettir.


Karşılık :

Bu ne yaman çelişki , beynimizdeki elektirik sinyallerinin varlığını iddiâ edip var olan her şeyi inkâr. Ayrıca eğer bizler yoksak bu kime neyi isbâta çalışıyor.

Alıntı :

Frederick vester bilimin bu konuda ulaştığı noktayı şöyle ifade eder:
Bazı düşünürlerin, 'insan bir hayaldir, aslında bütün yaşananlar geçici ve aldatıcıdır, bu evren bir gölgedir' şeklindeki sözleri günümüzde bilimsel olarak kanıtlanıyor gibidir.
Karşılık :
Bu yazıda bilimsel yada bilimsel olmayan bir isbat yok. “insan bir hayaldir” yada “evren bir gölgedir” bu sözler acabâ “insan tanrının gölgesidir” sözünü kabul ettirmek içinmi yazılmış.

Alıntı :

Ünlü filozof george berkeley'in, bu şaşırtıcı gerçek ile ilgili açıklaması ise şöyledir:
Kendilerini gördüğümüz ve dokunduğumuz için, bize algılarımızı verdikleri için nesnelerin varlığına inanırız. Oysa algılarımız sadece zihnimizde var olan fikirlerdir. Şu halde algılar aracılığıyla ulaştığımız nesneler fikirlerden başka bir şey değildirler ve bu fikirler, zihnimizden başka yerde bulunmazlar zorunlu olarak… bütün bunlar madem ki sadece zihinde var olan şeylerdir, öyleyse evreni ve şeyleri zihnin dışında varlıklar olarak hayal ettiğimizde, yanılmaların içine düşmüş oluyoruz demektir… öyleyse bizi çevreleyen şeylerin hiçbirinin bizim zihnimizin dışında bir varlığı yoktur..
Karşılık :

Gerçeğin yalanlanması yalanı savunanların tek çâresidir. Gerçeğin kabul ve isbâtı ise gerçeği savunanların yoludur. Gerçeğin düşmanı şeytandır. Yalanın düşmanı Allâh ve elçileri ve müslümanlardır. Müslüman gerçeği doğrular , yalanı yalanlar. Kâfir ise gerçeği yalanlar , yalanı doğrular.
Bu bölüm tam olarak , iddiâ edilen yalanın doğruluğunu isbât gayretinin merkez bölümü.

Demiş:
Kendilerini gördüğümüz ve dokunduğumuz için, bize algılarımızı verdikleri için nesnelerin varlığına inanırız. Oysa algılarımız sadece zihnimizde var olan fikirlerdir.


Dedim:
Algılanan şeyler inanılan şeyler değildir. Algılanan şeyler var olduğu şüphesiz bilinen şeylerdir.

Örnek: bu yazı algıladığımız bir şeydir. Öyleyse bu yazı vardır. Varlığını algıladığımız bu yazının varlığına , delilsiz , aslında var olmayan bir şeye inanır gibi inandığımız iddiâsı , mantık dışı , akıl dışı , deli zırvası bir söz olur. Aksine bu yazıyı algıladığımıza göre bu yazının var olduğunu biliriz, bu yazının var olduğunu bilmek , bu yazının var olduğu isbat edilmemiş olmasına rağmen varlığına inanmak değildir.
Burada bilmek ve bildiğinin varlığına inanmak ile isbatsız yanlış bir inancın aynı şey olduğuna iknâ edecek şeytan işi bir saptırma yapılmış.
Hangi akıl var olduğunu bilerek , var olduğuna inandığı şeyi inkâr edebilir ve bile bile var olduğunu inkâr edebilir.
Ancak bir şeytan yada bir kâfir var olduğu açıkça belli bir şeyi inkâr eder.

Gerçeği yalanlarken yalanladığı gerçeğin varlığını kabul etmek zorunda olduğunu ise göz ardı ediyor. Algıladığımız şeyi algılamamızın , algıladığımız şeyi görmemiz ve ona dokunmamız olduğunu söylerken algılanan bir şeyin varlığını kabul ediyor, gerçeği itiraf ediyor , ardından da varlığını itiraf etmek zorunda olduğu şeyi inkâr için , o şeyin varlığını bilmediğimiz , var olduğuna inandığımız sapıklığını ileri sürüyor. Bu kadarı yetersiz kaldığı , yalanını desteklemesi gerektiğini düşündüğü için , ikinci bir saptırma kademesine geçerek devâm etmiş.

Demiş :
Oysa algılarımız sadece zihnimizde var olan fikirlerdir.

Dedim :
Algılarımızın nerede olabilir ki. Doğal olarak algılarımız zihnimizdedir. Neden böyle diyor. Çok doğal olan bu gerçeği özel bir durummuş gibi , bu çok hikmetli konuya neden dâhil etmiş. Galiba bu büyük şeytanlığını ifâde etmek için bir geçiş cümlesi. Varlığını itiraf ettiği halde , açık bir söyleyişle de varlığını yalanladığı nesnenin , algılarımızın zihnimizde olmasıyla ne ilgisi olabilir. Burada diğer bir sokuşturma daha var. Algılarımız fikirler imiş. Ya türkçe bilmiyor ya sözlüğe bakmamış yada aklından zoru olmalı. Gördüğü manzaraya bu ne güzel manzara diyen olurda bu ne güzel fikir diyen olabilirmi. Şeytanın işi ne. Her şeyi olduğundan farklı göstermeden yanlışın doğruluğunu kabul ettiremeyeceği için bu uydurmalar. Bu arada bahsedilen nesnenin aslında var olmayan , sadece bir algı, algıdanda öte bir değersiz fikir olduğuna dâir ciddî bir zan oluşturuyor okuyucuda.

Demiş :
. Şu halde algılar aracılığıyla ulaştığımız nesneler fikirlerden başka bir şey değildirler ve bu fikirler, zihnimizden başka yerde bulunmazlar zorunlu olarak…

Dedim :
Şimdide nesneleri algılamış oluşumuzu tersine çevirerek yeni bir saptırma daha oluşturuyor. Algılar nesnelerden bize ulaşan bilgiler olduğu halde , algıları algı araçları olan duyu organları yerine göz, kulak, dil yerine koyarak , nesnelere onlarla ulaştığımızı iddia ediyor.
Ve burada şeytanlığını açıklayarak söylemek istediği sapık inanışı açıklıyor. Kısa bir yazıda bir kaç saptırma dönemecinden sonra istediği büyük sapıklık konumuna vardırabiliyor konuyu.
Nesneler fikirlerden başka bir şey değildirler. Müthiş. İnsanın bu kadar … olabilmesi için bu işi yüksek okulda , üniversitede okumuş olması gerekir. …üniversitesi şeytani ilimler fakültesindenmi mezun oldun ey …oğlu …denir böylesine.
Dahasıda var nesneleri fikirlere dönüştürmekle de hızını alamayıp saptırma dönemeçlerine bir saptırma daha ekliyor , nesneler hem fikir hemde bu fikirler yani nesneler zihnimizde imiş.
Ne demek bu. Yani demek istiyorki , meselâ , bir oduna bakıyor olsam o odunu zihnimde algılarım , öyleyse o odun aslında var değildir yoktur ve ben o odunun var olduğuna algıladığım için inanırım. Oysa benim algım zihnimdedir. Algım zihnimdeki bir fikirdir . Şu halde algıladığım , duyu organlarımla gözümle ulaştığım o odun bir fikirdir. Ve bu fikir (odun) zihnimden (beynimden) başka bir yerde bulunmaz. Diyor.
Kısaca eğer bir oduna bakıyorsam , ben bir odun kafalıyım demek istiyor. Kafasının içinde beyin yerine bir odun var bu adamın.

Demiş :
Bütün bunlar madem ki sadece zihinde var olan şeylerdir, öyleyse evreni ve şeyleri zihnin dışında varlıklar olarak hayal ettiğimizde, yanılmaların içine düşmüş oluyoruz demektir…

Dedim : yüce allâh tevbe nasip ede. Saptırmalarına ve saçmalarına devamla gördüğümüz hiç bir şeyin zihnimizin dışında olmadığını, hiç bir şeyin var olmadığını iddia ederek tüm yaratılışı ve allahın fiilerinin sonucu olan tüm varlıkları ve allahın tüm fiillerini inkar ediyor. Tüm bunların fikir bile değil bir takım hayaller olduğunu iddia ederek dahada aşağılıyor. Ayrıca varlıkların var olduğunu zannetmemizin bir aldanış olduğunu ileri sürüyor. Demek istiyorki bizi bu şekilde donatan , var eden , yaratan bizi aldatmaya çalışıyor ama , biz uyanıklar aldanmayız . Bu iddialar tam olarak yüce allâhın bizi aldattığını iddia etmektir. Çünkü bizi bu yapıda yaratan odur. Bu yaratışı ile allah kullarına doğruyu göstermeyi değilde kullarını aldatmayı kasdetti diyor. Öyleyse allah gerçeğe çağırmıyormu. Yalanamı çağırıyor. Kur’ân âyetleri bize ,
Görmüyormusunuz âyetleri , gördüğünüz âyetlere inanın , gereğini yapın , allaha uyun derken yalanmı söylüyor. Yoksa yalancı bu yazarmı.
Tüm varlık âlemi allâh’ın âyetleridir. Varlığı inkar âyetleri inkârdır. Varlığı inkâr o varlığı kendi varlığının âyeti yapan allâh’ı inkârdır. Yüce allâh’ı , kulları aldatan şeytanın vasfıyla vasıflandırmak , şeytanın işinden başka kimin işi olabilir.

Demiş :
… öyleyse bizi çevreleyen şeylerin hiçbirinin bizim zihnimizin dışında bir varlığı yoktur..
Dedim :
Aynı sözün tekrarı , hiç bir şey yoktur deyişinin tekrarı. Aslında bu söz ile söylediği bir şey daha var hiç bir şey yok benim zihnim var , hiç bir şey yok ben varım . Bu ne büyük bir bencillik , tüm varlıkları ve tanrıyı tamâmen inkar ve tek tanrının nefsi , kendisi olduğunu iddia etmek.
Bu kişinin târif ettiği sahneyi bir düşünün , gözlemci olduğumuzu düşünelim. Bir kişi bir nesneye mesela bir ağaca bakıyor ve onu bu iddiacının iddia ettiği gibi zihninde algılıyor. Ve şöyle diyor , bu sadece bir yalan , aslında burada bir ağaç yok. Halbuki biz gözlemciler o kişiyi ve yalanladığı ağacı görüyoruz. Cevap hazırdır, sizin gördüklerinizde yokki, sizde hayal görüyorsunuz. Fakat o kişi kendi varlığının gerçek olduğunu iddia ediyor. Tüm gördüklerini ise inkar ediyor. Halbuki onun yanlış mantığına göre , kendi varlığını kendisinin kabul ettiği gibi , kendi varlığını kabul eden , dolayısıyla varlığı kabul edilmesi gerken bir çok varlık var. Halbuki o kendi dışındaki hiç bir varlığın varlığını kabul etmiyor. Bu taktirde her var oluş iddiasında olan varlık da onun varlığını inkar etmelidir. Öyleyse her varlık kendi varlığını kabulde yalnız kalır. Halbuki varlığının inkar edilmesi konusunda tüm varlıklar adedince tanık oluşur. Öyleyse bu durumda kendi varlığına inanmakta haklı olduğunu iddia edişine delil olabilecek tek tanığı olan kendisine karşı , varlıklar adedince , var olmadığına inanması gerektiğine dair tanıklar olması sebebi ile , kendi varlığının var olduğuna inanmaması daha mantıklı olacaktır. Kendi mantığına göre var olmadığı kanıtlanan bu zavallının sözleri ve iddiaları ise kendi var olmadığı için bir değer değil, bir hayalin gölgesi kadar bile değerli değildir.
Hal bu ki yüce allâh kur’ân’da görülen şeylerin gerçek olduğunu bildiriyor.

(6 en’âm 25) “ve onlardan kimi , dinlemeye devâm eder seni ve yaptık üzerine kalplerinin (onların) kaplamalar anlamalarına onu ve kulaklarında (onların) duymayı ağırlaştırıcı ve hepsini belirtinin (âyetin) gördülerse güvenmiyorlar (îmân etmiyorlar) ona , o âna kadar (ki) geldiler sana mücâdele ederler seninle , der (onlar) ki küfrettiler (kâfir oldular) bu ancak hikâyeleridir öncekilerin”.

(14 ibrâhîm 19) “görmedinmi elbette allâh yarattı gökler ve yeri gerçek olan ile (hak ile) dilerse giderir sizi ve gelir yaratılışın yenisiyle”.
(20 tâhâ 56) “ve elbet muhakkak gösterdik ona belirtilerimizi (âyetlerimizi) hepsini onun böyle iken yalanladı ve beğenmedi”.

(34 sebe 6) “ve görür (onlar) ki getirildiler bilgiye (ilme) ki indirildi sana düzenleyeninden (rabbinden) o gerçek (hak) ve iletir yoluna azîzin hamîdin”.

(41 fussılet 53) “göstereceğiz onlara belirtilerimizi (âyetlerimizi) ufuklarda ve kendilerinde tâki tamâmen açığa çıkar onlara elbette o gerçek(tir) (haktır) , yeterli olmadımı düzenleyenine (rabbine) elbette o üzerine her şeyin çok iyi tanık”.

(53 necm 18) “elbet muhakkak gördü belirtilerinden (âyetlerinden) düzenleyeninin (rabbinin) en büyük olanı”.

(79 nâziât 19) “ve iletirim seni (hidâyet ederim seni) düzenleyenine (rabbine) böylece ürperirsin”.
(79 nâziât 20) “böylece gösterdi ona belirtinin (âyetin) en büyüğünü”.
(79 nâziât 21) “böylece yalanladı ve isyân etti”.
(79 nâziât 22) “sonra ardını döndü çabalıyor”.
(79 nâziât 23) “böylece (bir alana) topladı ve seslendi”.
(79 nâziât 24) “böylece dedi ben düzenleyeniniz (rabbiniz) en yüce olanım”.



Âyet : (17 isrâ 36) “ve ardına takılma neyin (ki) (var) değil senin için onunla (ilgili) bilgi, elbette işitme ve görme ve gönül, hepsi işte (onlar)ın oldu ondan mes’ûl”.
Âyet : (24 nûr 31) “…ve (hatâdan) dönün allâh’a toptan ey güvenenler (îmân edenler) olurki siz kurtulursunuz”.
Âyet : (20 tâhâ 47) “…ve sağ olsun kim uydu (gerçeğe) iletene”.

Âyet : (1fatiha 1) “övgü allâh’a düzenleyeni evrenlerin”.



Yazının telif hakkı yazar adı ve web sayfasının yayınlanmasından ibarettir.
Alıntı : yazar, ali kenan aydın
Sayfa, www.enbuyuk1.tr.gg

[kılıç]

"Bu çağın iletişim imkânlarını kullanan , fikirlerini tercüme ederek dünyâya yayan pek çok kişi bu yayınları ile yanlışlarını tüm dünyâya yayıyorlar."Demişsiniz ve Kendinizi ne güzel anlatmışsınız...

Bu mesaj kılıç tarafından düzenlendi. Düzenleme zamanı: 20.10.2008 - 17:55

[YALINKILIÇ]

"Bu çağın iletişim imkânlarını kullanan , fikirlerini tercüme ederek dünyâya yayan pek çok kişi bu yayınları ile yanlışlarını tüm dünyâya yayıyorlar."Demişsiniz ve Kendinizi ne güzel anlatmışsınız...

Nasıl yani , yoksa sen eleştirdiğim yazıda yazanların doğru olduğunamı inanıyorsun.

Hiç sanmıyorum öyle olduğunu , Senin derdin MUHALEFET OLSUN KONU DOLSUN.

Ne yazılsa muhalefet etmek kâr değil.

Yanlış ise yazdıklarım ve eleştirdiğim konu doğru ise görüş belirtebilirsin.

[kılıç]

Yazılarınızı baştan beri takib etmekdeyim;Bir ara diyanetin görevlileri ve diyanete hakaret ediyordunuz.Sonra bir ara uzayla ilgili ahkam kestiniz.Yine bir ara sayılarla oynayarak Mudizeler aradınız, inanmıyanların imanından şüphe ettiniz...Şimdi meshepler ve içtahat hakkında ver yansın ediyorsunuz.Sanki yazdıklarınıza inanmıyanın imandan çıkacağı gibi bir hava estiriyorsunuz.Kendinizi otorite ilan ederken size katılmayanların top yekün yanlışda oldukları iddasındasınız.SİZ KİMSİNİZ?Kendinizi ne sanıyorsunuz?Evet yine söylüyorum farkında olmadan yukarda kendinizi anlatmışsınız...Teknolojinin imkanlarından faydalanıp yazıyor ve yayınlıyorsunuz ,size yanlışlarınızı gösterenleride boş muhalefet ve imansızlıkla suçluyorsunuz.Başka forumlardaki yazılarınızın da bir kısmını takib ettim.Yazılarınızı okumaya üşenenler ve ya anlayamıyanlar tarafından tastik edilmesine alıştığınız için olsa gerek tepki gösteriyorsunuz...


Alıntı...

MEZHEPLERİN DOÐUŞU

Peygamber efendimiz zamanında Eshâb-ı Kirâm ve tabiîn devirlerinde Müslümanların îtikad ve amelleri Efendimiz (s.a.v)’in sohbeti bereketiyle gâyet saf ve temizdi. Fakat aradan zaman geçince Müslümanlar arasında mes’eleler ve ihtilaflar çoğaldı, tefrika ve fitne zuhûr etti.

Rasülullah Sallallâhü Aleyhi ve Sellem Efendimiz zamanla bu durumun zuhûr edeceğine işâretle, Hadîs-i Şeriflerinde “...Ümmetim 73 fırkaya ayrılacak. Bunların hepsi cehennemlik, ancak bir tanesi müstesnâ” buyurdular. “O bir fırka hangisidir?” diye sorulunca da ‘Onlar benim ve eshâbımın olduğu îtikad, amel ve yol üzere olanlardır.’ buyurmuşlardır.(S.Tirmizî, Îman 18 )

Peygamber Efendimizin ve eshâbının olduğu îtikad, amel ve yol üzere olanlara ‘Ehl-i Sünnet vel’ Cemâat fırkası, Fırka-i Nâciye’, diğerlerine ise ‘Fırak-ı Dâlle’ (sapık fırkalar) denir.

Ehl-i Sünnet vel Cemâat mezhebinin müctehidleri gerek amelî gerekse îtikadî hususlarda esasta müttefiktirler. Ehl-i Sünnetin dışındakilerse esastan, temelden ayrılanlardır. Bugün dünyâda amelde sâlik ve müntesibi bulunan Hak mezheplerden Hanefî, Şafiî, Malikî, Hanbelî’nin hepsi de Ehl-i Sünnettirler.

Ehl-i Sünnetten ayrılan ilk Fırka Mu’teziledir. Bu Fırkanın başı olan Vâsıl İbn-i Atâ Ehl-i Sünnetin büyük Üstazlarından Hasan-ı Basrî hazretlerinin meclisinden “Büyük günah işleyen ne mümindir, ne de kafirdir” deyip iman ile küfür arasında bir menzîle, bir mertebe iddiâ ederek ayrılıp gitti. Böylece Ehl-i Sünnetten ayrılan ilk fırka oldu. Bu hususta Ehl-i Sünnet îtikadı odur ki “İnsan ya mümin ya kafirdir. İkisi arasında bir mertebe yoktur. Büyük günah işleyen günahkardır, fakat o günâhı helal addederek yapmamışsa yine de mü’mindir.”

Mu’tezileden sonra Cebriye, Kerâmiye, Neccâriye, Mücessime, Müşebbihe, Kaderiye, Havâric, Revâfiz, Şîa, Vehhâbi ve sâire gibi Ehl-i Sünnete zıt daha birçok fırkalar zuhur eti. Büyük fitne çıktı. Hâdise ve mes’eleler çoğaldı. Bu durum karşısında Ehl-i Sünnet âlim ve müctehidleri paçaları sıvadılar. Onların kitap ve sünnete uymayan, ters düşen, yanlış görüşlerini birer birer çürütüp hak ve doğru olanı beyan ve îzâh ettiler. Îtikad ve amel mevzuunda, Ehl-i Sünnet çerçevesi dâhilinde içtihad yapan bu müctehidlerin mukallidleri (Kendilerine tâbî olup, uyanları) müctehidlerinin ünvan ve isimlerine izâfeten Hanefî, Şafiî, Malikî ve Hanbelî gibi isim ve ünvanlar ile anıldı. Böylece amelde mezhepler Hanefî, Şafiî, Malikî, Hanbelî gibi isimlerle isimlenmiş oldu. Îtikadda ise Maturîdî ve Eş’arî gibi isimlerle isimlendiler. Bunların hepsi de Ehl-i sünnettirler. Zîrâ esasta müttefiktirler.

Hak mezheplerin mukallitleri arasında hiçbir suretle sürtüşme, birbirini bâtıla nispet etme yoktur. Hanefî, Şafiî, Malikî, Hanbelî gibi Ehl-i Sünnet yolunun yolcusu bu mezheplerin mukallitlerinden her biri, “Bizim mezhebimiz savabtır(doğrudur), fakat hatâya ihtimali vardır” derler. Diğer Hak mezhep için ise “Aslâ savâba ihtimali yoktur” demezler.

Zamânımızda ba’zıları ‘Ben mezhep kabul etmem. Peygamberimiz zamanında mezhep var mıydı?’ diyerek mezheplere saldırıyorlar. Onların suâline cevap vermeden önce biz de onlara sormak isteriz: ‘Peygamberimiz zamânında mezhepsizlik var mıydı?’

Yukarıda zikrettiğimiz müctehidlere izâfeten isimlenen bu Hak mezhepler Peygamber Efendimizin yapmadığını ve yapılmasına işâret ve izin vermediğini yapmış değillerdir. Hepsi de beş vakit namâzı, orucu, zekâtı, haccı hülâsâ bütün hüküm ve ibâdetleri kabul ederler. Ne var ki teferruât ve tatbîkâtta ba’zı içtihad farkları vardır. Meselâ; sabah namazını, Şafiîlerce ilk vaktinde, Hanefîlerce ise seher vakti iyice aydınlandıktan sonra kılmanın efdal olması gibi. Teferruâttaki bu farklılıklarsa Müslümanlar için bir kolaylıktır.

Mezhebi red ve inkar edenler dînin direği olan namâzın nasıl kılınacağını bilemezler. Şaşırırlar, bocalarlar, bunalıma düşerler, perîşân olurlar. Zîrâ vesîlesiz, delilsiz, mezhepsiz, öndersiz hiçbir yere varılamaz. Mezhebi kabul etmeyen adam namazda İmâm-ı Âzam’ın içtihâdına uymayacak, Şafiîye de uymayacak, Malikî ve Hanbelîye de uymayacak. O halde bunların ictihadından hiçbirine uymadan bir namaz kılsın bakalım. Nasıl kılacak? Meselâ; Hanefi de İmâmı Âzam’a göre namâza başlarken eller kulak hizasına kaldırılır. Şâfii mezhebinde ise hem namaza başlarken, hem de rükûa giderken el kaldırılır. Mezhep kabul etmem diyen kimse bu imamları kabul etmediğine göre bu tatbîkâtları yapmayacak. Mâliki ve Hanbeli’ye göre olan tatbîkâtları da yapmayacak. Bir namaz kılsın bakalım nasıl kılacak? Şaşırır, ne yapacağını bilemez. Bunalıma düşer, perîşân olur.

Zamanımızda bâzıları, ‘zamana göre biz de ictihad yapalım’ demeye kalkışıyorlar. Hattâ çok daha ileri gidip müctehidlik taslıyorlar. Filhakîka ictihad kapısı kapanmamıştır. Kıyâmete kadar açıktır. Ama ne var ki ehli kalmamıştır. Zîrâ müctehid olabilmek için 14 Fenni gâyet iyi bildikten sonra 15. olarak da Mevhibe-i İlâhî olan İlm-i Ledünnîye mazhar olmak lazım gelir. Esâsen bütün mes’eleler hakkında ehli olan müctehidler tarafından îcab eden ictihadlar da yapılmıştır. İslam’da tıkanan bir nokta yoktur.

Şurası bir gerçektir ki İslam, bütün hükümleri ile değişmeyen esaslar manzûmesidir. Mâzîye hitap etmiş, hâle hitap ediyor, İstikbâle de hitap edecektir. Dün ne ise bugün de, yarın da odur. Örf ve adetlerin dışında zamana göre ahkam değişmez. Zamanın tebeddülü ile ahkam tebeddül etmez. Din değişmeyen bir asıldır. O halde biz insanlar dîni kendimize değil kendimizi dîne uydurmakla mükellefiz.

Kur’an’da Her Şeyin Hükmü Sarih Değildir

Filhakîka Kur’ân-ı Kerimde her şeyin hükmü vardır ama bu ya sarihtir veya mücmeldir. (kapalıdır) Mücmel olan hükümleri herkes bilip çıkaramaz, onu ancak müçtehitler çıkarır.

Nass ile sâbit olan hükümlerde, içtihâda yer yoktur. Mecelle-i Ahkâmı Adliyye’de yer alan ‘Ezmânın teğayyürü (zamanların değişmesi)’ ile ‘Ahkâmın teğayyürü inkâr olunamaz’ kâidesi ‘Mevrid-i nass’da içtihâda mesağ yoktur’ hükmüyle ifade edilen umûmî kâideye bağlı bir husustur. Nitekim Mecelle’yi hazırlayan hey’etten Ali Haydar Efendi merhum bunu şöyle izah etmiştir: ‘zamanın değişmesiyle değişen ahkâm, örf ve âdet üzerine kurulan hükümlerdir. Nass ile sâbit olan hükümler değişmez. Zîrâ nass örften daha kuvvetlidir. Nass’ın bâtıl üzere olması aslâ muhtemel değil iken, örf bâtıl üzere olabilir.’

Son devir dersiâmlarından ve Silsile-i Zeheb’in son halkası olan Süleyman Hilmi Tunahan (k.s.) hazretleri de mezkür kâidenin îzâhı sadedinde şöyle buyurmuşlardır:

‘Ezmânın tebeddülü ile şer’î ahkâm değil, dünyevî ahkâm yani âdet ve ahvâl tebeddül eder. Okka yerine kilo, dirhem yerine gram, arşın yerine metre kullanılıp cübbe yerine ceket giyildiği gibi. Ahkâm-ı İlâhî değişmez; kıyâmete kadar sabit ve bâkîdir.’

“Hiç şüphe yoktur ki; Resûlüllah (s.a.v) Efendimiz’in, eshâbının yolunda dâim olanlar, Ehli Sünnet vel’ Cemâat fırkasıdır. Allâhü Teâlâ bunların gayret ve çalışmalarını makbul eylesin. İşte fırka-ı nâciye bunlardır.” (Mektûbât-ı İmâm-ı Rabbânî, 1/80)

Ne mutlu, Peygamber Efendimizin ve Eshâbının olduğu îtikad, amel ve yol üzerine olanlara.

Hasan ARIKAN

[hüccet]

[
selam ben de bir şeyler paylaşmak istedim

Asırlara göre şeriatlar değişir; belki, bir asırda kavimlere göre ayrı ayrı şeriatlar, peygamberler gelebilir ve gelmiştir. Hâtemü'l-Enbiyâdan sonra, Şeriat-ı Kübrâsı her asırda, her kavme kâfi geldiğinden, muhtelif şeriatlara ihtiyaç kalmamıştır. Fakat, teferruâtta bir derece ayrı ayrı mezheblere ihtiyaç kalmıştır.

Evet, nasıl ki mevsimlerin değişmesiyle elbiseler değişir, mîzaçlara göre ilâçlar tebeddül eder; öyle de, asırlara göre şeriatlar değişir, milletlerin istidadına göre ahkâm tahavvül eder. Çünkü, ahkâm-ı şer'iyenin teferruât kısmı ahvâl-i beşeriyeye bakar, ona göre gelir, ilâç olur.

Enbiyâ-i sâlife zamanında tabakât-ı beşeriye birbirinden çok uzak ve seciyeleri hem bir derece kaba, hem şiddetli ve efkârca ibtidâî ve bedeviyete yakın olduğundan, o zamandaki şeriatlar, onların haline muvâfık bir tarzda, ayrı ayrı gelmiştir. Hattâ, bir kıtada, bir asırda ayrı ayrı peygamberler ve şeriatlar bulunurmuş. Sonra, âhirzaman Peygamberinin gelmesiyle, insanlar, güyâ iptidâî derecesinden idâdiye derecesine terakkî ettiğinden, çok inkılâbât ve ihtilâtât ile, akvâm-ı beşeriye bir tek ders alacak, bir tek muallimi dinleyecek, bir tek şeriatla amel edecek vaziyete geldiğinden, ayrı ayrı şeriata ihtiyaç kalmamıştır, ayrı ayrı muallime de lüzum görülmemiştir. Fakat, tamamen bir seviyeye gelmediğinden ve bir tarz-ı hayat-ı içtimâiyede gitmediğinden, mezhebler taaddüd etmiştir. Eğer beşerin ekseriyet-i mutlakası bir mekteb-i âlînin talebesi gibi, bir tarz-ı hayat-ı içtimâiyeyi giyse, bir seviyeye girse, o vakit mezhebler tevhid edilebilir. Fakat, bu hal-i âlem, o hale müsaade etmediği gibi, mezâhib de bir olmaz.

Eğer desen: "Hak bir olur. Nasıl böyle dört ve on iki mezhebin muhtelif ahkâmları hak olabilir?"

Elcevap: Bir su, beş muhtelif mîzaçlı hastalara göre nasıl beş hüküm alır, şöyle ki: Birisine, hastalığının mîzâcına göre, su, ilâçtır; tıbben vâcibdir. Diğer birisine, hastalığı için zehir gibi muzırdır; tıbben ona haramdır. Diğer birisine, az zarar verir; tıbben ona mekruhtur. Diğer birisine, zararsız menfaat verir; tıbben ona sünnettir. Diğer birisine, ne zarardır, ne menfaattir, âfiyetle içsin; tıbben ona mübahtır. İşte hak burada taaddüd etti. Beşi de haktır. Sen diyebilir misin ki, "Su yalnız ilâçtır, yalnız vâcibdir, başka hükmü yoktur"?

İşte bunun gibi, ahkâm-ı İlâhiye, mezheblere, hikmet-i İlâhiyenin sevkiyle ittibâ edenlere göre değişir; hem, hak olarak değişir ve herbirisi de hak olur, maslahat olur. Meselâ, hikmet-i İlâhiyenin tensibiyle İmâm-ı Şâfiîye ittibâ eden, ekseriyet itibâriyle Hanefîlere nispeten köylülüğe ve bedevîliğe daha yakın olup, cemaati bir tek vücud hükmüne getiren hayat-ı içtimâiye de nâkıs olduğundan, her biri bizzat dergâh-ı Kâdiü'l-Hâcâtta kendi derdini söylemek ve hususi matlûbunu istemek için, imam arkasında Fâtihayı birer birer okuyorlar. Hem, ayn-ı hak ve mahz-ı hikmettir. İmâm-ı âzama ittibâ edenler ekseriyet-i mutlaka itibâriyle, İslâmî hükümetlerin ekserîsi o mezhebi iltizam etmesiyle, medeniyete, şehirliliğe daha yakın ve hayat-ı içtimâiyeye müstaid olduğundan, bir cemaat bir şahıs hükmüne girip, birtek adam umum nâmına söyler; umum, kalben onu tasdik ve rabt-ı kalb edip-onun sözü umumun sözü hükmüne geçtiğinden, Hanefî mezhebine göre imam arkasında Fâtiha okunmaz. Okunmaması ayn-ı hak ve mahz-ı hikmettir.
Hem meselâ, mâdem şeriat tabiatın tecavüzâtına sed çekmekle onu tâdil edip nefs-i emmâreyi terbiye eder; elbette, ekser etbâı köylü ve nimbedevî ve amelelikle meşgul olan Şâfiî mezhebine göre, "Kadına temas ile abdest bozulur, az bir necâset zarar verir." Ekseriyet itibâriyle hayat-ı içtimâiyeye giren, nimmedenî şeklini alan insanlar ittibâ ettikleri mezheb-i Hanefîye göre, "Mess-i nisvan abdesti bozmaz, bir dirhem kadar necâsete fetvâ var."

İşte, bir amele ile bir efendiyi nazara alacağız. Amele, tarz-ı maîşet itibâriyle, ecnebî kadınlarla ihtilâta, temasa ve bir ocak yanında oturmaya ve mülevves şeylerin içine karışmaya mübtelâ olduğundan, sanat ve maîşet itibâriyle, tabiat ve nefs-i emmâresi meydanı boş bulup tecavüz edebilir. Onun için, şeriat onların hakkında, o tecavüzâta sed çekmek için, "Abdest bozulur, temas etme; namazını iptal eder, bulaşma" mânevî kulağında bir sadâ-i semâvî çınlattırır. Ammâ, o efendi, nâmuslu olmak şartıyla, âdât-ı içtimâiyesi itibâriyle, ahlâk-ı umumiye nâmına, ecnebî kadınlara temasa mübtelâ değil, mülevves şeylerle nezâfet-i medeniye nâmına kendini o kadar bulaştırmaz. Onun için, şeriat, mezheb-i Hanefî nâmiyle ona şiddet ve azîmet göstermemiş, ruhsat tarafını gösterip hafifleştirmiştir. "Elin dokunmuş ise, abdestin bozulmaz; hicab edip, kalabalık içinde su ile istincâ etmemenin zararı yoktur, bir dirhem kadar fetvâ vardır" der, onu vesveseden kurtarır.

İşte, denizden iki katre, sana misâl. Onlara kıyas et. Mîzan-ı Şa'rânî mîzanıyla, şeriat mîzanlarını bu sûretle muvâzene edebilirsen, et.

Bu mesaj hüccet tarafından düzenlendi. Düzenleme zamanı: 21.10.2008 - 16:39

[hüccet]

http://acizem.blogspot.com/

bloğum çok yeni.zenginleştirmeye çalışıyorum.umarım faydalı olur.

[YALINKILIÇ]

kılıç :
Yazılarınızı baştan beri takib etmekdeyim;Bir ara diyanetin görevlileri ve diyanete hakaret ediyordunuz.Sonra bir ara uzayla ilgili ahkam kestiniz.Yine bir ara sayılarla oynayarak Mudizeler aradınız, inanmıyanların imanından şüphe ettiniz...Şimdi meshepler ve içtahat hakkında ver yansın ediyorsunuz.Sanki yazdıklarınıza inanmıyanın imandan çıkacağı gibi bir hava estiriyorsunuz.Kendinizi otorite ilan ederken size katılmayanların top yekün yanlışda oldukları iddasındasınız.SİZ KİMSİNİZ?Kendinizi ne sanıyorsunuz?Evet yine söylüyorum farkında olmadan yukarda kendinizi anlatmışsınız...Teknolojinin imkanlarından faydalanıp yazıyor ve yayınlıyorsunuz ,size yanlışlarınızı gösterenleride boş muhalefet ve imansızlıkla suçluyorsunuz.Başka forumlardaki yazılarınızın da bir kısmını takib ettim.Yazılarınızı okumaya üşenenler ve ya anlayamıyanlar tarafından tastik edilmesine alıştığınız için olsa gerek tepki gösteriyorsunuz...

Gene aynı şeyi yapıyorsun, sen ne yaptığını farkedemiyormusun. Cevabın gene aynı.

Bu tarz yazdıkça ,anlaşılan sana cevap verirken tek yapmam gereken eski cevabı kopyalayıp , yapıştırmak olacak.

KOPYALADIM, YAPIŞTIRDIM:
Nasıl yani , yoksa sen eleştirdiğim yazıda yazanların doğru olduğunamı inanıyorsun.

Hiç sanmıyorum öyle olduğunu , Senin derdin MUHALEFET OLSUN KONU DOLSUN.

Ne yazılsa muhalefet etmek kâr değil.

Yanlış ise yazdıklarım ve eleştirdiğim konu doğru ise görüş belirtebilirsin.
. “ve sağolsun kim uydu (gerçeğe) iletene.”( kur’ân, sûre 20, âyet 47)

[hüccet]

İçtihad kapısı açıktır. Fakat şu zamanda oraya girmeye altı mâni vardır.

BİRİNCİSİ

Nasıl ki kışta, fırtınaların şiddetli olduğu bir vakitte, dar delikler dahi seddedilir; yeni kapıları açmak, hiçbir cihetle kâr-ı akıl değil. Hem, nasıl ki büyük bir selin hücumunda, tâmir için duvarlarda delikler açmak gark olmaya vesîledir. Öyle de, şu münkerât zamanında ve âdât-ı ecânibin istilâsı ânında ve bid'aların kesreti vaktinde ve dalâletin tahribâtı hengâmında, içtihad nâmiyle, kasr-ı İslâmiyet'ten yeni kapılar açıp duvarlarından muharriplerin girmesine vesîle olacak delikler açmak, İslâmiyet'e cinâyettir.

İKİNCİSİ

Dinin zarûriyâtı ki, içtihad onlara giremez. Çünkü, katî ve muayyendirler. Hem, o zarûriyât kût ve gıdâ hükmündedirler. Şu zamanda terke uğruyorlar ve tezelzüldedirler. Ve bütün himmet ve gayreti, onların ikâmesine ve ihyâsına sarf etmek lâzım gelirken, İslâmiyetin nazariyât kısmında ve selefin içtihadât-ı sâfiyâne ve hâlisânesiyle bütün zamanların hâcâtına dar gelmeyen efkârları olduğu halde, onları bırakıp heveskârâne yeni içtihatlar yapmak, bid'akârâne bir hıyânetti
http://www.risaleara.../oku.asp?id=432

[hüccet]

ÜÇÜNCÜSÜ

Nasıl ki, çarşıda mevsimlere göre birer metâ mergub oluyor, vakit bevakit birer mal revaç buluyor. Öyle de, âlem meşherinde, içtimâiyât-ı insaniye ve medeniyet-i beşeriye çarşısında her asırda, birer metâ, mergub olup revaç buluyor, sûk'unda, yani çarşısında teşhir ediliyor; rağbetler ona celp oluyor, nazarlar ona teveccüh ediyor, fikirler ona müncezib oluyor. Meselâ, şu zamanda siyâset metâı ve hayat-ı dünyeviyenin temini ve felsefenin revaçları gibi.

Ve Selef-i Sâlihîn asrında ve o zaman çarşısında en mergub metâ, Hâlık-ı Semâvât ve Arzın marziyâtlarını ve bizden arzularını, kelâmından istinbât etmek ve nur-u nübüvvet ve Kur'ân ile, kapatılmayacak derecede açılan âhiret âlemindeki saadet-i ebediyeyi kazandırmak vesâilini elde etmek idi.

İşte, o zamanda zihinler, kalpler, ruhlar, bütün kuvvetleriyle Yerler ve Gökler Rabbinin marziyâtını anlamaya müteveccih olduğundan, içtimâiyât-ı beşeriyenin sohbetleri, muhâvereleri, vukuâtları, ahvâlleri ona bakıyordu. Ona göre cereyan ettiğinden, her kimin güzelce bir istidadı bulunsa, onun kalbi ve fıtratı, şuursuz olarak her şeyden bir ders-i mârifet alır. O zamanda cereyan eden ahvâl ve vukuât ve muhâverâttan taallüm ediyordu. Güyâ her bir şey ona bir muallim hükmüne geçip, onun fıtrat ve istidadına, içtihada bir istidad ihzârını telkin ediyordu. Hattâ o derece şu fıtrî ders tenvir ediyordu ki, yakın idi ki, kisbsiz içtihada kabiliyeti ola; ateşsiz nurlana. İşte, şu tarzda fıtrî bir ders alan bir müstaid, içtihada çalışmaya başladığı vakit, kibrit hükmüne geçen istidadı, nurun alâ nur sırrına mazhar olur; çabuk ve az zamanda müçtehid olurdu.

Ammâ şu zamanda, medeniyet-i Avrupa'nın tahakkümüyle, felsefe-i tabiiyenin tasallutuyla, şerâit-i hayat-ı dünyeviyenin ağırlaşmasıyla, efkâr ve kulûb dağılmış, himmet ve inâyet inkısam etmiştir; zihinler mâneviyâta karşı yabânîleşmiştir. İşte bunun içindir ki, şu zamanda birisi, dört yaşında Kur'ân'ı hıfzedip âlimlerle mübâhese eden Süfyân ibni Uyeyne olan bir müçtehidin zekâsında bulunsa, Süfyân'ın içtihadı kazandığı zamana nispeten on defa daha fazla zamana muhtaçtır. Süfyân on senede içtihadı tahsil etmiş ise, şu adam yüz seneye muhtaçtır ki tahsil edebilsin. Çünkü, Süfyân'ın ibtidâ-i tahsil-i fıtrîsi sinn-i temyiz zamanından başlar, yavaş yavaş istidadı müheyyâ olur, nurlanır; her şeyden ders alır, kibrit hükmüne geçer. Ammâ onun nazîri, şu zamanda-çünkü, zihni felsefede boğulmuş, aklı siyâsete dalmış, kalbi hayat-ı dünyeviyede sersem olmuş, istidadı içtihaddan uzaklaşmış-elbette fünûn-u hâzırada tevaggulu derecesinde, istidadı içtihad-ı şer'î kabiliyetinden uzaklaşmış ve ulûm-u arzıyede tefennünü derecesinde, içtihadın kabulünden geri kalmıştır. Onun için, "Ben de onun gibi zekîyim, niçin ona yetişemiyorum?" diyemez ve demeye hakkı yoktur ve yetişemez.
http://www.risaleara.../oku.asp?id=434

[kılıç]

Kesip kopyaladığın metnin altında ; kabul etmediğin ve ihtiyac olmadığını söylediğin meshepler ve içtihat hakkında yazılanları okumadın herhalde ve ya verecek cevap bulamayınca Üsteki metinle ilgilenmeyi seçtin. Olsun ama o ilgilendiğin metinle ilgili de sorulara cevap vermemişsiniz?Diğer açtığınız konulara da bakın fikrinize fikirle cevap verildiği zaman siz verilen cevapla ilgilenmiyor yine kendi bildiğinizi söylüyorsunuz...Diyorum ya alışmışsınız fikirlerinizi anlayamadığı ve ya uzun olduğu için okumadan tastik edenlere ve Kendinizi gerçekleri ileten olarak görmeye...

[YALINKILIÇ]

Arkadaşım, Yazımın yanlışı yaymak olduğunu iddia ettiğin ilk mesajın üzerine konuşuyoruz. O mesajında belirttiğin şey ile hakkında yazdığın şey farklı.

Eğer demiş olsaydın ki, Yazında mezhepleri eleştirişin yanlış, bu konuda görüşürdük. Sen öncelikle genel bir yalanlama yaptın, benim cevabım ona dair idi.

Mezhepler konusundaki , naklettiklerin bence değerli değil, delil değil.

Özellikle ictihad konusunda ısrarlıyım. Bu konuda hiç bir geçerli delil sunamazlar , savunucuları.

Hadislerde ictihad konusu var , bu hadislerin hiç birisinde , İctihad , ictihadın varlığından bahsedenlerin kullandığı anlamda değil. ictihad kelimesini , dinde karar verme mekanızması ve ictihadı yapan , müctehid kelimesini , dinde karar verebilen , dinin kaynağı, delili olan biri olarak kullanan , ictihad ve müctehid iddiacılarının kullandığı bu anlamda tek bir hadis yoktur.

İctihad doğruyu yanlışı , haklıyı haksızı anlama gaytretidir. Bu gayret içindeki kişi, yani doğruyu yanlışı , haklıyı haksızı anlamaya çalışan ve böylece hakkında kesin bilgisi olmayan konuda zanni bir karar veren kişiye veya anlayabildiği kadarıyla haklıyı haksızı ayırmaya çalışan böylece kara veren mahkeme hakimine müctehid denir.Hadislerdeki müctehid budur.

MÜCTEHİDDEN BAHSEDEN BİR HADİS ; SALAT VE SELAM ONA YÜCE ALLÂH'IN ELÇİSİ MUHAMMED DEDİ; "ÂLİMİN MÜCTEHİD ÜZERİNE FAZÎLETİ 100 DERECEDİR".

UZATMAYAYIM.Bazı konulara aldırmayıp cevap vermediğime gelince, sebebi ,
1-bir kısmı için öylesi uygun cevap olur düşüncesi,
2- yazı yazmayı çok sevmemem, açıkçası zor geliyor.
3-Cevaplanması gerekli olduğuna cidden karar verirsem , şimdi sana cevap verişim gibi, Cevap yazarım.Fazla yorma beni
bu kadarı yeterli...

TAKİP ETTİÐİN GİBİ BİLDİÐİN GİBİ BİR ÇOK SİTEDE YAZILARIM VAR HEPSİNDE DE ZAMAN ZAMAN CEVAP YAZMAK GEREKİYOR. AYRICA , CEVAPLAR DIŞINDA, ASIL UÐRAŞ ALANIM, YAYINLADIÐIM YAZILARI YAZMAK. BİR YAZIYI KURAN VE VEYA HADİS DELİLLERİ İLE KAYNAKLARINI BULARAK YAZMAK UZUN VE BİLGİ , TECRÜBE GEREKTİREN BİR UÐRAŞ. BİR AYDA YAZABİLDİÐİM YAZIDA VAR, HER YAZIDA MEAL VEYA HADİS TERCÜMESİ YAPIYORUM , EN UZUN İŞ BU. BAŞKALARININ TERCÜMELERİNİ KULLANMIYORUM ŞİMDİLİK.

BU ARADA ŞUNU DA İYİ BİL; DELİL İSTEDİÐİMDE , İSTEDİÐİM DELİL , KURAN AYETİ VEYA KURANA UYGUN GÜVENİLİR HADİSTİR. YADA HİÇ ŞÜPHESİZ SAÐLIKLI AKIL ÜRÜNÜ MANTIKSAL DELİL. YAHUT HAKKINDA İHTİLAF EDİLMEYEN , ÜZERİNDE BİLİM ADAMLARININ İTTİFAK ETTİÐİ , BİLİMSEL BİLGİDİR. ŞUNUN BUNUN SÖYLEDİÐİ SÖZLER DELİL DEÐİLDİR. O KİŞİLERİ İNSANLARIN TANRI YERİNE KOYMAYA ALIŞMALARI SEBEBİYLE, ALLAHIN AYETLERİNİ TERKETMİŞLER. ELÇİSİNİN SÖZLERİNİ TERKETMİŞLER, BÖYLECE ALLAHIN DİNİNE AYKIRI İNANIŞ VE SÖYLEM VE EYLEMLERE GİRİŞMİŞLERDİR. İŞTE BU MEZHEPLERİN DİN EDİNİLMESİDİR. İŞTE BU BAŞKA BİR DİNE UYMAKTIR. İŞTE BU ALLAHTAN BAŞKASINI, DİN OLUŞTURAN TANRI YERİNE KOYNMAKTIR. İŞTE BU ALLAHTAN BAŞKASINA KULLUK ETMEKTİR.

BEN BU MEZHEP DİNLERİNİN HEPSİNDEN UZAÐIM ALLAHIN DİNİNİ , KURAN VE SÜNNETİ VE SAÐLIKLI AKLI VE BİLİMİ ÖNE GEÇİRİR VE YALNIZCA YÜCE ALLÂHIN EMRETTİÐİ BU ŞÜPHESİZ GERÇEK OLAN DİNE UYARIM Kİ ONUN ADI İSLAMDIR. O DİNDE ALLAHDAN BAŞKA TANRI YOKTUR.

İŞTE BU SEBEPLERLE ONUN BUNUN SÖZLERİNİ DELİL OLARAK SUNMAN HİÇ BİR DEÐER TAŞIMAZ, ANLA, UY, KURTUL. YOL BU. ALLAH ŞAŞIRTMASIN.

[kılıç]

Onun bunun yazdıkları beni ilgilendirmez diyorsunuz,halduki o, bu dediğiniz insanlarda Kuran ve Hadis den damıttıklarını yazıyor...Onlar yazınca siz beni bağlamaz diyorsunuz.Ama siz yazınca bizi bağladığı iddaasındasınız.Sizin yazınızın giriş paragırafı meshepsizlik ve ictihat üzerine olunca buralardaki çarpıklık konuşulmadan alt tarafa geçmeye gerek yok diye düşündüm...Sizde meshepsizlik Meshepindensiniz ve bu mesheplere yaptığınız iftiralar kendinizi büyük meshep imamlarından daha üstün görme çabanız boşa uğraştır...İslam tarihi sanki dini anlayan sadece kendisiymiş gibi hareket eden,İslam dininin O büyük şahsiyetlerine İmam Hanifi,İmam Şafii,İmam Hanbel,İmam Malik gibi nicelerini küçümsemeye çalışan zavallılarla dolu ve bu zavallılar kaybolmaya mahkumken,meshepler meshep imamları parıldamaya devam edecek...

[kılıç]

ALINTI...

Ebubekir SİFİL


Bilindiği gibi "Mezhepsizlik Dinsizliğin Köprüsüdür" sözü, yirminci yüzyılın yetiştirdiği en büyük âlimlerden ve son Osmanlı Şeyhülislam vekillerinden biri olan merhum Muhammed Zâhid el-Kevserî'ye aittir ve merhumun "Makâlât" adlı eserinde yer alan makalelerden birisinin başlığıdır.(1) Bu hikmetli söz, bahse konu makale neşredildikten sonra adeta darb-ı mesel haline gelmiş ve dilden dile yayılmıştır.
Bu yazıda, bu sözün ne anlama geldiği ve İslam Dünyası'nın yaşadığı ilmî ve fikrî tecrübeye ne ölçüde denk düştüğü gibi hususları irdelemeye çalışacağız.
Öncelikle bu şaklıkta geçen iki kavramın, "mezhepsizlik" ve "dinsizlik" kavramlarının nasıl anlaşılması gerektiği üzerinde duralım.
Buradaki "mezhepsizlik", hem hiçbir mezhebi tanımamayı, hem de klasik tabiriyle "telfik"i, yani mezheplerin hükümleri arasından bir derleme ve seçme yaparak karma bir mezhep oluşturmayı anlatmaktadır. Zira her birinin ayrı bir usul ve metodu olan mezheplerden hiçbirisini tanımamakla, aralarındaki ihtilafları ve bunların sebeplerini görmezden gelerek bu metot ve usuller doğrultusunda konmuş olan hükümleri birleştirme girişimi arasında netice olarak hiçbir fark yoktur. Çünkü son tahlilde her iki davranış şekli de, belli bir metodu iltizam etmeme noktasında buluşmaktadır.
Başlıktaki cümlede yer alan "dinsizlik" ise, hiçbir dini tanımamaktan ziyade, dinler arasında herhangi bir fark gözetmemek ve muhtelif dinlere mensup insanları aynı kategoride değerlendirmek anlamına gelmektedir.
Bilindiği gibi İslam Dünyası'nda baş gösteren –ve genellikle Cemaleddin Efganî ile başlatılan– "yenilikçi" hareketin en önemli taleplerinden birisi ve belki de birincisi, Müçtehit İmamlar'ın içtihatlarının artık eskidiği, miadını doldurduğu ve bugünün meselelerine çözüm getirmekten uzak kaldığı gerekçesiyle yeni içtihatlar yapılmasıdır. İslam Hukuku'nun (Fıkıh) modernize edilmesi ve çağa uydurulması için, içtihat mekanizmasının temel unsurları ve belirleyicileri olan Kitap, Sünnet, İcma ve Kıyas'ın yeniden gözden geçirilmesi ve akılcı bir bakış açısıyla yeni yorumlara ve fonksiyonlara kavuşturulması şeklinde başlayan bu hareket, geçen zaman içinde muhtelif veçhelere büründü ve farklı yönelişlere teşne oldu.
Her ne kadar yenilikçilerin muhtelif konularda birbiriyle bağdaşmayan çeşitli görüşleri ve bu görüşler etrafında –taraftarları ve karşıtları arasında– cereyan eden tartışmalar konumuzla yakından ilişkili ise de, bu yazının amacı bu ayrıntıya girmek olmadığından, burada sadece yukarıdaki kuşbakışı tesbite şu noktayı eklemekle yetineceğiz: Az önce "yenilikçi hareket" şeklinde ifade ettiğimiz reformist/modernist yaklaşımın talepleri ve teklifleri elbette Fıkıh ve İçtihat sahalarına münhasır değildi. Bu hareketin boyutlarının kaçınılmaz olarak Akait alanına da uzandığını müşahede etmekteyiz.
Nitekim Cemaleddin Efgânî'den başlayarak Fazlur Rahman'a ve oradan da günümüz Türkiye'sindeki bazı isimlere uzanan "İbrahimî dinlerin diyaloğu" söylemi, (kimi zaman bu dinlerin esasta bir olduğu, kimi zaman da Ehl-i Kitab'ın da cennete gideceği şeklindeki iddialarla) reformist/modernist çevrelerin üzerinde ısrarla durdukları bir tez olarak canlılığını muhafaza etmektedir.(2)
Her ne kadar meselenin bu boyutu konumuz ile yakından ilişkili değilmiş gibi görünse de, bu yazının başlığı, bu boyutu da ilgi alanımız içine sokmaktadır. Zaten aşağıda izleyeceğimiz 4 merhalenin sonuncusu üzerinde dururken bu nokta kendiliğinden tebellür edecektir...
Evet, reformist/modernist çevrelerin talepleri "yeni içtihatlar yapılmalıdır" söylemiyle, aslında "eski" içtihatların Kur'an, Sünnet, İcma ve Kıyas hakkındaki değerlendirmelerinin geçersizliğini dile getirmiş oluyordu. Peki bu 4 asl hakkında reformist/modernist çevrelerin yaklaşımı genel olarak nasıldır?
Bu sorunun cevabını, söz konusu 4 aslın sonuncusundan başlayarak verecek olursak(3)
1- Kıyas: Kıyas, nasslardaki hükmün dayandığı illetin tesbitine dayanan bir faaliyettir.(4) Dolayısıyla tabiatı gereği, ahkâma ilişkin nassların tek tek ele alınması ve hükme temel yapılması esasına dayanır.(5)
Oysa nassların tümünün bir arada değerlendirilmesi (tümevarım) yoluyla mesajı özü/ruhu yakalanarak buradan bütünlük arzeden bir metodoloji geliştirilmeli ve çözüm bekleyen meselelere bu metodoloji esas alınarak cevap verilmelidir.
Reformist/modernist çevreler, bu yaklaşımlarına, Malikî mezhebinde tali (ikincil) bir delil olan "maslahat" unsurundan ve özellikle Endülüs'lü Malikî fakihi eş-Şâtıbî'nin bu unsur hakkındaki değerlendirmelerinden de destek aramayı ihmal etmediler.
Çerçevesi şu ana kadar net olarak çizilememiş olan "Kur'an'ın ruhu" söylemi ve maslahat prensibinin –belirleyicilik alanı Malikî mezhebinin yaklaşımını çok daha fazla aşacak şekilde(6)– devreye sokulması sonucu Kıyas prensibi devre dışı bırakılmış oluyordu.
2- İcma: Sahabe'nin ileri gelenleri tarafından işletilmeye başlanmış bulunan İcma prensibi, fer'î bir mesele hakkında bir dönemde yaşayan bütün müçtehit imamların içtihatlarının aynı doğrultuda oluşması demektir. Tafsilatını yine Usul-i Fıkıh kitaplarına havale edeceğimiz bu prensip de reformist/modernist çevreler tarafından aşındırılmaya çalışılmıştır. İcma'ın vukuunun mümkün olmadığı; hakkında icma bulunduğu söylenen meseleler hakkında, iyi araştırıldığında aslında ihtilaf bulunduğu, tarihin bir döneminde meydana gelmiş bir icmaın, başka bir dönemde aynen kabul edilmesinin, insan aklının dondurulması demek olacağından, böyle birşeyin kabul edilemeyeceği gibi bir çok gerekçeye dayandırılan İcma itirazları, İmam eş-Şâfi'î'nin konu hakkındaki bazı değerlendirmeleri de istismar edilmek suretiyle(7)
Oysa İcma, fer'î bir hüküm hakkındaki bir nassa dayanıyorsa, o nassın bildirdiği hükmü zannî olmaktan çıkarıp kat'î kılması ve İslam Hukuku alanında derin vukufiyet sahibi Müçtehit İmamlar'ın konsensüsü olması bakımından İlahî İrade'nin tesbitinde elbette belli bir fonksiyon icra etmektedir.
Üstelik reformist/modernist çevreler, İcma hakkındaki değerlendirmelerinde yukarıda söylediğimiz noktada da durmadılar. Birtakım hadislerde geçen "ümmet" kelimesinin, Ümmet-i Davet dediğimiz gayri müslimler ile Ümmet-i İcabet dediğimiz müslümanlar arasında herhangi bir ayrım yapmadan tümünü, yani bütün insanları kapsadığını ileri sürerek, Hz. Peygamber (s.a.v)'in ümmetinin bütün insanlık olduğunu söylediler.(8)
Bizzat ALLAH Teala'nın Kitabı'nda ve Hz. Peygamber (s.a.v)'in Sünneti'nde en keskin hatlarla çizilmiş olan iman-küfür sınırı, reformist/modernist çevreler tarafından böylece ortadan kaldırılmış ve bunun yerine, özellikle masonik çevrelerin dillendirdikleri "insanlık dini", "tüm insanların kardeşliği" sloganları, İslamî kılıflara büründürülerek yeniden ifade edilmiş oluyordu.
3- Sünnet: Mezhep İmamları'nın içtihatlarının büyük bir kısmının Sünnet'e dayanıyor olması ve Sünnet'in ve hadislerin birçok noktada rasyonel bakış açısına aykırılıklar arz ettiğinin kabul edilmesi, temelde akılcılığa (rasyonalizm) dayanan reformist/modernist hareketi, Sünnet'i ve hadisleri de "sorgulamaya" itmiştir. Tabiatıyla modern akla ve bugünkü bilimsel verilere uymadığı kabul edilen birçok hadis, bu bakış açısı tarafından "uydurma" olarak kabul edildi.
Bu yaklaşımı desteklemek için, sadece Kur'an'ın ilahî garanti altında olduğu ve Sünnet için böyle bir garantiden söz edilemeyeceği temel bir tez olarak ısrarla işlendi. Zira işin içine beşer unsuru girdiği anda şüpheci davranmak "bilimsel" davranışın bir gereği idi. Geçmiş âlimler tarafından sahih olarak kabul edilmiş olsa da, pek çok hadis, reformist/modernist çevreler tarafından "uydurma" olarak damgalandı. Böylece Sünnet'in büyük bir kısmından kurtulma imkânı doğmuş oluyordu.
Burada, âlimlerin (buradaki "alimler”den kastımız, özellikle Fıkıh ve Usûl-i Fıkıh âlimleridir), mütevatir ve meşhur kategorisine girmeyen hadisleri "ahad hadis" (veya "haber-i vâhid) olarak değerlendirmeleri ve bu tür hadislerin ilim bildirmeyeceğini söylemeleri de, reformist/modernist çevreler tarafından iddialarını destekleyici bir unsur olarak kullanıldı.
Burada üzerinde durulması gereken bir diğer nokta da, "Kur'an'a aykırı hadis olamayacağı" söylemidir. Bu söyleme göre eğer herhangi bir hadis –isterse eski âlimler tarafından mütevatir olduğu söylenmiş olsun– Kur'an'a aykırılık teşkil ediyorsa, onun sahih olarak kabul edilmesi söz konusu olamaz.
Oysa Kur'an'a aykırı görüldüğü gerekçesiyle uydurma olduğu söylenen hadisler hakkında, meseleyi bütün veçheleriyle araştırmadan verilen bu hükümler, Hz. Peygamber (s.a.v)'in Sünneti'nin büyük bir kısmının iptal edilmesinden başka bir anlama gelmemektedir.
Meselenin bir diğer yönü de, Sünnet'in yol göstericiliğine başvurmadan Kur'an'a doğrudan gitme söyleminin bünyesinde barındırdığı tehlikeler ile karşımıza çıkmaktadır. Tam bu noktada 4. merhale ile karşı karşıya geliyoruz ki, meselenin en can alıcı noktasını da burası oluşturmaktadır.
4- Kur'an: Kur'an ayetlerinin anlamı ve ihtiva ettiği hükümlerin anlaşılıp uygulanması noktasında Sünnet'in otoritesi de dahil olmak üzere hiçbir vasıta kabul etmeye yanaşmayan reformist/modernist anlayış, bu aşamada artık önünde uçsuz bucaksız bir hareket alanı bulmaktadır. "Fikir hürriyeti", "ALLAH'ın Kitabı'na aracısız olarak başvurmak", "Kur'an'ın, kendisini "açık/anlaşılır" bir kitap olarak nitelendirmesi"... gibi pek çok söylem burada devreye girdi ve artık her isteyen, Kur'an ayetlerinden istediği hükmü çıkarma "özgürlüğüne" kavuşmuş oldu. Yüzyıllar içinde bitmez tükenmez samimi çabalarla ve tam bir ehliyetle vücuda getirilmiş olan Tefsir ve Fıkıh kitapları, Müfessirler, Fakihler ve diğer ulema, binbir ithamla töhmet altında bırakıldı ve asırların bilgi birikimi hoyratça çiğnenerek devre dışı bırakıldı.
Oysa Kur'an'ın doğru anlaşılması ve tefsiri(9) için öncelikle ilmîliği ispatlanmış bir metot geliştirilmesi gerekir. Böyle bir metot olmadan Kur'an'dan hüküm çıkarmak, onu tahrif etmekle eş anlamlıdır.
Nitekim günümüzde bunun büyük bir rahatlıkla yapıldığını görmekteyiz. Her isteyen, Kur'an'dan istediği hükmü çıkarmakta ve "ben böyle anlıyorum" diyerek işin içinden sıyrılmaktadır.
Tevrat ve İncil'in aslında çok da fazla tahrife uğramadığı, dolayısıyla bu kitaplara inanan Yahudi ve Hristiyanlar'ın da "hak din" ve "tevhid dini" üzere olduğu hükmünden tutunuz, Kur'an'da yer almayan bir hükmün Hz. Peygamber (s.a.v) de olsa hiç kimse tarafından konamayacağı tesbitine kadar, aslında İslamî olmayan pek çok anlayış, güya Kur'an merkeze alınarak vaz edildi. Kur'an ve Sünnet tarafından konmuş olan en temel sabiteler bile yıkılıp geçildi ve ortaya ne idüğü belirsiz bir din çıktı. Her ortama ayak uyduran, her anlayışa uyan, hiç kimsenin hiçbir anlayış ve hareketine müdahale etmeyen, uyulsa da olur uyulmasa da kabilinden varla yok arası bir din!
İşte bu yazının başından beri 4 merhale halinde sıralamaya çalıştığımız bu hareket, aşama aşama bu noktaya geldi. Din'de Mezheb'in niçin önemli olduğu, tam bu noktada kendisini bütün ağırlığıyla hissettirmektedir. Çünkü Mezhep, dinî hassasiyettir, din hakkında konuşmanın ve dinî bir hüküm vermenin kuralı, çerçevesi ve sistemidir. Mezhep, metot demektir; mezhepsizlik ise metotsuzluktur. Metotsuz, kaidesiz yapılan her türlü faaliyet ise karmaşaya ve yanlışlığa düşmeye mahkûmdur. Mezhep tanımayan insan, kendisini metotsuzluğa, karmaşaya ve belirsizliğe atmış demektir. Dolayısıyla onun, ALLAH'ın dini hakkında söylediği her söz ve ile sürdüğü her görüş, daha baştan yanlış olarak damgalanmayı hak etmiştir.
Kendisini mezhep imamlarından üstün görerek onların kurdukları sistemleri yıkma selahiyetinde gören kimseler, aslında dinî bir kurumu tahrip etmiş olmaktadırlar. Bunun neticesi ise, yukarıdan beri gördüğümüz gibi sonunda zarûrât-ı diniyye dediğimiz alana kadar gitmektedir. Zira bu hareket, nerede duracağı –onu yürütenler tarafından bile– önceden kestirilemeyen bir "kör gidiş"i ifade etmektedir.
Mezhep tanımadığını söyleyenlere sorunuz: Bugüne kadar Kur'an ve Sünnet'i anlama ve onlardan hüküm çıkarma konusunda geliştirdiğiniz dört başı mamur bir usûl/metot var mıdır?
Bu soruya verebilecekleri en küçük bir olumlu cevap yoktur. Mezhep ve metot tanımadığını, geçmiş ulemanın bize bıraktığı devasa ilmî mirası yıkmakla, yıpratmakla meşgul olmaktan başka bir mahareti olmayan böyle kimseler, kendi içlerinde korkunç çelişkilere düşmekten kurtulamıyorlarsa, sebebi burada aranmalıdır.
Her ne kadar hiçbir mezhebe bağlı olmama düşüncesi mutlak olarak ve her zaman yukarıda çerçevesini çizdiğimiz "dinsizlik" vakıasına götürmese de, bu başlangıcın, genellikle bu sona götürdüğünü de görmezlikten gelmemiz mümkün değildir.
İşte bugün aşama aşama gelinen noktada bizzat ALLAH Teala ve O'nun Resulü tarafından çizilmiş olan iman-küfür sınırının pek çok reformist/modernist tarafından ortadan kaldırılması, Muhammed Zâhid el-Kevserî merhumun, bu yazıya başlık olarak seçilen sözünün ne kadar doğru ve hikmetli bir söz olduğunu en anlaşılır biçimde ortaya koymaktadır.
Selam, hidayete tabi olanlara...

[kılıç]

Müslümanlığın Birliğini Bozan
Mezhepsizlik Fitnesi



MÜSLÜMANLAR için büyük fenalıklardan biri dinî konularda herkesin kendi kafasından, kendi heva re’yine göre konuşması, ulu orta dinî ve şerî konularda açıklama yapması, hüküm vermesidir.

Bundan kırk, elli sene önce ülkemizde böyle bir kötülük yoktu. Sonra “iyi yetişmemiş” icazetsiz kişiler kafa karıştırıcı, tahripkâr bir çığır açtılar.

Biri çıktı, Reşid Rıza adındaki Arap yazarının Telfik-i Mezahib (Mezhepleri bir araya getirmek, hükümlerini karışık olarak tatbik etmek) kitabını bastırdı. Hem de Diyanet’e bastırttı. Hâlbuki İslâm uleması telfika cevaz vermemiştir.

Bu kapı aralandıktan sonra bunun ardından mezhepsizlik fitnesi ülkemize sokuldu. Aslında bu fikir ve cereyan şu meşhur farmason ve takiyyeci Cemaleddin Efgani’nin çıkarttığı bir şeydir. Adam, Ehl-i Sünnet disiplinini yıkmak, dinin safiyetini bulandırmak için “İşte Kur’an, işte hadisler! Herkes dinini bu ana kaynaklardan öğrensin” diye bir “İctihad çığırı” açtı. Mühendis, doktor, hukukçu, işadamı, terzi, üniversite öğrencisi velhasıl dinî tahsili olmayan her Müslüman eline Kur’an tercümeleri, mealleri, tefsirleri alacak, bunlara ilaveten hadîs kitapları, külliyatları... Bunlara bakarak, bunlardan hüküm çıkartarak dinini öğrenecek. Ne kadar yaldızlı bir hayal. Niceleri böyle kendi kafalarınca hüküm çıkartırken, dinden çıktılar da haberleri olmadı.

Tevekkeli büyük âlim, üstad, merhum Düzceli Muhammed Zahîd El-Kevserî Hazretleri “Mezhebsizlik, dinsizliğe köprüdür” başlıklı bir makale yazmış.

Şam Üniversitesi’nin icazetli, Şeriat müderrislerinden Profesör Said Ramazan El-Butî Hazretleri de bir kitabına “İslâm Şeriatını Tehdit Eden En Tehlikeli Bidat Mezhebsizlik” ismini vermiştir. (Bedir Yayınevi tarafından tercüme edilip yayınlanmıştır.)

Geçenlerde bir ilahiyatçının kitabında mezheb bağlılığını bir ihanet gibi gösteren bir cümle okudum, son derece üzüldüm.

Bir mezhebe bağlı olmak, mukallid bir Müslüman olarak mezheb ahkâmının ve disiplinin dışına çıkmamak ihanet değil, İslâm’a sadakat ve bağlılığın göstergesidir. Asıl ihanet, kendisi müctehid olmadığı halde mezhebleri inkâr etmek, dinî konuları ayağa düşürmek, İslâmî kültürü olmayan halkı ve gençliği ictihad yapmaya teşvik etmektir.

Allah böylelerini ıslah etsin. İyi kötü okumuşlar ama metod ve zihniyet itibarıyla doğru yolda değiller.

Siyonistler, Evangelistler, Sabataistler, çeşit çeşit İslâm karşıtları Müslümanların birliğini bozmak, onları birbirine düşürmek, kardeş kavgası çıkartmak için bin türlü hile, düzen, tuzak, mekir hazırlıyorlar. Görüyoruz, Irak’ı ne hale getirdiler? Müslümanlar birbirini boğazlıyor. Filistin’de Fetihcilerle Hamascıları birbirine düşman ediyorlar. Lübnan’da iç savaş çıkartmaya çalışıyorlar. Türkiye’de, Türklerle Kürtleri, Sünnilerle Alevileri, çağdaşlarla dindarları düşman kamplara ayırıyorlar, Sünnî Müslümanları da telfik-i mezahip, mezhepsizlik, Efganicilik, cemaat taassubu, diyalogculuk cereyanları ile parçalıyorlar.

Türkiye Müslümanları din konusunda birlik ve beraberliği korumak istiyorlarsa aşağıdaki hususlara dikkat etmelidir.

1. İtikad ve fıkıh konusunda kesinlikle mezhebsizlik yapılmayacak.

2. Telfik-i Mezahib tuzağına düşülmeyecek.

3. Efgani’nin “Her Müslüman ana kaynaklardan ictihad yapabilir, yapmalıdır” fikrini kabul etmeyecek, ictihad kapısının teorik olarak açık olduğunu, lakin artık hem içtihada lüzum olmadığını, hem de ictihad yapacak güçte ve seviyede din âlimi bulunmadığını kabul edecek. (Mehdî Hazretlerinin zuhuru yaklaşmıştır, o geldiği vakit Resulullah Efendimizin Sünnetine uygun olarak bazı düzenlemeler yapacaktır.)

4. Din düşmanlarına, münafıklara, yerli oryantalist bozuntularına, naylon müctehidlere, re’y ve heva ile Kur’an’ı tefsir edenlere kulak verilmeyecek, yayınladıkları kitaplar alınıp okunmayacaktır.

5. Dinî konularda hiçbir Müslüman “Bence... Bana göre... Benim bu hususta görrüşüm şudur...” şeklinde konuşmayacaktır. İlmi olmayan bir Müslümanın böyle konuşması ayıptır, terbiyesizliktir, haddini bilmemezliktir. Dinî hükümler, fıkıh, Şeriat ahkâmı, diğer İslâmî branşlar ihtisas=uzmanlık işidir. Samimi ve temiz niyetli olsalar bile icazetli din âlimi olmayanların bu sahada rastgele konuşmaları hem kendilerine, hem dine, hem ümmete zarar verir.

Peygamberimiz sallallahu aleyhi ve sellem Efendimiz “Beni nasıl namaz kılıyor görüyorsanız, siz de öyle namaz kılınız” buyurmuşlardır. Hanefîlerin mezheb imamı Ebu Hanife Hazretleri, Şafiîlerin mezheb imamı Şafiî Hazretleri, Ku’ran’dan, Sünnetten kılı kırk yararak, engin bir din kültürü ve ulaşılması artık imkansız bir kavrayış ile namazın hükümlerini çıkarmışlar, sistemleştirmişlerdir. Sonra asırlar boyunca büyük İslâm âlimleri muazzam fıkıh külliyatları yazmışlardır. Bunlarda on binlerce din hükmü yer almaktadır. Hepsi de hangi hadislere dayandıklarını belirtmişlerdir. İslâm ümmetinin velinimetleri olan mutlak müctehidler, varyantlarıyla birlikte en az yetmiş beş bin hadisi bilerek ictihad yapıyorlardı. Bugün ezberinden kırk hadis okuyamayan birtakım cehelenin içtihada yeltenmesi gerçekten büyük bir küstahlıktır. Merhum Mehmet Akif’in müctehid bozuntuları hakkında Safahat’ında nefis bir şiiri vardır.

Öyle kimseler görüyorum ki, Arapça bilmiyor, elifi görse mertek zannediyor. Bir meal almış içtihada yelteniyor. Ya Rabbi! Ne günlere kaldık!

Mezhebsizlerin, telfikcilerin, Efganicilerin, şucuların bucuların tuzaklarına düşmeyelim.

Alıntı
M .Şevket Eygi

[kılıç]

Diyanet İşleri Başkanlığı

Konusu : İslâm Dini
İçeriği : FIKIH MEZHEPLERİ
Başlığı : Mezhebe Bağlanmanın Tarihî ve Fikrî Temelleri

İslâm hukuk tarihinde mezhepler konusunu iyi tahlil edebilmek için şu üç başlığı birbirinden ayırt etmek gerekir: 1. Mezheplerin ortaya çıkışı ve oluşması. 2. Mezheplerin istikrar kazanması (mezhep realitesinin toplumda yer etmesi). 3. Mezheplerin belirli bölgelerde yayılmış ve tutulmuş olması.
Birinci başlıkla ilgili olarak şu kadarını söylemek herhalde yeter: Farklı anlaşılmaya müsait yazılı bir kaynaktan hüküm çıkarma durumunda bulunan hâkim veya hukukçuların farklı yöntemler izleyebileceklerini hukuk nosyonuna sahip herkes kabul eder. Bundan ayrı olarak İslâm hukukunun ikinci aslî kaynağı olan sünnet malzemesinin sınırlandırılmasında önemli bakış farklılıklarının olması (hadisin tedvîni öncesinde bir âlime ulaşan hadisin başka bir âlime ulaşmamış olması, gerek tedvîn öncesinde gerekse tedvîn sonrasında bir âlimin sahih saydığı hadisi diğerinin sahih saymaması, böylece birincisi bakımından konu nas ile düzenlenmiş olduğu halde diğerine göre konu hakkında kanun boşluğunun bulunduğunun kabulü) vâkıası hatırlanırsa görüş ayrılıklarının yeni bir boyut kazanmış olacağını kavramak güç olmaz.

Üçüncü başlıkla ilgili olarak, yani bir mezhebin belirli yerlerde yayılmasının âmilleri etrafında İslâm hukuk tarihi yazarları değişik tesbitler ortaya koymuşlardır. Bu çerçevede bir mezhebin belirli dönemlerde devletin desteğini almış olması veya bir mezhebin eğilim ve ilkeleriyle belirli bir bölgenin kültürünün ve sosyal yapısının uygunluk arzetmesi gibi âmiller anılabilir.

Bir mezhebe bağlanmanın gerekli olup olmadığı ve birden fazla mezhepten yararlanmanın sakıncalı olup olmadığı sorusuna sağlıklı bir cevap bulabilmenin yolu ise, yukarıdaki ikinci başlığın tetkikinden yani "mezheplerin istikrar kazanmasının temelinde hangi ihtiyacın yattığını" tesbit etmekten geçer.

Sahâbe-i kirâm ve tâbiûn dönemlerinde henüz mezhepler oluşmamıştı. Bir müslüman karşılaştığı dinî bir mesele için, güvendiği âlimin görüşüne başvuruyor, tutumunu buna göre ayarlıyordu. Hâkimler de önlerine getirilen hukukî ihtilâfları ya kendi ictihadları ile ya da ittibâ ettikleri bir müctehidin ictihadına göre çözümlüyorlardı. Zamanla, İslâm ülkesinin farklı bölgelerinde farklı hükümler uygulanıyor olmasının toplumda önemli rahatsızlıklara yol açmaya başladığı anlaşılmaktadır.

Esasen, bir meselede delil ve yorum farklılığı sebebiyle birbirine taban tabana zıt iki çözümü ilmî açıdan izah etmek çok güç olmayabilir. Meselâ, bir fakihin tazminat ödenmesi gerekeceğine hükmettiği bir olayda başka bir fakih tazminata gerek olmadığına; bir fakihin kadının hâkim hükmüyle evliliğin sona erdirilmesi (tefrik) talebinin kabul edilmesi gerektiğine hükmettiği bir olayda bir başka fakih hâkime böyle bir yetki verilemeyeceğine, hatta bir fakihin kısas gerekeceğine hükmettiği bir olayda başka bir fakih kısas yapılamayacağına hükmedebilir ve bu ictihadların ikna edici ilmî izahları olabilir. Nitekim fıkıh kitapları bu tür görüş ayrılıklarıyla doludur ve bu farklı görüşler değişik bilginlerce savunulagelmiştir.

Yine, farklı ülkelerde veya bir ülkede olmakla beraber farklı zamanlarda, bu birbirine zıt çözümlerin herkese uygulanması halinde, -taraflardan biri mahkeme kararını kendisi için ağır bulsa bile- bu hükümlerin kişilerin adalet duygularını rencide etmeden varlığını koruması çok güç olmayabilir. Nitekim "Şeriatın kestiği parmak acımaz" vecizesi bu anlayışı yansıtmaktadır.

Fakat aynı toplumda yaşayan fertlere, kaza (yargı) alanında farklı hükümlerin uygulanmasına imkân verilmesi halinde bu, kısa zamanda önemli sancılar meydana getirir ve hukuk anarşisine yol açar.

İşte Abbâsî hilâfetinin başlarında İslâm ülkesinde bu istikamette gelişen gidişatı farkeden devlet sekreteryasında görevli Abdullah b. Mukaffa‘, devlet başkanına sunduğu genel bir raporda, hukuk anarşisini giderici tedbirler alınmasını önerme ihtiyacını duymuştur. Bu raporda şöyle deniyordu: "Emîrü'l müminînin (halifenin)... üzerine eğilmesi gereken hususlardan biri de, çok önemli ihtilâflara yol açan birbiriyle çelişkili farklı hükümler meselesidir. Keşke emîrü'l-müminîn, bu farklı hüküm ve uygulamaların -her bir tarafın sünnetten ve kıyastan dayandığı delillerle birlikte- derlenip bir kitap halinde kendisine sunulmasını emretse, sonra bunlara bakıp birleştirici ve kesin karakterde bir kitap yazsa; umarız ki Allah hata ile doğrunun karışımı olan bu hükümleri tek bir doğru hüküm kılar". Kısaca İbnü'l-Mukaffa‘ ülke genelinde bir kanunlaştırmaya gidilmesini teklif ediyordu.

Şüphesiz fıkhî hükümlerin tedvîninin (derlenip kanun haline getirilmesinin) faydalarının yanı sıra birtakım sakıncaları da vardı. Ayrıca İslâm hukukunun aslî kaynaklarından sünnetin henüz tedvîn edilmemiş olması da, bu meyanda dikkate alınması gerekli çok önemli bir husus idi. Bu yüzden İmam Mâlik, halifenin kanunlaştırma yönündeki teklifini kabul etmedi.

Sonuç olarak, İslâm dünyasındaki bu ilk kanunlaştırma girişiminin olumlu neticelenmediği görülmektedir. Fakat bu, sözü edilen girişimi harekete geçiren ihtiyacın ortadan kalktığı anlamına gelmez. Aksine bu yöndeki ihtiyaç zamanın ilerlemesi ile kendisini daha fazla hissettirir olmuştu.

İşte bu açmaz (bir yandan hukuk birliği ihtiyacının bulunması, diğer yandan kanunlaştırmaya gidilememesi) karşısında müslüman toplumlar spontane (kendiliğinden) bir çözümle bu meseleyi halletmek durumunda kalmışlardır. Bu çözüm de mezheplerin istikrar kazanması, bir anlamda, bir mezhebin esas alınıp ona kanun misyonunun gördürülmesi olmuştur.

Artık bir mezhebin çözümleri bazı konularda diğer mezheplerdekilere göre -toplumun ihtiyaçlarını karşılama, fakihe ve hâkime doyurucu görünme ve hatta adalet duygusunu tatmin etme yönünden- daha zayıf görünse bile, hukuk birliğinin sağlanmış olması diğer yönlerdeki sakıncaları önemli ölçüde hafifletmiş oluyordu. Böylece İslâm dünyası -bazı sınırlı ve mevziî düzenlemeler bir yana- birden fazla mezhepten yararlanarak toplum geneline uygulanacak hukukî hükümleri kanun haline getirme yönündeki bir tercihe ancak XX. asrın başlarında (1917 yılında Osmanlı Hukûk-ı Aile Kararnâmesi'ni yürürlüğe koyarak) ulaşabilmiş, bir anlamda, "hukuk emniyeti" düşüncesine hukukun diğer fonksiyonlarına nisbetle daha fazla önem verilmiştir.

Şu halde, bir mezhebe sıkı biçimde bağlanmanın temel gerekçesi, çelişmezlik ve kendi içinde tutarlılık arayışıdır. Şayet mezheplerin, kendi içinde tutarlılığı sağlayan metotlara sahip birer hukuk doktrini olduğu söylenebilirse, bir mezhebin esas alınması bu arayışı tatmin edecek en iyi yollardan biri sayılabilir. Fıkıh usulü eserlerinin kaleme alınmaya başlandığı ilk dönemlerde ortaya konan tavırlar (özellikle Hanefî usulü etrafındaki tartışmalar ve açıklamalar) dikkatle incelenirse, İslâm bilginlerinin mezheplere (özellikle kendi mezheplerine) bu nazarla baktıkları yani onu kendi içinde tutarlı kurallar bütünü olarak gördükleri anlaşılır.

Bununla birlikte her mezhepte bu hususta eleştiriye açık noktalar bulunabileceği inkâr edilemez. Öte yandan, teorik olarak mezhebin usulü kendi içinde tutarlı olsa da, pratik hayatın ortaya çıkardığı ihtiyaçlar ve toplumdaki değişmeler karşısında, ya da dayanılan delilin (özellikle sünnet malzemesinin) yeniden gözden geçirilmesi ile, fıkıh alanında uzman kişilerce (bir mezhep esas alınmakla beraber bazı meselelerde başka mezheplerden iktibasta bulunma yahut her bir meseleyi yeniden inceleyerek en uygun çözümü belirleme şeklinde) değişik mezheplerden yararlanma yoluna gidilmesi, çelişmezlik arayışı düşüncesini ihlâl etmez.

Günümüz şartlarında, hukukî uyuşmazlıklara (yargı kararlarına) konu olan meselelerde, bu mânadaki ihtiyacın giderilmesi -izlenecek yol açısından- büyük zorluklar taşımaz. Her bir konunun uzmanlarınca, toplumun ihtiyaçlarını karşılayacak ve delili en kuvvetli görüşün belirlenmesi ve bu çözümün kanunlaştırılması; sonra kazâî ictihadlar mekanizması ile bir taraftan bu çözümlerin doyuruculuğunun kontrolü bir taraftan da uygulama birliğinin sağlanması; şartlar değiştikçe bu çerçevede gereken değişikliklerin yapılması mümkündür. Dolayısıyla, hukuk alanında tek mezhebe sıkı bir şekilde bağlanma düşüncesi, temelindeki gerekçeyi yitirmiş demektir.

İslâm fıkhının sadece günümüzdeki çerçevesi ile hukuk alanını düzenlemekle kalmayıp kişinin Allah'a karşı vecîbelerini de düzenlediği dikkate alınırsa, konuya müslüman fert açısından da bakmak gereği ortaya çıkar: Dar anlamıyla dinî konularda da (ibadetler ve helâl-haram konularında) bir müslümanın kendi içinde tutarlı kurallar bütününü hayatına uygulamak istemesi tabiidir. Hukuk birliğinin olmadığı bir ülkede farklı farklı hükümler uygulanarak bir hukuk anarşisi yaşanması ne kadar rahatsız edici ise, kişinin kendisini ikna eden haklılık gerekçeleri olmaksızın dinî yaşantısını değişken, ölçüden mahrum kurallara göre yönlendirmesi de o kadar, hatta mahkeme kararlarında olduğu gibi dünyada olup biten bir hesaplaşma ile sınırlı olmadığı için daha çok rahatsız edicidir.

İşte bu yönüyle bir mezhebe bağlılık, kişi için güvenli bir yol sayılabilir. Fakat bu, izlenmesi zorunlu ya da en iyi yol olduğu anlamına da gelmez.

Avam açısından konuya bakıldığında, kişinin her bir meselede hükmün dayandığı delilleri ölçüp tartması, bir meselede başka mezhebin hükmünü aldığında metodik açıdan çelişkiye düşülüp düşülmeyeceğini tesbit edebilmesi beklenemez. Şu halde ona, bir mezhebe bağlanmanın verdiği güveni sağlayıcı bir alternatif sunmak gerekir.

Bu konuda güven verici bir yöntem olmak üzere (kişinin Allah'a karşı kulluk görevini huzurla ifa edebilmesi için) biri genel diğeri özel nitelikli iki yol önerilebilir:

Genel nitelikli güven yolu, icmâya aykırı olmayan (yapılan uygulamanın hiçbir İslâm âliminin vardığı sonuçla bağdaştırılamaz duruma düşmediği) bir çözüm olmak kaydı ile, herhangi bir müctehidin görüşü ile amel edilebileceğinin kabulüdür. Bu yolu izleyen kişi, her bir müctehidin Allah katında doğru olanı araştırmak için âzami çabayı harcamış olduğu, hepsinin aynı kaynakları esas aldığı ve Allah katındaki doğrunun bunlardan herhangi birindekine uygun olduğuna dair açık bir delil bulunmadığı noktasından hareket etmiş olacaktır. Felsefî temel itibariyle bu tutum tutarlı sayılır; çünkü kaynaklar birdir ve ictihadla amaçlanan hedef birdir. Metodoloji açısından ise tutarlılığına güvenle bakılabilmesi kolay değildir. Meselâ, bir meselede Kur'an'ın mütevâtir de olsa sünnetle neshini kabul etmeyen bir müctehidin görüşünü uygularken, başka bir meselede Kur'an'ın mütevâtir sünnetle neshini kabul eden bir müctehidin görüşünü uygulamak; bir meselede, bir sahâbenin Resûlullah'tan rivayet edip daha sonraki tabakalarda tevâtür sayısındaki râvilerce rivayet edilen hadise (meşhur sünnet) metodik açıdan ayrı bir değer veren müctehidin görüşünü uygularken, başka bir meselede bu tür hadisi haber-i vâhid sayan ve ona göre bir metodik rol tanıyan müctehidin görüşünü uygulamak gibi durumlara düşülmeyeceğini garanti etmek mümkün değildir. Bununla birlikte, zaruret, ihtiyaç gibi gerekçelerle (ki bunlar İslâm fıkhının herkesçe kabul edilen ilkeleridir) kişinin birden fazla mezhep hükmünü dinî hayatında bir araya getirmesi de, kıstastan mahrum gelişigüzel bir seçim yapmış olma endişesini ortadan kaldıran bir güvence sayılabilir.

Özel nitelikli güven yolu ise, bir meselede hangi ictihadın delillerinin daha kuvvetli ve içinde bulunulan zamanın şartlarına daha uygun olduğuna dair ehliyetli kişilerin veya kuruluşların yaptıkları tercihlerin esas alınmasıdır. Bu tür tercihler, çoğunlukla, metodik çelişki şüphelerinden uzak olup, daha çok, hadislerin sıhhat derecelerinin gözden geçirilmesine, farklı yorumlar yahut maslahatla ilgili farklı değerlendirmeler içinden mevcut şartlara en uygununun belirlenmesine yöneliktir.

Bu ikinci yolun, avam açısından, dinî yaşantıyı tutarsızlıklara düşmeden sürdürebilmek için izlenebilecek en emin yol olduğu söylenebilir. Bu yolda, tercih edilen görüşün dayanakları ve diğer görüşlerle karşılaştırmasının yapıldığı yayınları takip ederek yürünmesi halinde, bu yolun aynı zamanda kişinin fıkıh kültürünü geliştirmesine ve böylece topluma bu konuda bir seviye kazandırılmasına da yardımcı olacağı şüphesizdir.

Bu alanda müslümanları aydınlatma ve onların güvenerek uyabilecekleri tercihleri ortaya koyma hususunda ilgili kuruluşlara önemli görevler düştüğü açıktır.

Bu tahliller ışığında tek mezhebe bağlılık ve telfik ile ilgili görüşlere kısaca değinip, mezheplerin kolay hükümlerini izleme hakkında bir değerlendirme yapmak uygun olur.

[hüccet]

DÖRDÜNCÜSÜ

Nasıl ki bir cisimde, neşv ü nemâ için, tevessü' meyli bulunur. O meyl-i tevessü' ise-çünkü dahildendir-vücud ve cisim için bir tekemmüldür. Fakat, eğer hariçte tevsî için bir meyil ise, o vücudun cildini yırtmaktır, tahrip etmektir; tevsî değildir. Öyle de, İslâmiyetin dairesine selef-i sâlihîn gibi takvâ-i kâmile kapısıyla ve zarûriyât-ı diniyenin imtisâli tarîkıyla dahil olanlarda meylü't-tevessü' ve irâde-i içtihad bulunsa; o kemâldir ve tekemmüldür. Yoksa, zarûriyâtı terk eden ve hayat-ı dünyeviyeyi hayat-ı uhreviyeye tercih eden ve felsefe-i maddiye ile âlûde olanlardan olan o meylü't-tevsî ve irâde-i içtihad, vücud-u İslâmiyeyi tahrip ve boynundaki şer'î zincirini çıkarmaya vesîledir.

BEŞİNCİSİ

Üç nokta-i nazar, şu zamanın içtihadâtını, arzıye yapar, semâvîlikten çıkarıyor. Halbuki, şeriat semâviyedir; ve içtihadât-ı şer'iye dahi onun ahkâm-ı mestûresini izhâr ettiğinden, semâviyedirler.

Birincisi: Bir hükmün hikmeti ayrıdır, illeti ayrıdır. Hikmet ve maslahat ise, tercihe sebeptir, icâba, icada medâr değildir. İllet ise, vücuduna medârdır. Meselâ, seferde namaz kasredilir, iki rekât kılınır. Şu ruhsat-ı şer'iyenin illeti seferdir, hikmeti ise meşakkattir. Sefer bulunsa, meşakkat hiç olmasa da namaz kasredilir. Çünkü, illet var. Fakat, sefer bulunmasa, yüz meşakkat bulunsa, namazın kasredilmesine illet olamaz. İşte şu hakikatin aksine olarak, şu zamanın nazarı ise, maslahat ve hikmeti illet yerine ikâme edip, ona göre hükmediyor. Elbette böyle içtihad arzıyedir, semâvî değildir.

İkincisi: Şu zamanın nazarı evvelâ ve bizzat saadet-i dünyeviyeye bakıyor ve ahkâmları ona tevcih ediyor. Halbuki, şeriatın nazarı ise evvelâ ve bizzat saadet-i uhreviyeye bakar, ikinci derecede-âhirete vesîle olmak dolayısıyla-dünyanın saadetine nazar eder. Demek, şu zamanın nazarı ruh-u şeriattan yabânîdir. Öyle ise, şeriat nâmına içtihad edemez.

Üçüncüsü: kaidesi, yani, "Zarûret haramı helâl derecesine getirir." İşte şu kaide ise, küllî değil. Zarûret, eğer haram yoluyla olmamış ise haramı helâl etmeye sebebiyet verir. Yoksa, sû-i ihtiyârıyla, gayr-i meşrû sebeplerle zarûret olmuş ise, haramı helâl edemez, ruhsatlı ahkâmlara medâr olamaz, özür teşkil edemez. Meselâ, bir adam sû-i ihtiyârıyla, haram bir tarzda kendini sarhoş etse, tasarrufâtı ulemâ-i şeriatça aleyhinde câridir, mâzur sayılmaz. Tatlîk etse, talâkı vâki' olur. Bir cinâyet etse, ceza görür. Fakat, sû-i ihtiyârıyla olmazsa, talâk vâki' olmaz, ceza da görmez. Hem meselâ, bir içki mübtelâsı, zarûret derecesinde mübtelâ olsa da diyemez ki, "Zarurettir, bana helâldir."
İşte, şu zamanda zarûret derecesine geçen ve insanları mübtelâ eden bir beliyye-i âmme sûretine giren çok umûrlar vardır ki, sû-i ihtiyârdan, gayr-i meşrû meyillerden ve haram muâmelelerden tevellüd ettiklerinden, ruhsatlı ahkâmlara medâr olup, haramı helâl etmeye medâr olamazlar. Halbuki, şu zamanın ehl-i içtihadı, o zarûrâtı ahkâm-ı şer'iyeye medâr yaptıklarından, içtihadları arzıyedir, hevesîdir, felsefîdir; semâvî olamaz, şer'î değil. Halbuki, semâvât ve arzın Hâlıkının ahkâm-ı İlâhiyesinde tasarruf ve ibâdının ibâdâtına müdâhale ve o Hâlıkın izn-i mânevîsi olmazsa, o tasarruf, o müdâhale merduddur.

Meselâ, bâzı gâfiller, hutbe gibi bâzı şeâir-i İslâmiyeyi Arabîden çıkarıp her milletin lisâniyle söylemeyi iki sebep için istihsan ediyorlar.

Birincisi: "Tâ siyâset-i hâzıra avâm-ı Müslimîne de o sûretle tefhim edilsin." Halbuki, siyâset-i hâzıra, o kadar çok yalan ve hile ve şeytânât, içine girmiş ki, vesvese-i şeyâtîn hükmüne geçmiştir. Halbuki, minber, vahy-i İlâhînin tebliğ makamı olduğundan, o vesvese-i siyâsiyenin hakkı yoktur ki o makam-ı âlîye çıkabilsin.

İkinci sebep: "Hutbe, bâzı suver-i Kur'âniyenin nasihatları anlaşılmak içindir." Evet, eğer millet-i İslâm, İslâmiyetin zarûriyâtı ve müsellemâtı ve mâlûm olan ahkâmını ekseriyet itibâriyle imtisâl edip yerine getirseydi, o vakit nazariyât-ı şer'iye ve mesâil-i dakîka ve nasâyih-i hafiyeyi anlamak için, bildiği lisân ile hutbe okunması ve suver-i Kur'âniyenin - eğer mümkün olsaydı - tercümesi Haşiye belki müstahsen olurdu. Fakat, namaz, zekât, orucun vücûbu ve katl, zinâ ve şarabın haramiyeti gibi mâlûm olan ahkâm-ı kat'iye-i İslâmiye mühmel kalıyor. Avâm-ı nâs, onların vücûbunu ve haramiyetini ders almaya muhtaç değiller. Belki teşvik ve ihtar ile o ahkâm-ı kudsiyeyi hatırlatıp, İslâmiyet damarını ve İmân hissini tahrik etmekle imtisâllerine teşvik ve tezkire ve ihtara muhtaçtırlar. Halbuki, bir âmî ne kadar câhil dahi olsa, Kur'ân'dan ve hutbe-i Arabiyeden şu meâl-i icmâliyeyi anlar ki: "Herkese ve bana mâlûm olan imânın rükünlerini ve İslâmiyetin umdelerini hatip ve hâfız ihtar ediyor ve ders veriyor, okuyor" der; kalbinde onlara karşı bir iştiyak hâsıl olur. Acaba kâinatta hangi tâbirât var ki, Arş-ı âzamdan gelen Kur'ân-ı Hakîmin i'câzkârâne, müfehhimâne ihtarlarına, tezkirlerine, teşviklerine mukabil gelebilsin?

ALTINCISI

Selef-i Sâlihînin müçtehidîn-i izâmı, asr-ı nur ve asr-ı hakikat olan asr-ı Sahabeye yakın olduklarından, sâfî bir nur alıp, hâlis bir içtihad edebilirler. Şu zamanın ehl-i içtihadı ise, o kadar perdeler arkasında ve uzak bir mesafede hakikat kitâbına bakar ki, en vâzıh bir harfini de zor ile görebilirler.
http://acizem.blogspot.com/
http://www.risaleara.../oku.asp?id=434

[hüccet]

http://www.risaleara.../oku.asp?id=435

Eğer desen: "Sahabeler de insandırlar; hatâdan, hilâftan hâlî olmazlar. Halbuki, içtihadâtın ve ahkâm-ı şeriatın medârı Sahabelerin adâleti ve sıdkıdır ki, hattâ ümmet, 'Sahabeler umumen âdildirler, doğru söylerler' diye ittifak etmişler."

Elcevap: Evet, Sahabeler ekseriyet-i mutlaka itibâriyle, hakka âşık, sıdka müştak, adâlete hâhişgerdirler. Çünkü yalanın ve kizbin çirkinliği, bütün çirkinliğiyle ve sıdkın ve doğruluğun güzelliği, bütün güzelliğiyle o asırda öyle bir tarzda gösterilmiş ki, ortalarındaki mesafe, Arştan Ferşe kadar açılmış, esfel-i sâfilîndeki Müseylime-i Kezzâbın derekesinden âlâ-yı illiyyînde olan Hazret-i Peygamber Aleyhissalâtü Vesselâmın derece-i sıdkı kadar bir ayrılık görülmüştür.

Evet, Müseylime'yi esfel-i sâfilîne düşüren kizb olduğu gibi, Muhammedü'l-Emîn Aleyhissalâtü Vesselâmı âlâ-yı illiyyîne çıkaran sıdktır ve doğruluktur.

İşte, hissiyât-ı ulviyeyi taşıyan ve mehâsin-i ahlâkiyeye perestiş eden ve şems-i Nübüvvetin ziyâ-i sohbetiyle nurlanan Sahabeler, o derece çirkin ve sukûta sebep ve Müseylime'nin maskaraâlûd müzahrafât dükkânındaki kizbe, ihtiyârıyla ellerini uzatmamak ve küfürden çekindikleri gibi, küfrün arkadaşı olan kizbden çekinmeleri ve o derece güzel ve medâr-ı fahr ve mübâhât ve mi'rac-ı suud ve terakkî ve fahr-i risâletin, hazîne-i âliyesinden en revaçlı bulunan ve şâşaa-i cemâliyle, içtimâât-ı insaniyeyi nurlandıran sıdka ve doğruluğa ve hakka-ve bilhassa ahkâm-ı şer'iye rivâyetinde ve tebliğinde-elbette ellerinden geldiği kadar tâlip ve muvâfık ve âşık olmaları katîdir, zarûrîdir, şüphesizdir.

Halbuki, şu zamanda, kizb ve sıdkın ortasındaki mesafe o kadar kısalmış ki, âdetâ omuz omuza vermişler. Sıdktan yalana (geçmek) pek kolay gidiliyor. Hattâ, siyâset propagandası vâsıtasıyla, yalancılık doğruluğa tercih ediliyor. İşte, en çirkin şey, en güzel şeylerle beraber bir dükkânda, bir fiyatla satılsa, elbette pek âlî olan ve hakikat cevherine giden sıdk ve hak pırlantası, o dükkâncının mârifetine ve sözüne itimad edip, körü körüne alınmaz.

http://acizem.blogspot.com/

[hüccet]

http://acizem.blogspot.com/
Dördüncü suâl: "Sahabelere karşı iddiâ-i rüçhan nereden çıkıyor, kim çıkarıyor? Şu zamanda, bu meseleyi medâr-ı bahsetmek nedendir? Hem, müçtehidîn-i izâma karşı müsâvât dâvâ etmek neden ileri geliyor?"

Elcevap: Şu meseleyi söyleyen iki kısımdır.

Bir kısmı, sâfî ehl-i diyânet ve ehl-i ilimdir ki, bâzı ehâdisi görmüşler; şu zamanda ehl-i takvâ ve salâhatı teşvik ve terğib için öyle mebhaslar açıyorlar. Bu kısma karşı sözümüz yok. Zâten onlar azdırlar, çabuk da intibâha gelirler.


Diğer kısım ise, gayet müthiş mağrur insanlardır ki, mezhebsizliklerini müçtehidîn-i izâma müsâvât dâvâsı altında neşretmek istiyorlar ve dinsizliklerini Sahabeye karşı müsâvât dâvâsı altında icrâ etmek istiyorlar.

Çünkü, evvelen, o ehl-i dalâlet sefâhete girmiş, sefâhette tiryaki olmuş, sefâhete mâni olan tekâlif-i şer'iyeyi yapamıyor. Kendine bir bahane bulmak için der ki:

"Şu mesâil, içtihâdiyedirler. O mesâilde mezhebler birbirine muhâlif gidiyor. Hem, onlar da bizim gibi insanlardır, hatâ edebilirler. Öyle ise, biz de onlar gibi içtihad ederiz, istediğimiz gibi ibâdetimizi yaparız. Onlara tâbi olmaya ne mecburiyetimiz var?"

İşte bu bedbahtlar, bu desîse-i şeytâniye ile, başlarını mezâhibin zincirinden çıkarıyorlar. Bunların şu dâvâları ne kadar çürük, ne kadar esassız olduğu Yirmi Yedinci Sözde katî bir sûrette gösterildiğinden, ona havale ederiz.

Sâniyen, o kısım ehl-i dalâlet baktılar ki, müçtehidînlerde iş bitmiyor. Onların omuzlarındaki, yalnız nazariyât-ı diniyedir. Halbuki, bu kısım ehl-i dalâlet, zarûriyât-ı diniyeyi terk ve tağyir etmek istiyorlar. "Onlardan daha iyiyiz" deseler, meseleleri tamam olmuyor. Çünkü, müçtehidîn, nazariyâta ve katî olmayan teferruâta karışabilirler. Halbuki, bu mezhebsiz ehl-i dalâlet, zarûriyât-ı diniyede dahi fikirlerini karıştırmak ve kâbil-i tebdil olmayan mesâili tebdil etmek ve katî erkân-ı İslâmiyeye karşı gelmek istediklerinden, elbette zarûriyât-ı diniyenin hameleleri ve direkleri olan Sahabelere ilişecekler.

Heyhât! Değil bunlar gibi insan sûretindeki hayvanlar, belki hakiki insanlar ve hakiki insanların en kâmilleri olan evliyânın büyükleri, Sahabenin küçüklerine karşı müsâvât dâvâsını kazanamadıkları, gayet katî bir sûrette Yirmi Yedinci Sözde ispat edilmiştir.

http://www.risaleara.../oku.asp?id=446

Bu mesaj hüccet tarafından düzenlendi. Düzenleme zamanı: 23.10.2008 - 21:17