0
Bir zamanlar, bütün duygularin üzerinde yasadigi bir ada varmis:
Mutluluk, Üzüntü, Bilgi ve tüm digerleri, Ask dahil. Bir gün, adanin batmakta oldugu, duygulara haber verilmis. Bunun üzerine hepsi, adayi terketmek için sandallarini hazirlamislar.
Ask, adada en sona kalan duygu olmus, çünkü mümkün olan en son ana kadar beklemek istemis.
Ada neredeyse battigi zaman, Ask yardim istemeye karar vermis.
Zenginlik, çok büyük bir teknenin içinde, geçmekteymis. Ask, "Zenginlik, beni de yanina alir misin?" diye sormus. Zenginlik, "Hayir, alamam. Teknemde çok fazla altin ve gümüs var, senin için yer yok." demis. Ask, çok güzel bir yelkenlinin içindeki Kibir'den yardim istemis.
"Kibir, lütfen bana yardim et!" "Sana yardim edemem, Ask. Sirilsiklamsin ve yelkenlimi mahvedebilirsin." diye cevap vermis Kibir.
Üzüntü yakinlardaymis ve Ask yardim istemis: "Üzüntü, seninle geleyim." "Of, Ask, o kadar üzgünüm ki, yalniz kalmaya ihtiyacim var." Mutluluk da Ask'in yanindan geçmis; ama o kadar mutluymus ki Ask'in çagrisini duymamis.
Ask, birden bir ses duymus. "Gel Ask! Seni yanima alacagim..." Bu Ask'tan daha yaslica birisiymis. Ask o kadar sansli ve mutlu hissetmis ki, onu yanina alanin kim oldugunu ögrenmeyi akil edememis.
Yeni bir kara parçasina vardiklarinda, Ask'a yardim eden yoluna devam etmis. Ona ne kadar borçlu oldugunu farkeden Ask, Bilgi'ye sormus: "Bana yardim eden kimdi?"
"O, Zaman'di" diye cevap vermis Bilgi. "Zaman mi? Neden bana yardim etti ki?" diye sormus Ask. Bilgi gülümsemis: "Çünkü sadece Zaman Ask'in ne kadar büyük oldugunu anlayabilir...".
