0
Yokluğun kor bana... Sensiz, bin ateş parçasına bölünür kalbim. Tenimde cehennem cehenneme düşer, bir daha yanar. Avucumda denizler kurur; çöller başlar. Gözüme geceler üşüşür; sabahlar ürküp uzaklara kaçar. Sözlerimi hece hece alev sarar; dudağımda yangınlar başlar. Korkarım; bir kez “su” desem sular alev alır.
Susuşun zor bana. Sensiz, yokuşlar uzar, yollar uçuruma uğrar. Yaraların kabuğu açılır; ırmakların yatağı daralır. Sele kapılır dağlar; köprüler geçilmez olur. Dünyanın bütün taşları kirpiklerime biner; güneşlerin hepsi çöle iner. Elimde kalır ağıtların hepsi; kimse duymaz, kimse ağlamaz, kimse anlamaz. Bir kuyuya iner gibi; tozlanır şiirler, güfteler silinir, şarkılar boğulur. Harfler harflere bitişmez olur. Sahipsiz kalır keman; telleri kopar bağlamaların... Ahenk bozulur; nefessiz kalır neyler. Bir “Ah!” etsem, “Ah!”ların hepsi ağlar.
Varlığın koca bir dağ bana. Şirin bu kadar uzak değildi Ferhat’a. Sadece dağlar ayırdı onları. Dağdan sonrası Şirin’di. Dağın berisi Ferhat’tı. Sen ise dağın kendisisin. Kazıp da yakın edeceğim bir yer yok ki Şirin’ Ferhat olayım. Aşıpta kavuşacağım bir yâr yok ki sana geleyim. Sanki bir yanım dağ, bir Ferhat’tır benim. Kimi kimden uzak bileyim? Su içecek dudaklar kurudu, kime sular getireyim? Sular serinliğini yitirdi, kime sâki olayım?
Yokluğunu sor bana. Mecnun’un gözünde Leyla değilsin ki çölleri göze alayım. Çölleri hepten yaktım; kumlar dağıldı, tozlar uçuştu. Aşk kalplere küstü, kuyulara düştü. Koynuma gömdüm ayrılığı ve her bahar yokluğunu meyve verdim. Mecnun beni deli sandı. Leyla gözlerime aldandı; gözlerini gözlerimde aradı. Araya dağları koydum kimse aldırmadı. Nice deniz kıyısında nice sevgili bekledim; hiç birinden selam gelmedi. Şişelere bırakılmış mektuplar gördüm;okuyan olmadı. Ah, sevdiğim, se yoksun buralarda, tadın da tadı kaçtı, lezzetler hüzne bulandı. Şöyle incecikten bir kez “aşk” desem, şiirler utanır, şarkılar kör olur, türküler köyden kaçar. Yokluğunu bir sorsan bana, cevapların cümlesi kılıç kuşanır, suların hepsi köpürür, kuru dallar bin defa kırılır, kuşlar bin kez daha dağılır.
Hasretin nâr bana. Kuraklığın dudağı çatlar adını söyleyince. Pervane ateşi bırakıp yüzüme koşar; yanmaya gelir. Buzullar dudağıma koşar; erimeye özenir. Mumların alevi parlar seni anınca. Gölgeler senin adının altıda serinler, dinlenir. Nicedir kirpiklerimde taşıdığım taşlar yoluma düşer; hüznüme yaslanır, ağlar, ağlar, ağlar...Bütün yangınların bütün külleri bana savrulur; anka kuşlarının hepsi gözlerimin içine bakar, bir kez daha uçmak için yalvarır. Yangınıda yaktığımdan, küllerin hepsi yine, yeni ve yeniden küllenir. Adını ağzıma alsam, her yere her zaman yağmur yağar, denizler denizlere koşar, bütün dağlardan bütün dağlara kuşlar kanatlanır.
Sızı yâr bana seni yitirdiğimden beri, elimden ayrılıklar tutuyor; el ele dolaşıyoruz terk edilmiş sahilleri. Acıların canı yanıyor adını anınca, susayım diye yalvarıyorlar. Yaralar senin susuşunla yaralanıyorlar; bir söz umuyorlar dudağındam merhem olur diye. Bir bilsen, ne kadar zamandır kapımdaa bekliyorlar unutuşlar, “bir yol bizi de hatırlasın” diyorlar. Geceleri sokak lambalarının loşluğuna sığınıp birbirlerine sarılıyorlar ama yine de çok üşüyorlar. Bir sabah gelip yüzlerini tek tek öpüp okşarsın diye umuyorlar. Bir de, evden kaçmış mutluluklar var; hâlâ sığınacak bir köprüaltı arıyorlar ama gözleri aydınlık pencerelerinin önünde , belki sen ekmek verirsin diye bekliyorlar. Umutlar var hemen aşağı mahallede, gecekondu yapmışlar kendilerine, köylerini bırakmışlar, kalplerden sürülmüşler. Gelirsin diye yolunu gözlüyorlar. Yolları sorma, onlar hepsinden perişan, sevgilinin köyüne dolanmak için can atıyorlar, kıvranıyorlar ama nafile... Sen olmayınca, yollar yollarda kalıyor, ayaklar taşa dolanıyor.
Neredesin ey sevdiceğim?.. Sensiz ayrılık bile ayrıldı sevdiğinden. Sensiz hüzün de mahsun oldu. Sensiz şiirler yarım kaldı, dudağa değmedi; sadece bir fısıltını bekliyorlar. Heceler senin elinden tutup şarkılara sokulmak istiyorlar. Haberin var mı sevdiceğim, bu kuşlar yuvaya uçmuyor, gurbet bile gurbete düşüyor. Duydun mu buraya bahar geldiğine pişman oluyor, güzün yaprakları kuruyor.
Belki okursun diye buraya yazıyorum. Harfler seni hecelemek için sabırsızlanıyor. A olmayınca Ş dudağa yapışıyor, sessiz kalıyor. K olmayınca, A ve Ş boşluğa düşüyor, anlamsız kalıyor. “A” , “Ş” , ve “K” senin adının kucağında büyüyor, senin anlamının sıcağında doyuyor.
Inan bana sensiz ayrılık bile olmuyor, kavuşmk bile tat vermiyor. Sensiz ne seven sevebiliyor, ne sevilen sevildiğini biliyor. Sensiz sözler boşluğa düşüyor, sensiz kalem kağıda dokunmuyor, sensiz dudak dudağa değmiyor. Sensiz ne sevda seviniyor, ne veda üzülüyorsensiz hüzün bile yüze gelemiyor, acılar utanıp kuytulara saklanıyor.
Yokluğun kor bana ey aşk
Sende yak beni, ateşe at sözlerimi
Suskunluğun zor bana ey aşk
Ben sustum, sen söyle iyiliğimi
Bu mesaj kalemtraş tarafından düzenlendi. Düzenleme zamanı: 03.09.2005 - 23:49
