0
Öyle bir yerden başlamalıyım ki yazıma. Daha doğmamış olayım. Ve öyle bir yerde bitirmeliyim ki yazımı,ölmeden dirilmiş olayım.Her iki denklemin adı da yaşamak olsun. Ya da Dünya. Bilemiyorum,isim koyacak literatür şuan aklıma gelmiyor. Ama gülen çocukları anlatmalıyım.Bildiğim ilk ve sonlu hece bu olsa gerek. Sebebsiz ve neden güldüğünü bilmeyen çocukları anlatmamalıyım belkide.. Sadece yaşamalıyım. Hem neden anlatayım ki Bir çocuk güldü,yüzünde gamzeler belirdi.. Gamze dedim de aklıma geldi.
( Gamzelerin çok güzel!.. )
Evet sana dedim. Yok.. Yok.. Sana dedim. Hayır. Beyaz ceketli,suratına bakılmayacak adamın arkasındakine. Üstüne alınma bakayim sen. Senin üç sıra yanındaki kişiyi kastetdim. Hayır. Sen beyaz ceketli adamın arkasındaki değilsin ki.. Evet arkasındayım deme bana!.. O sıra seni değil.. Çünkü biletleri ben sattım,biliyorum. ( Ve bu rüya benim defol!.. ) O zaman bana dedin diyen kişi,sende değilsin!.. Senin yanındaki ay çörek tadı veren bayanın yanındakine dedim..
Evet ANNE sana dedim. Biliyorum anne,senin gamzelerin yok. Olmasın ne değişir ki,sen yine de benim ANNEM'sin. Ve seni çok seviyorum. Hem de çok..
Dediğim gibi hayalimde ortaya çıkardığım gerçek dışı enstanteneleri gerçek gibi anlatmalıyım.
Herkez inanmalı söylediklerime!..
Yabani otlar,kendilerini buğday sandıklarından beri bu ülkede kuyruk sallamamak için sarfettiğimiz emek heba oldu Olriğim. Üzgünüm!..
