0
Sene 92 .Aylardan mart.yine her zamanki gibi sıradan bir gün için uyanmıştım.Nerden bilebilirdim ki bu günün benim için dönüm noktası olacağını.
Hafta sonları dershaneye gidiyordum üniversiteye hazırlık için(gerçi boşuna gitmisim,boşuna kazanmışım o ayrı konuda).hava o kadar da kötüydü ki bardaktan boşanırcasına yağmur yağıyordu.Koştura koştura trene yetiştim,onbes dakikalık bir yolculuktan sonra dershaneye vardım. Saat 12 ye geliyordu,tarih dersindeydik.dersin ortasında çok sevdiğim abı dediğim amcamında okul arkadaşı olan müdür yardımcısı girdi sınıfa.zaten arada bi gelirdi ya dersle ilgili ya da beni çağırırdı.bazen evinde bişeyler unuturdu ,unuttuğu şeyi almaya ğiderdim;yada yengemin işi çıktığı zamanlar dershaneye telefon açırdı yengem o zaman gider kuzenime ben bakardım.yine böyle şeyler için geldiğini zannettim .sınıfa önce bi geldi kürsünün başına geçti bişeyler söyledi sınıfa(dersler nasıl gidiyor…vb)sonra çıktı.5 dakika geçmemisti daha yine geldi.öğretmeni çağırdı kapıda bişeyler konuştular sonra sınıfa girdi.Beni çağırdı .Ben ayağa kalktım tam sıradan çıkıyordum eşyalarını da al dedi.aklıma kuzenim ğeldi.herhalde yine eve ğidecem diye düşündüm.neye o önde ben arkada odasına gittik.Odada sevdiğim iki kişi daha vardı. Bişeyler olduğunu anlamamıştım halen.güldüm . ooo siz demi buradasınız diye birde espri yaptım,ama onlar gülmüyordu.Annen rahatsızlanmış,amcanlar hazırlandı seni evde bekliyorlar ,şimdi eve gidiyoruz dedi abım.apar topar aşağıya indik bir taksi çevirdiler,yağmur halen aynı şiddette yağıyordu.neyse eve ğeldik.İçeri girdik,ev sahipleride
Bizdeymiş,perdelerde çekilmiş. İçerisi karanlık;içerdekilerin yüzleride karaydı.halen bisey anlamamıştım.amcam çabuk hazırlan annen hastalanmış köye gidiyoruz,yanına da fazla eşya al belki kalırsın biraz dedi.ben çantaya bişeyler atmaya başladım ama ne attığımı da bilmiyordum doğrusu..ben hazırlandım zaten amcamlar hazırlanmışlar ben gelesiye kadar hemen kalktık.aynı taksi kapının önünde bekliyordu.kapının önüne çıktık ,ev sahipleri ile vedalaşmaya başladık.tam amcamla ev sahibi vedalaşırken ev sahibi BAŞININ SAÐOLSUN dedi. Bunu duymuştum ama beynimde hep kendimle savaşıyordum HAYIR YANLIŞ DUYDUN diye.çünkü daha akşam konuşmuştum annemle iyiydi sadece guatrı varmış onun için de gideceklerdi doktora ve aldıracaklardı düzelecekti annem.hatta geleyim anne yarın dedim . hayır dedi dershaneden kalma hafta içi 4ğün tatiliniz var TV söyledi o zaman gelirsin dedi.(TV de haberleri hiç kaçırmazdı).peki dedim.keşke demeseymişim ama dedim işte.. hep bunları düşünmek istiyordum,olmuyordu . Bu savaşla beraber terminale ğelmisik hatırlamıyorum.yağmur halen devam ediyordu,ve biz koştura koştura otobüse bindik.2 saat sonra ilçede olacaktık.cam kenarına oturdum,cama başımı dayadım yol boyunca hep ağladım.dışarıda gökyüzü ağlıyordu otobüste ben,ama bitaraftan da kendimle savaşıyordum HAYIR YANLIŞ DUYDUN DİYORDUM.ömrümün en uzun iki saatinden sonra ilçeye geldik.bizi almaları için iki tane araba göndermişler köyden,birisine bindik. Kimse konuşmuyordu.sadece hoşğeldiniz hoş bulduk o kadar.50km yolumuz vardı.yağmur halen devam ediyordu ama ben susmuştum artık,kalbim ağlıyordu sessizce.köyün girişine ğelmistik.bizim eve gidin kestirme bir yol vardı.oradan gidip çabuk eve varabilirdik ama bizi almaya ğelen adam uzak yola doğru yöneldi. Ya buradan gidelim diyecek oldum ama konuşamıyordum ki.uzun yoldan gittik,önce halamların evini geçtik kimseler yoktu,sonra babaannemin evinin önünden geçtik orada da kimseler yoktu.nihayet eve ğelmistik.dışarısı kalabalıktı.arabadan nasıl indiğimi hatırlamıyorum.koşar adım merdivenleri çıktım doğruca yatak odasına yöneldim.evin içi mahşer günü gibiydi.yatak odasının kapısında birileri vardı beni içeri sokmadı.salona babaannemin kucağına attım kendimi artık acı gerçekle yüz yüze idim.cenazeye bile yetişememiştim.
Demek ki onun için beni uzun yoldan ğetirmislerdi eve.çünkü kestirme olan yol aynı zamanda mezarlığa giden yoldu.yolda karşılaşmayalım diye uzun yoldan ğitmistik.az daha bekletebilirlerdi oysaki annemi daha akşam bile olmamıştı.ben annemi 4 aydır görmüyordum son kez olsun görebilirdim bana bu fırsatı bile vermemişlerdi.sonradan bana anlatılanlar yüzünde bir gülücük varmış annemin zaten hep gülerdi insanlara;hiç kötülüğü dokunmamıştı kimseye.38 yaşında idi daha.çok erken ayrıldı bizden.
Anne hayattan bu kadar mı bıktıydın.ACELEN NEYDİ BE ANNE. Ben sana doymamıştım daha…….
