0
Ne güzeldir bu mevsimde sokaklar!
Sonbahar hele ki Eylül ayı bambaşkadır!Yollar kızıla ve sarıya dönmüş yapraklarla doludur.Kaldırımda yavaş adımlarla parka yürürken köşedeki pastaneye uğrar çocukluğunuzda bayıldığınız o kurabiyelerden alırsınız.Parktaki yaşlı gürgen ve koca kestanenin altında serin bir öğleden sonranın keyfini çıkaran ihtiyar amcaların,teyzelerin keyifli sohbetlerine tanıklık edersiniz.Bu arada parkın-belki de işinden memnun olmayan- görevlisinin yavaş ve sakin adımlarla bahçedeki yaprakları tırmık yardımıyla temizlediğiniz görürsünüz.Gözünüze hoş gelen bir banka oturur, kese kağıdındaki kurabiyeleri tüketirken -belli ki sizin hiç farkınızda olmayan- bir afacanın bisikletle önünüzden deli hızıyla geçişiniz izlersiniz.Kimbilir ne hayal ediyor diye düşünür ve gülümsersiniz.İlerden bebek arabasıyla geçen kadına, huysuz ama tatlı ihtiyarlara bakarsınız,sonra yerdeki kırmızılı sarılı yapraklara takılır gözleriniz.Geçmiş küçük film kareleri şeklinde çıkar aklınızın anı defterlerinden...Belki bir okul arkadaşınızın mazaratlığına gülümser, belki düştüğünüz o komik durumdan hala hafif bir utanç duyarsınız, belki de eski bir çocukluk aşkına takılır aklınız "neydi o günler yahu" diyerek anılara dalıp gidersiniz...
Önünüze dökülen kurabiye kırıntılarına gelen güvercinlerin kanat çırpışları sizi kendinize getirir.Kurabiyeler ne kadar güzel olursa olun "Anneminki başkaydı" der ve annenizi özlersiniz...
Gün batımının ışıkları altın renkli yapraklara sanki daha bir yakışır, hala yeşil kalan çimler üzerinde güneşe uzanan bir yol oluşur, rüzgarın hafif hışırtıları içinize huzur doldurur.Eylül başkadır!
Üzerinizde kalan kurabiye kırıntılarını silkeleyerek kalkar ve güvercinleri kırıntılarla mutlu edersiniz.Parkın yasemin dolu kapısından çıkarken elinizdeki boş kese kağıdını çöpe bırakır, biraz ilerleyince de ana caddeye çıkarsınız.Dikkatli dinlerseniz etrafınızdaki adımlarda telaşla karışık neşeyi farkedebilirsiniz.Bunlar bu sene okula başlayacak afacanların ayak sesleridir.Unuttunuz mu Eylül okulların başlama ayıdır! Ufaklıkların bir elleri annelerinin elinde diğer ellerinde ise sıkı sıkı tuttukları poşetleri vardır.Rengarenk defter kapları fışkıran poşetten tıkırtılı sesler yükselir.Kimbilir poşetin içinde belki de bir aydan bile fazla kullanmayacağı güzel süsleri olduğu için aldığı kalemler ,kalemtraşlar vardır.Ufaklık bu sene ilk defa okula başlıyorsa gözlerinde yeni aldığı önlüğün sevinciyle karışık okula başlama korkusunu da görebilirsiniz.İçinizden yanaklarını okşamak gelecektir ama yürüken sadece saçlarını karıştırırsınız.Üzülmeyin sizin "korkma her şey harika olacak" deyişinizi hissedecektir.
Etrafınızdaki bu canlılık size bir şeyi hatırlaktır:Sizin çocukluğunuzu."Bizim zamanımızda böyle değildi"li cümleler geçer aklınızdan.Annenizin gençlik halleri,sadece ona has anne kokusu gelir bulur sizi.Tabi bir de hergün sıkı sıkı tembih ettiği, sizin bir kulağınızdan girip ötekinden çıkan öğütleri.O zaman dikkate bile almadığınız bu sözleri şimdi hatırlarsınız,bir hüzün dalgası geçer yüzünüzden...O günleri düşünmeye devam ettikçe muzip pırıltılar dolar gözlerinize. Annenizin sesini duyar gibi olursunuz "Beslenmenin hepsini bitir emi çocuğum,yumurtanı ye" cevap ilgisiz bir "peki anneee"dir.Eve dönüşte annenizden "ee yumurtanı yiyecektin hani bitirmemişsin!" yakarışı yükselir ,cevap geçikmez "ama anne..." ve bir yığın komik bahane sıralarsınız. "Üstüne başına dikkat et bak yeni yıkadım" ama eve döndüğünüzde manzara hiç değişmez; yaka paça dağınık,kollarda ve dizlerde mutlaka yeni bir iki sıyrık,yüz toz toprak içinde...Eğer şanslı gününüzdeyseniz sadece banyoda sırtınızda deri kalmadığını düşündüğünüz lif seansları ile annenizin söylenmeleriniz dinlersiniz. Bu söylenmelerin en sakini " ah çocuğum ah ne diyeyim ben sana bilmem ki" dir.Ve bunun gibi daha niceleri geçer gider aklınızdan...
Eve dönüş yolunda dudağınızda neşeli bir ıslık vardır ve adımlarınız daha bir tempoludur.Küçük bir çocuk gibi ayağınızla yaprakları savurursunuz.Güneşin son ışıkları ensenizi hafifçe yakarken, hayat o kadar da kötü görünmez gözünüze...
Eğer evde anneniz sizi hala bekliyorsa ona sarılmayı geçirirsiniz içinizden.Ve muhtemelen bu akşam sofrada eski günlere dair çocukluk anılarını dinlersiniz.Eğer annenizle oturmuyorsanız sanırım bu hafta sonu bir ziyaretçisi olacaktır...
Söylemiş miydim Eylül başkadır...
VuSLaT
