0
Sen busun, adın şu, dediler, bunların, sadece yazılı olanları ve olması gerekenleri kabul ettim.
Önce, sen müslümansın, dediler. Ben, sadece Allah, yani, Türkçesi ile Tanrı'yı kabul ettim. Çünkü, Tanrı olmadığımı, farketmiştin. Zira Tanrı, doğmamış, doğurulmamış, öncesi ve sonrası olmayan, kimseye bağımlı olmadan var olup, üstecelik, yaratılmadığı halde, yaratıcı tek varlıktı.
Yani, görüp,duyup, tanıdığım veya tanımadığım hiç kimsede olmayan özelliklere sahip bir varlıktı. Onu kabul etmek istemez çoğu kimse, ama ben kabul ettim. Zira, imkansızları kabul etmeyen, imkanlı yaratamazdı asla. Ben imkanı yaratmak istiyorsam eğer, bunları bilip, neyi kabul, neyi ret ettiğimi bilmeli idim. Kendime bir yol, yordam çizmeli ve ne yapabileceğimi bilmek için, kendimi denemeliydim.
Önce, kendimin, diğer tüm insanlar gibi, bir insan oğlu olduğumu anlamıştım. Çocukluktan, yetişkinliğe ve sonra kemale kadar, ötekilerin neler yapıp, nasıl aşamalardan geçtiklerini annemin anlattığı masal ve hikayelerden öğrendim, sinema filimlerinden gördüm. Artık insanı, Ademoğlunu tanıyorum, diyebilirdim.
Ancak, yeryüzünde binler ve milyonlarca insan var. Onlardan biri olarak, bir farkım yok muydu? Bunu merak ettim. Otları, ağaçları bilirdim. Onlar bunu merak etmezler mi idi?Hayır, merak etmezdi onlar, zira onlar hareket etmez, yer değiştiremezlerdi. Demek ki, insan, sadece hareket etmez, yer ve zaman dahi değiştirebilirdi.
İnsan, Tanrı değildi ama, ona en yakın özellikleri içinde barındıran yegane varlıktı yer yüzünde. O halde, bir insan olarak, kendi kendimi, en olmazlıklar karşısında deneyebilirdim, acaba Tanrılığa ne kada yakınım, diye. Bunu bilmek her baba ve ana yiğidin harcı değildir.
Derken, teklikten çıkıp, çokluğa önem vermeğe başladım. Millet kavramı önem kazandı gözümde. Milletlerin tarih serüvenlerini okudum ve Türk olmanın gocunulacak bir şey olmayıp, onurlu bir kişi olarak, yaşayabilmeğe yetceeğini anladım. Oysa, kimisi Türkü yerip, kimisi övüyordu. Sonra Müslümanlığı duyup, önce isteyerek, sonra zoraki öğrendim. Bana ters gelen şeyler oldu bunda. Zira ben, içinden geldiği gibi yaşayan, böyle yaşamayı seven bir insandım bu sınırlı ömür ve hayatta. Buna kim kıstas koyar, sınır koyar, kabul etmiyordum. Tarih okumayı severdim, çünkü bana türlü kaderler hakkında misal verirdi.
Sonra kısacası, kendimi tanımak, en zor şartlarda, kimilerin intihar ettiği durumlarda denemek istedim. Hayret, kimsenin başaramayacağı kadar sabır ve ona göre sonuca ulaşıp, bundan memnun oldum. O halde, bir insan olarak (ağaç veya ot değil) müsterih, memnun olabilirdim hayataki bu varlığımdan. Öyle oldu ve kendimi, kaderimi sevebildim. Ahlak kuralları derle ya, onları tanıyıp, kabul ettim, ancak, bunun bir sınırı vardı. Bu sınır, ötekileri rahatsız etme veya etmeme sınırıydı.
Ötekileri rahatsız etmeyen her şeyi yapıp, yaşaya bilinirse, yaşanmalıydı. Bunu yaşadım. Hatta, herkesin rahatsız olduğ yerler vardı yaşamda, ben haz duyacak şekilde yaşamayı bildim orada.
Kısaca, ben kim ve hangi ulustan olusursam olayım, hayatı ve kendimi sevebileceğimi anladım. Zira bu tamamen kendi kabiliyetlerime bağlı idi.
Herkesin bildiğinin bilgi olmadığını bilmeyen var mı, bilmem. Ama bence öyle idi bu. Onun için, netelik ve niceliğine bakmadan, herkesin yaptığını, yapabildiğinin ötesinde neler yapabileceğimi merak etmekle kalmayıp, bunu denedim.
En sonunda, farklı bir kişiliğim olduğuna kanaat getirip, ona göre yaşamayı kendime düstur edindim. Sonuçta, bir anarşist olduğumu anladım. Cezası her ne ise bun göze aldım ve bu yaşa kadar yaşadım.
Ben iyi bir kişimiyim? Hayır değilse bile bu sorunun cevabı evet oldu. Yanlış yapanlar iiyi olabilirler mi>? Reğil. O halde kimse yanlış yapmasın ve ebedi mutlu olsun, diyenler haklıydı.
Ben farklı olmak istiyordum ve farklıydım, zira bütün gereklerini yerine getirmiştim. O halde, insan gibi olsam da, aslında anormaldim.
